Alle inzendingen over bergmeer

die morgen toen U me meevoerde naar besneeuwde rotskolossen -krachtig kolkte het water neer- was U een bergmeer ik zwom ruggelings door ondoorgrondelijk donker diep gedragen -overdonderende hoogte boven viel over me heen- ik dreef in U en zong toen U later een handvat, een drinkpul was zei U : hou vast aan Mij ik…

De zon ligt in mijn linker-hand, en zijpelt door mijn vinger-brand van laag en logger bloed, in 't welkend westen, op dak en doom, alover vout en veste. De maan rijst uit mijn rechter-hand en zeeft haar weemlend zilver-zand alover wuiv'ge wake en schemer-weven van 't graan, waar de aedmen, blauw, van 't graan in beven. Ik stijg al hoger…

Aarde, over-oude, ik ben van u gescheiden. De oog-appel van de nacht doordraait mijn hoofd; de geur verwaait der overkaauwde weiden; de tand verleerde 't raspen van het ooft. Diep onder mij verveegt de reep der wegen; geen fluistrend haspelen van huivrend graan en wuift de smaak van wassend brood me tegen; de blik der dieren is mijn…

Geven, geven! Alle vrachten rijzen in het hoogste want, en de leegte legt een zachte weemoed in de moede hand. Geven, géven! Laat de huizen, sluit de ramen, dek de haard: de open heemlen zijn de sluizen voor uw ongeduld'ge vaart. 'k Ben geleegd; ik ben verleden; 'k wórde dood: ik heb gevoed. Al wat komt is mijn verleden, waar 't gewerd…

Zou'n wij geen glaaske mogen drinken? zou'n wij daarom een zat-lap zijn? - De droesmen van de driften stinken nog meer dan moer van zieke wijn. Zou'n wij geen meiske mogen kussen? Zou'n wij daarom een vuil-baard zijn? - Maar wèlke boezem wordt het kussen voor deze lang-verzopen pijn?... Als koningen kwamen we uit de Oosten en hadden…

Ik vloog en zoog zijn grootsheid op, kwam in de ban van watermassa’s die met oergeweld zich stortten van een steile stenen wand die dan –als koele kabbel uitgesneld- het bergmeer vormden.Zwom ik in Uw land van wassend water krachtig neergeveld en dreef ik ,vrij, gedragen door Uw hand ?…

Ik vloog en zoog zijn grootsheid op,kwam in de ban van watermassa’s die met oergeweld zich stortten van een steile stenen wand die dan –als koele kabbel uitgesneld- het bergmeer vormden. Zwom ik in Uw land van wassend water krachtig neergeveld en dreef ik ,vrij, gedragen door Uw hand…

Daar liggen godvergeten zonbeschenen stenen heet te worden, af te koelen. Geen mens, geen dier om het te voelen. Alleen wij nu even. ----------------------- uit: 'Zeepost', 1963.…

Wie op de spiegel drijft weet niet, wat hij moet denken Of onder boven is, nu boven onder schijnt, Want heel de gladde wand, die in het meer verdwijnt, Staat met zijn dennenlast in ’t zonnelicht te wenken. En waar de wateren de groene kegels drenken, Volgt ’t oog, diep in het nat, de duidelijke lijn Van uitgestoken tak in water-zonneschijn,…

als ze schrijlings over me knielt en mijn einder laat verdwijnen in de flamboyante pracht van haar rosse schaamdos ga ik gloeien als een bergmeer dat zich bloedgeil spiegelt in het tintenpalet van de ondergaande zon…

Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd.…

De Aarde is mijn getuige: Mijn apengeest is een flakkerloze vlam die het duister verlicht, helder en diep als een bergmeer, wijd open als de hemel erboven, rotsvast bij de verleiding van Maya. Helemaal ZEN, alsof ik bij leven al in Nirvana ben. Dodelijk saai!…

Gods genade die zich onnoemelijk ver uitstrekt wijd als de oceaan is heeft de bezadigde golving van een stil bergmeer heel ons leven mogen we dat water putten en tot ons nemen met wijs overleg en vertrouwen -herken ook vals gebruik hiervan!- slechts overgave aan eenvoudig geloof.…

In de leegte van het eigen hart in dat mooie landschap is ruimte genoeg om het verdriet te laten wegvloeien waar tranen als een blauw bergmeer worden weerspiegeld de grauwheid verhullen want ook liefde die er nog altijd is kan er groeien en bloeien vanuit hemel en aarde samen gekomen een vlechtwerk als verbintenis waar bloemen en lieflijke…

De stilte rond het weidse bergmeer dreigend en zo aanlokkelijk, onvermijdelijk, voelbaar tot in de kern. De overweldigende eenvoud, al het misbare verdwenen. Een strakke spiegel waarin de aarde de lucht toelaat. Verbinding om los te kunnen laten. Ontspanning die de diepste emoties eindelijk kan ontsluiten.…

Een koele bries breekt de reflecties van ruïnes op het water. Lelies dansen, statig en bedachtzaam, als droegen ze as in hun kelken. In een onzichtbare verte bedekken zware wolken als oogleden de bloeddoorlopen zon. Sterrenloze duisternis verbrandt het licht en alle vogels zwijgen.…

In de herfst bij mist en regen om zes uur opstaan voor zwemles in het bergmeer daarna ontbijten, mijn tijd klokken bij aankomst op school en het rondje hardlopen om de sportvelden willen winnen alsof dat punten oplevert voor wat ik waard ben vertrouwend op de les dat ik het allemaal doe voor mezelf want de grote idealen van de volwassenen…

vandaag ruik ik water niet dat van een rivier of het zoute van de zee niet het frisse van een bergmeer vandaag ruik ik zwembadwater een opblaasbad vol kinderen chloorvrij en vol spetterende bellen ik koester een moment ik verf de zwarte wolken tot het smetteloze wit zoals die schapen vroeger waren, dromend achter in een steegje kindervoeten…

Ik rijs vandaag als de zee bij vloed, ik sta als een steen, als een rots, trots en stevig hef ik m’n hoofd ten hemel en laat mijn ruige bronstkreet galmen over een bergmeer. Ik rijs vandaag met U, Cernunnos, Uw roep laat mij niet los; Heer.…

In slaap zwemmen we van zeeën naar oceanen we klimmen in rivieren lopen dood in bergmeren. In de nacht zijn we vloeibaar borrelen onze gassen vrijuit loopt er lava uit onze neuzen en slikken we slijm tot moes. De maan is het ventiel van al wat dan ten hemel stijgt daar drogen allengs onze dromen op in zore, weidse maren.…

De spiegel van het bergmeer opent het binnenste zien. De hemel en de aarde rusten in elkander uit. Men zou wel willen lopen over het gele water en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken. Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem, of zijn het nevelen, en is de stem van Hem? Waar na dit landschap nog naar toe te gaan?…

Reine adem daalt blij zuchtend uit een sneeuwhoofd van hoge Alpen neer over hun borstkas vol bloemengeur en harde buik met sparrenschaduw glijdt zacht langs een bewoonde voet geeft het ingetogen dorpsleven zingende herboren arbeidslust danst blozend door het ruime bergmeer vergezelt het vaartuig der Zwitserse weermacht dat ronddraait gelijk…

En als met de' avond wonderdiep zich kolkte In rust van 't bergmeer 't wild ondiep gewemel, En in de straling van den opener hemel De vaste bergen diafaan verwolkten, Dan leefde op aard weer de oude sprook van leven, Van iedere aardedag op aard begonnen, En bij de sterontstoken horizonnen Avondlijk als gebed tot God geheven.…