Alle inzendingen over blaffen

Drie hondjes blaften om ter meest wat een geluk het bleef bij blaffen…

Er blaffen honden nauwelijks in de verte onheus en kortaf…

Blaffen. Hijgen. Vier poten uit de mand. Lopen. Stilstaan. Lopen naar de mand. Hond. Vier poten in de mand. Kijken. Blaffen. Hijgen. Vier poten uit de mand. Lopen. Blaffen. Hijgen. Hond. Vier poten in de mand. Kijken. Blaffen. Hijgen. Zitten. Blaffen Hijgen. Liggen. Blaffen. Hijgen. Hond.…

gewoon blaffen ze zoals ik alleen ben deze avond…

Mechelse schaper je zou zeggen het blaffen al een beetje moe…

Blaffen naar de hiel... Dwerg op vier poten, subtiel, Met Dobermannziel.…

De deur staat op een kier; terwijl honden blaffen loop ik voorzichtig over dunne streepjes licht.…

De honden blaffen. Achter de hoge heggen slechts vermoeden van mensen.…

Door telepathie en educatie begon zijn SS-baas te blaffen.…

meer is er niet een weg, een bruggetje en dan het fluisteren van de bomen misschien het blaffen van een hond herinnering als ver gezelschap van oud-geliefden op afstand lopen zij het niet meer in…

Mijn hond is ziek Dat zie je aan zijn mimiek kuchen woelen blaffen niemand mag mijn hondje straffen help! Mijn hond gedraagt zich als een freak…

Eigenlijk wisten wij dit wel; dit blaffen Van hem, het had geen zin, hij zou Vergeefs waken over huis en haard.…

terwijl de dauwdruppels zijn vertrapt onder laarzen van vervlogen uren branden er tranen in oogkassen van de morgenstond in dit aardse dal zal na overloop van tijd het water tot de lippen stijgen maar vooralsnog blaffen wij quasie opgeruimd tegen het alledaagse leven en juichen uit volle borst 'lang leve het bestaan'…

Als ik aan het geluid van de stilte net gewend ben geraakt, is het de hond wel, die me met zijn blaffen te verstaan maakt, dat stilte, die oorverdovend werken kan, de hond zelfs teveel is!…

Ze roepen mijn naam nog een hond begint te blaffen er groeit een besef in mij dat het niet mijn hond is maar de gevreesde hond in de donkere straten van een verlaten stad op zoek naar vriendschap voor de dood.…

Ook blaffen honden niet langer, als ze eenmaal dood zijn; Anders zou het leven op een hondenkerkhof te groot zijn.…

je snuffelt wat, je kruipt eens onder groen, je doet daar wat je daar moet doen, je kwispelt - nee dat kun je niet - loopt achterna wat vleugels heeft, je rolt je op je ene zij, je andere zij, je ene zij, je mond staat op de tocht, je zoekt in woorden naar een geur, bij grenzen naar vreemd vocht, hoort woest geroep van groepen mensen als blaffen…

tien jaar later zag ik haar weer, ze lachte niet meer er stond een blaffende hond aan haar zij haar sproeten (ooit één lange vakantie) zenuwachtig op een rij...…

[Senryu-light] "Bláffende honden bijten niet," zei de valsaard toen zijn Hector zweeg.…

Als paddenstoelen verbonden door een lichaam van onzichtbare draden blaffen honden in de nacht het obsceen kwijlende, schurftige monster van het eigen huis veranderend in een onaantastbaar plechtig lid van een grotere gemeenschap ------------------------ uit: Tirade 200…

Modder besmeurt het lijf regen spoelt schoon wind droogt lijf en haar natuur kleurt beelden honden doen ons lachen soms blaffen wij terug en met rugwind beleven wij ons leven.…

Het blaffen is begonnen de bastaards spuwen vuur, licht rent, in plassen spat het hoog om duizend poten. Mijn hond, de kop omlaag hij bibbert in zijn stippen, draalt om de tafelpoot. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

we hadden de zee in ons hoofd en vissers die hun netten knoopten zo nu en dan dreef er een hond voorbij die later nog -vanuit de verte- blaffen zou toch leek mij de wereld nu nog ongeboren tot jij me op de vogels wees en hoe hun zware vleugelslag verstilde…

Ik hoor weer niks maar dan hoor ik honden blaffen in het park en katten miauwen. En als het weer stil is denk ik: Wat is de wereld toch lawaaiig!…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…

De aarde scheurt open Alsof een landkaart Wordt uiteen gereten, Duisternis groeit Uit de diepte Waarin het leven Slechts sporadisch Nog voorkomt - Honden blaffen Alsof hun leven Er van afhangt Ze willen redden Wat er nog Te redden valt…

Verende passen en gedachten op een slingerweg in jonge zomerwind blaffen honden verte maar deren niet ik huppel dus groet het groen en lila met vurige harten blaas geel paardebloemmeel een epifanie van pluis langs Pinksteren in de late zon zal ik dansen…

er wonen zoveel werelden in mij in elke vezel van mijn lijf schuilt leven van miljarden jaren en weten van millenia bevroren in de tijd naar verre vreemde oorden voeren mijn dromen mij waar lang vervlogen levens bij het blaffen van de maan ontwaken uit hun eeuwigheid…

De hond mocht geestdriftig blaffen tussen haar benen en de bedrijven door Dichters en musici dragen voor Bij elk applaus beaamt de blaffer zijn of wellicht haar gelijk of zelfs dat van haar, het blijft onbekend Na het begin van piano en gezang zijn zij, de hond en ook haar vriend voor wie achterblijft er voorgoed vandoor…

ze hebben de brug verschoven van het heden naar het verleden bladeren zijn als vermist opgegeven die zo even nog daar waren kruisen zij allang het pad niet meer verdrinkt schoonheid gestaag in beek waarin zonderlingen zich schuil houden vallen vogels uit de lucht die eens pirouetten draaiden blaffen wolken de wind aan…