Alle inzendingen over beroering

virtuoos speelt zij om haar as in mysterieuze omwentelingen glijdend in golfslagen voor een publiek om te behagen lichte vleugels opstijgend in sensuele beroering duizelingwekkend glooiend in een spiegelende aanbidding een zijden zwaan in duikvlucht in een ontastbare ontroering artieste pur sang in een patroon van licht en schaduw…

je beroert mijn hart op een manier waarop het nooit eerder werd aangeraakt mijn lichaam brandt zonder ophouden in een vurig verlangen bij jou te zijn het tastbare overschrijdt echter de grenzen van het lichamelijk genieten…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

Wanneer ik mij eindelijk iets heb vermand Plaats ik heel voorzichtig mijn hand Angstig voor mijn bemoeienis Daar waar alles nog zo veilig is Het is volgens mij een gewoon gebruik Je handen te laten rusten op haar buik Het is niet eng zegt ze en ik sluit mijn ogen Maar bijna direct merk ik dat ze heeft gelogen Want vlak onder het oppervlak Beroer…

Onberoerd als het oppervlak van een meer bij de avondstilte, zo proberen we ons gemoed in alle omstandigheden te onthouden. Lentepassie laat een bries ontsteken, rimpels stuwen water voort tot voedingbrengende beken, waarvan de roerselen ontbreken, blijven we in een verloren kilte steken, en gruwen we de februariwind.…

jouw ogen lezen mijn woorden met zachte termen treed je mij tegemoet, raak je een gevoelige snaar zienderogen amendeert de sfeer ontpoppen vuurvlinders zich gracieus terwijl onze luim scharlaken kleurt spreekt het schaduwspel voor zich…

Je was in de bloei van je leven, je had heel veel te geven, aan je zoon van zeven jaar, je had toch alles voor elkaar? Toen ineens een donderslag! Je was verlamd, in één oogopslag, verstomd en niet bij de tijd, je was je verstand zelfs kwijt. Al krabbelend ben je weer hersteld, ook al was je nog uitgeteld. Toen kwam al gauw de tweede klap…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

De wind blaast de tak zachtjes tegen het water het frisgroene lenteblad kust het oppervlaktewater Rimpels komen in haar spiegel de reflectie verdwijnt zij keert zich naar binnen haar starheid verzacht Langzaam warmt zij op de zon helpt hier een handje verdrijft de koude rillingen van de lange wintermaanden Nu kan zij ontspannen…

We zijn in oorlog met de criminelen Geen handen aan het bed: een groot gebrek en voor de klas gaan staan…wie is zo gek? Klimaat… het kan me allemaal niks schelen Wat écht belangrijk is naar mijn idee: Wat Ajax heden doet bij PSV!…

Het spiegelding vraagt niet waarom de opening zijn keukenla verlicht Het legt zich erbij neer Het wacht gelaten de beroering af Er is het licht waarin degene die beroering brengt zichzelf herkent -------------------------------------------------------- uit: 'De dingen de dingen de dans en de dingen', 2010.…

ritmische slagen beroeren het trommelvlies schaduw van vleugels…

met zee als oorsprong beroer ik mij als een vis in eeuwig water…

lichte beroering het gewicht van een vlinder laat haar sporen na…

LXIV Waar tijd en eeuwigheid elkaar beroeren, Worden de sterren in de nacht geboren, Vuurbloemen die de rijzendranke roeren Van donkre aardtochten naar Gods ooglicht boren.…

dansende wolken wind raast over de duinen zee in beroering…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

ik geef je een hand ik raak je aan we kennen elkaar ik geef je een zoen ik beroer je wang we zijn vrienden ik geef je een kus 'k beroer je lippen we houden van elkaar in een simpel gebaar ligt een heel verhaal we spreken zonder woorden vaak heel klare taal…

beroeren in dromen…

Het hagelde en windde hoos sprak een gehavende framboos Toen ik wilde schuilen en net op tijd een abrikoos…

Ik heb geen meisje zozeer bemind als jou lief, nu wij zo zalig paren Geef je lippen samen met je hart en laat je door mijn liefde voeren Voor mij blijf jij een klasse apart dus ga ik jou tederzacht beroeren…

Wit sneeuwwit wit van ei witlof netjes in een rei bloemkool wit van het oog meringue sneeuwklokje madeliefjes in de wei wit hemd wit kleed wit van de pijn trouwen in het wit zwart kool raaf braambessen kraaien zwarte das zwarte auto bv passat ebbenhout zwarte beer zwart pak zwart van verdriet trouwen in het zwart zwart-wit schaakbord…

zelfs geurverliezend beroeren zij weten een plukkende herfst met schoonheid te misleiden zich met gratie de winter in te vlijen…

als mijn gemoed overloopt van ont of beroering door de alledaagse dingen dan vloeien uit mijn vulpen veel woorden die hopelijk eens groeien tot stijlbloempjes…

Weven van letters naar indringende woorden vol vurig elan De ziel beroeren voor de heling van pijnen zo lang ik het kan.…

Ik streelde met mijn ruwe handen in haar rijkelijk gevuld landschap haar zachte blossom en reikte naar het vocht om haar lippen te beroeren!…

brief me dan gelief me dan verleid me dan bevrijd me dan grijp me dan knijp me dan beroer me dan retour me dan zoen me dan ontgroen me dan verlang me dan vang me dan…

Geplukt uit een der velen dwingend doch niet ruw trekt hij haar uit witte lakens tijd is hier en gekomen het serene wordt haar ontnomen Hij vlijt haar teder neder vingers beroeren haar zacht trillend onder warme adem liggend vlak gespreid zoals zij op hem wacht De pen dringt zich aan haar op beroeren doet pijn vergeten brengt haar…

voorbij het geraas gedoe de plichtplegingen de hoge muren het oog van de storm de donkere horizon voorbij dit alles landt een beroering…