Alle inzendingen over bladeren

De verandering kwam niet geheel onverwachts, een maskerade in gedoodverfde kleuren verschenen door schaarste in het verschiet bladeren gehuld in geleefde geuren, nog onbekommerd warm uitgedragen in ondraaglijke lichtheid van het bestaan, beroeren stralen deinende kruinen de top van de kleurenpracht bereikt het uitzicht verbluffend.. een…

hier is niemand behalve dan de stilte onder hoge bomen waakt eeuwigheid zelfs het glooiende landschap tot aan de einder spreekt slechts stilte bladeren knisperen onder gelaarsde voeten die naar water voeren en dan het water behalve hier en daar een zachte rimpeling windstil zwijgend turen bomen naar hun spiegelbeeld en voor het…

ik heb de takken niet gebroken of bladeren afgerukt en meegevoerd naar plaatsen waar zij luwte zoekend kleur verliezen en versterven het is de wind die vlagend aandacht vraagt voor de wisseling van seizoen het zomers groen dat rijpt van geel naar rood mist zon en licht gaat langzaam dood kaal steken stam en takken af tegen…

twee is niet alleen, doch samen gesmeed tot som der delen om tot mens-zijn te bekwamen want alleen gaat zo vervelen twee is symmetrie, geen vrijheid van bladeren in matige wind als door de rede wijdverspreid die chaos in getallen ontbindt laat me aan enige orde vastklampen om de verwarring tegen te gaan die ik uit mijn hoofd wil stampen…

De dood heeft hongerig de Palen uit de grond gevreten, Niet één die nog Is overgebleven - Stronken met dode bladeren, Aangevreten door vorst en zout, Zien zonder het te beseffen Nieuwe loten vol in het groen Opschieten uit het dode hout: Diep donkergroen Dat zich een weg baant Dwars door de dood, Er is geen geluid te horen,…

ik sprak een boom over mijn zorgen het ritselen van bladeren zei me niets ik omarmde een eenzame rozenstruik haar doornen voegden pijn bij boze bergen en watervallen van verdriet ik kuste de grond waar jij ooit liep onder het gras, pissig groen van jaloezie, siste de slang: deze appel is nooit gegeten door een eva, een helena van…

in het bos wonen geen geesten tijd verstrijkt langs de huid en de wind plukt bladeren met ingetogen hand, zag je ze niet liggen, gevonden voorwerpen verlaten van hun bestaan in de zachte moederschoot helmgras, vochtige aarde in het bos wonen geen mensen maar waaien zij uit, in stilte groeten elkaar nog als lotgenoten vluchtelingen…

neem het eerste woord dat in je opkomt en draag het met je mee zover je maar kunt: boom denk bijvoorbeeld aan alle fysische eigenschappen maar dan had het ook iets heel anders kunnen zijn denk dan aan het ruisen van de bladeren als het regent maar dat is slechts hoe je de boom hoort denk dan aan de boom die je nooit zult…

hoog kleurt geel tussen betonnen muren de onderkant afvallig groen jij waaiert bladeren op knisperende hoogte wervelt kleur in herfstoogsten maar rust dan als de avond valt en het tapijt je eindelijk bevalt mag ik misten in het ochtendgloren zo dat de zon zichzelf weer rood kan kleuren een klein detail ik loop buiten en de mensen…

een zeilschip gaat voorbij wit tussen de bomen verdwijnt de wind wiegt de takken zachtjes de bladeren dakpannen rood in de rij schouder aan schouder de zonnestralen tegemoet wetend warm zijn nabijheid brengt mij terug verankerd met open armen in mij warm en licht de verte is hier de zeilboot ben ik luister naar de zee zij zegt…

Het ingetogen applaus van vallende bladeren zwelt gestaag tot een staande ovatie, het zoveelste bisnummer in een ontmanteld decor.…

je kwijnt in helderheid ogen fletser als in spijt de zon kan zelfs zijn licht niet aan je kwijt het gras buigt zacht je sporen huilen dauw omdat de kleur licht groenig aan je voeten kleeft bladeren dwarrelen rust ritselen de stilte in vergeten drukte speelde hier plezier je adem slaat de wereld aan met kille somberheid het dreigend…

Een tuin vol licht en kleuren bloemen vogels en veel meer heldere beken rozengeuren overal vlinders bont en teer zachte bries tussen hoge bomen melodieën uit vele vogelkelen schaduw om tot rust te komen engelen die op harpen spelen maar bovenal een zacht geluid als wind dat met bladeren speelt en klinkt als lieflijk stemgeluid dat diep…

Kijk wat een rust het in zijn hoofd geeft de wereld onder het bladerdak is magisch de zon filtert het zonlicht prachtig door de bladeren Soms als we daar lopen doet hij zijn armen omhoog en vangt de stralen en dan die bomen .......…

