Alle inzendingen over bewogenheid

Een persfotograaf uit Eelde Die over een aardbeving mailde Was heel erg van slag Want wat hij ook zag Het waren bewogen beelden…

vandaan als in macabere dimensies overgeleverd brandt het steunpunt rijp de boodschappen zij van doden opslaan en zij het lang te hebbende gevoeld innemen: aan hun blanke zolen opgelopen natuur en de staat een massale schare zonder hen geloven in de levenslijn optekenende posities hun hand langs geweten hun hoofden leeg beleving is bewogenheid…

Onzichtbare kracht Streelt lentebloesem Laat haar dansen Ik kijk met Gevoelens, in mij Golvende gedachten Worden zichtbaar In het ritme Wat mij beweegt……

toen hij op de drempel stond zag hij hoe zij vergeefs haar weerbarstige krullen in het gareel probeerde te krijgen bewogen bleef hij staan…

leg je neer, liefste op het marmeren bed laten we de bewogen tijd bezweren laten we reizen reizen op papier we verlaten de aarde planten bomen in tuinen van traag tikkende stilte het tijdperk van het woord is voorbij leg je neer, liefste we bedekken je bed met geurige bloemen we sluiten de gordijnen als de grijze regen de aarde…

In de kerk viel licht op het hoofd van je geliefde en omkranste het en dat van je dochters Je kist stond in de lengte voor hun voeten Jouw koor zong zuiver Je dochter sprak over je warme handen, dat die er altijd waren, troostten Het donkere hout en geur van de oude kerk, de in zwart geklede begrafenisondernemers omlijstten de dienst…

toen de bomen zacht bewogen in de plooien van de tijd verdween je lichaam onder zwarte aarde verborgen voor het ruisen van de dag toen de wind aria’s zong met regen en nevel door de heuvels trok werd het zoveel stiller je naam bevrijd van zijn letters vleugels die niet uitslaan nu de bomen zacht bewegen voor het huis zonder hart…

met weinig middelen verbeeld: een paar flarden van huizen karrensporen in de sneeuw een heuveltje met paaltjes en mensen die geschrokken opkijken als de grote komeet zijn licht op hen schijnt verbeelding angst ontzag vallen in één ogenblik samen rakelings passeert de komeet de aarde de hemel komt even dichtbij het beweegt de mensen…

Als er een ontwerp is is er ook een ontwerper achter ieder bedenksel zit een bedenker in verlegenheid benoem ik wat ik niet benoemen kan een Bewogen Beweger…

je nam een washandje en bewoog het schuim als een uiteenvallend kleed van natte kristallen over je lichaam snoevend je nam een hap en bewoog je lippen als met woorden die prettig overvallen zo aangenaam proevend je nam een boek en bewoog je ogen als fonkelende sterren die in de zomernacht vallen elk hemellichaam overtroevend…

wat heeft de dichter bewogen en waar dacht u aan vraagt men mij weleens dan denk ik dikwijls de dichter bewoog nauwelijks en dacht nergens aan dus zó kan het ook een gedichtje schrijven zonder pretentie en dan maar wachten op de reacties…

Op een bewogen jaar kijken we samen terug en zeggen tegen elkaar ook deze ging te vlug. Toch waren het weer twee en vijftig weken die voor iedereen veel te vlug verstreken. En hoe ouder je wordt hoe meer je bezint het leven is voorbij soms voor het begint. Geboorte en dood ze horen bij elkaar en honger en nood ook zij waren daar.…

Bevechter van het kwaad Die niets echt zitten laat Zijn taal is zeer apart De zinnen soms verward De boodschap helder wit Rozen in maatje kwart Bloed gruwel wreedheid Wilde de brave mijden Zekerlijk niet meiden Zijn preek gerechtigheid Niet af te laten vreugde Die alle droefheid doodt De man die deugde Verjaagt het avondrood Ivan de bewogen…

Kijk eens naar mij, laat me je ogen zien, ik vraag het niet voor niets, ik ben met je bewogen. Kijk nu niet weg, ik heb het al gezien dat smalle spoor onder je afgewende ogen. Zo kijkt de Heer, Hij ziet je aan en voor je Hem kunt tonen wat je zojuist hebt meegemaakt heeft Hij het al vernomen en is je troostend tegemoet gekomen.…

Gedreven, nog niet vervlogen, maar altijd en immer, besluitenloos bewogen.…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

boos en gelukkig stormen mijn emoties van verdrietig naar blij achtbaant het weten van ontzet naar bevrijd…

het stille gemis als ze er niet is spreekt woordeloos mijn lief ben jij want mijn leven…

steeds weer maar die ene vraag het geluk knaagt hou ik van jou als jij van mij…

kiezen moet ik tussen beiden leuk en lief maar liefst toch was bij beide ik…

gedichten fluisteren als bij de ietwat bewogen foto het is goed bedoeld maar toch...…

de dichter dicht voor even het hiaat in zijn gedachten hij haat de ledigheid dus wil hij dit verzachten de tijd vullen met woorden dat ligt in zijn vermogen een vleugje poezie heeft hem altijd bewogen…

het was toen de hemel plots stilstond niets meer bewoog geen wolk nog verder schoof geen vogel vloog het gras zweeg als vermoord geen blad bewoog zo stil dat in de gracht de grote lisdodde heeft gedacht dat de stilte de wind had omgebracht.…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

Jeroen van Hazeldonk uit Stompetoren was nog heel jeugdig, toen hij werd geboren. De vrouwen vonden hem een toffe vent. Al spoedig werd-ie zéér door hen verwend. Ze leerden hem de lusten van het leven, zodat de liefde gretig werd bedreven. De stoten stonden voor 'm in de rij. genoten werd van tomeloos gevrij. Gezegend met zo 'n stijve was…

jij hebt mij je hand gegeven ik heb strelend de lijnen gelezen van hoofdstukken uit een bewogen leven in langzaam ontspannen opende jij uit de schaduwen kwamen ook de in vele jaren verborgen kleine littekens vrij jij hebt een bijzonder sterke overlevingskracht die smart en pijn te weinig ruimte gaf maar nu in liefde deelt omdat…

bij een object van Alexander (Sandy) Calder 1898-1976 een mobiel langzaam bewogen door een zuchtje wind zoekend naar balans vindt het object zijn evenwicht het simpele bewegen blijkt een vorm van overleven…

buiten zie ik de winter langzaam sterven oren tuiten van de stilte mijn gedachten zwerven familiefeestjes, polonaises, monden die bewegen klanken dringen sterker door 'schön ist die Jugendzeit' later handen losjes op de schouders 'smoke gets in your eyes' allen die vertrokken zijn schuifelen voorbij 'sie kommt nicht…

ben ik de bewogen bewegende rusteloos zwervend tussen eb en vloed angstig speurend van kustlijn naar einder of ben ik de aangespoelde vondeling treurend en dolend eindeloos zoekend ginds en dichtbij wie zal het zeggen https://www.youtube.com/watch?v=tryI72ExYaI…

Heer Bommel en Tom Poes maken reizen vol spanning, overwinnen gevaren. Hun dolle belevenissen baren in lezershart heftig zingende wijzen. Ook in d' eigen stad Rommeldam rijzen dikwijls vragen op, blijven rondwaren om ongekende redding te bewaren. Daarbij... Bommelsteins rust mag men hoog prijzen. Opgewekt door vogelzang en vlindervlucht…