Alle inzendingen over bestaansgrond

Een wijsgeer sprak laatst in Wolfheze: Ik denk vaak vanuit deze these: Een mens lijdt wel aan Zijn aardse bestaan Maar mag er in wezen graag wezen…

De straat is nat, de lucht is vol van regen het licht weerkaatst zich op mijn glimmend pad in elke winkelruit kom ik mij tegen alsof men mij daar zomaar over had... het geeft me zo'n gevoel van niets te wezen van hier verloren lopen, ik blijf staan om in het glas mijn eigen ik te lezen maar 'k zie mijzelf alleen beslagen aan als er niet…

Mijn wereld begint te wijken Zij komt los van mij Ik kan haar niet bereiken Ik kan er niet langer bij Ik zie de afgrond gapen Voor mij nu enkel duisternis Nooit meer rustig slapen Nu de wereld de mijne niet meer is Enkel in mijzelf gekeerd Zal ik de afgrond anders ontmoeten Heb ik dan toch geleerd De angst met open armen te…

Je hebt ooit een bres geslagen tussen angst en liefdesleven afgrond om alleen te dragen in een diepte zonder streven zo bloedeloos alleen te zijn in vervorming van verlangen met bergen onverwerkte pijn om je ziel mee te behangen als slachtoffer van ongeloof draag ik jou getergd op handen vlieg naar jezelf over de kloof als bestaansgrond…

Diepe holle leegte In het hart En de ziel Geen geest kan dat bevatten De pijn is te kolossaal Om mee te gaan Met de vaart der volkeren Donderslagen in het hoofd Een pil die de pijn verdoofd De geest Die vreest Weet van dat wat er nooit is geweest Geen bestaansgrond De open wond…

En de kinderen zappen de bestaansgrond van het land weg Kruis of munt wie is het gegund? Ieder toch zijn kruis en haar munt. En ieder toch haar kruis en zijn munt. Lijdzaamheid en geduld. Heb geduld.…

legden ze mijn moeizaam verworven schuilplaatsen één voor één bloot meedogenloos blokkeerden ze mijn gedachtenreizen ontwrichtten de grond van mijn bestaan voegden angsten toe aan het fragiele palet in een sporadische adempauze werd mijn hart met helium gevuld kon mijn dolende ziel ontsnappen aan de demonische kwelgeesten opnieuw vond ik bestaansgrond…

Eindelijk voorjaar, juichte de vlier in de bloei van zijn leven nadat zijn verkankerde stamvader die winteravond in stilte verrast was omhoog kijkend door zijn meelevende uitwas zag hij zijn bestaansgrond de hemel aanraken met onwennige tuilen, bleek als zijn merg hij bloeide wat hij ontgroeid was, aan duivelsbrood had hij geen boodschap,…

Als op de wereld het Paasfeest begint en de mensheid zich op zijn bestaansgronden bezint; wil men zich telkens afvragen gaan of dit de weg is van het menselijk bestaan.…