Bladeren van struiken, doorpriemt met gaten. Het ijsballenspel vernietigde alles wat het tegen kwam. De aarde sleepte zich tot aan de afvoer, om daar zijn verstoppend werk uit te voeren. De regen vond genoegen, in al de kuilen en voegen. Zonder te verpinken, werd alles overspoelt en verminkt.…

Mijn hart lacht niet mijn ogen zijn waakzaam ik ben een kameleon Vanuit mijn hol kruip ik voorzichtig door mijn leven nat als het regent dor als de zon brandt schuw onder de bladeren als de meesters passeren die mij niet willen zien hun ogen lachen niet het is een spel waar ik niet blij van word Ik droom kameleondromen van een…

je was een knop die lente nodig had de winter al ontloken de groene bladeren nog niet gebroken wachtend op de zon ik zie je opengaan voor het eerst spontaan jezelf gevend in wat al die tijd verborgen is gebleven het wordt hoogzomer in de geur van eigen leven je wiegt in wind van warme woorden schrikt van het gevoel dat je ook anderen…

In de herfst van ons leven kleuren bladeren prachtig geel, oranje, rood. Sommige blijven groen, zoals in de prille lente en bloeiende zomer. Sommige blaadjes vallen, in afwachting van een winter vol beloftes die komen gaat. We weten wie we zijn en wat we willen.…

In seizoenen vond ik jou tussen geweven spinrag en gevallen oude bladeren, verwelkt tot in het diepste van je ziel. Ik opende jouw deuren en zette ze op een kier zodat de warmte naar binnen kon en je uiteindelijk smelten zou voor het eerste zonlicht.…

Het voetstoots een boswandeling beginnen, waar kraaien uit de bladeren opscharrelen en triest zijn. Het stil liggend dood zijn. Liefde in stilstand onmeetbaar geworden, onleefbaar in dood.…

Het voetstoots een boswandeling beginnen, waar kraaien uit de bladeren opscharrelen en triest zijn. Het stil liggend dood zijn. Liefde in stilstand onmeetbaar geworden, onleefbaar in dood.…

als de bomen bladerend, blad verliezen vogels vroeg een vlucht verkiezen boven de stad gehuld in mistig grijs waar na een koude nacht het eerste ijs takken kromt met rijp behangen die weemoedig naar de zon verlangen hoop ik op een spoedig slot van straffe wind en gestampte pot oh winter passeert toch zonder slag of stoot het maakt mij koud,…

In een allerlaatste poging Om jou toch te laten blijven Heeft een groot deel van de bomen Zijn groenkleur afgedaan Die bladeren, gemengd gekleurd In tinten van het stoplicht Schilderen met zonneverf Mijn kaaklijn glanzend goud Wij staan daar in die duinpan De ansichtkaart voorbij De eik weet te vertellen Dat dit nimmer heeft gefaald…

groene tinten van bossen en bomen ik voel al wat gaat komen van najaarskleuren droom ik van nevelgeuren die allengs verkondigen dat de zomer verouderd raakt ik pluk de laatste vruchten eer de natuur het zichtbaar groeien staakt zo drijven mijn gedachten naar het veld van verwachten waar afscheid zo normaal is en vallende bladeren…

Het wordt al nacht en toch blijf ik ik ga niet meer ik wacht Als de koele schaduw van mijn leed nog koeler wordt zal ik nog wachten Als de bladeren vallen en als zand de ware grond verbergt en geen plant nog groeit zal ik nog steeds wachten Als een mooie roos wanhopig treurt na haar bloei zal ik nog langer wachten Als de wolken…

Bladeren vallen op de grond, en lichten op in rood, geel en bruin, door een zachte lichtstraal, op een late novemberavond. Een doodse stilte wordt verbroken door de helle schreeuw van een vogel verstopt in de oude treurwilg, vlak voorbij de oude kapel.…

steeds wanneer ik gebukt ga onder de afgestorven boom zie ik die struik ooit droeg ze vruchten nu liggen er alleen maar bladeren die krampachtig het onkruid bedwingen met stuiptrekkende trillingen op de vlakke grond breekt het beloofde land en snoeit ruw met wilde uithalen de brandende wraak uit ieder slagend uur dat…

je lach ging als een zucht door het woud van gedachten lieflijk geneuzel onder gepeuzel aan de info van alledag zij openen hun bladeren om knoppen en koppen te proportioneren zij schudden nog geen nieuws uit bomen die in het zomerse dromen maar onder het bladerdek driften gekleurde sappen hun al heerlijke oogst waar…

Hij laat de bladeren opwaaien, om ze dan in de hoogte te blazen. Ik doe mijn ogen dicht en laat hem begaan. Hij is de wind, zonder hem is er een zaadloos bestaan.…

Bladerend in mijn oude dagboek kom ik je tegen. In kwetsbare woorden, als een gebed geschreven. Zo lees ik na jouw dood bewogen: “Eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft.…