Slakken trekken sporen door het land,
schuilen in koepels van staal,
bijeengedreven door onzichtbare hand.
Te laat zijn ze, allemaal.
Blindgangers die zich afwenden
van elkaars aanwezigheid,
zij die elkaar niet kenden,
doden zwijgend de tijd.
Vanaf hier scheiden elkanders wegen,
eindelijk verlost van stremming.…
De zomer is getransformeerd
in een door mistflarden omsluierde dame
Sluipend door vochtig kreupelhout
laat zij de spinnen weer weven
Bladeren laat zij loskomen
door haar nootachtige geur
die haar volgt als een chique parfum
Voor de najaarszon
heeft zij nevel bijeengedreven
Alsof zij zo wil bezinnen
Door te laten sterven
opnieuw wil beginnen…
achter zijn ogen vermoed ik
de wereld waar hij woonde
zijn naar binnen gekeerde blik
lijkt te luisteren naar
geluiden van toen
rinkelende melkbussen op een kar
roepende stemmen tijdens het hooien
koeien, bijeengedreven in de zon
de wereld waar zijn leven stopte
en waar het ooit begon
hij zit in de stoel
en kijkt naar niets
ik streel…
opbloeien
die warmte
en kleur geeft
aan wat wij ordenen
in een wereld die
niet meer de onze is
wij hebben ons vergist
dachten te delen
emoties en beelden
maar eigenzinnigheid
verstond geen ander
woord dan doodslag
en brute moord
weer is er geen
elkaar verstaan
in het paradijslijk
samenleven abels
worden al door de
kains bijeengedreven…
Bijeengedreven in hokjes
erger dan vee behandeld
veracht, gehaat en getreiterd
emo's bij emo's
gothic's bij gothic's
turken bij turken
negers bij negers
marokkanen bij marokkanen
Immers,
ze zijn allemaal hetzelfde
Niemand loopt nog vrij rond
door de dierentuin van mensen,
in hokjes
Behalve de eigenaar zelf,
de hokjesgeest
hij plaatst…
Wie had hen daar bijeengedreven,
was het de honger of was het de wind?
Ze stonden in een beginnende regen
doodstil te kleumen op het grind.
Toen heb ik ze mee naar boven genomen,
de grote ruit van de spiegel besloeg.
Ik had voordien nooit geweten hoe men
woorden halfslapend naar boven droeg.…