Alle inzendingen over bleke wangen

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan?…

Ik streelde je bleke wangen, de grauwe kleur en heb je goedenacht gekust: Toen sloot ik de deur. Wat zo aarzelend eerst begon tast nu je lieve lichaam aan. Ik wou dat ik wat kon, dan had ik dat allang gedaan. Was dit ’t laatst dat wij zo spraken? De gedachte doet verdriet.…

Verstild glijdt er een witte schaduw over jouw bleke wang. Samen met een engel draag ik je naar jouw uitverkoren land.…

Doffe ogen bevroren tranen een mond die zwijgt haar hart dat huilt de wind die zachtjes een masker streelt over bleke wangen en haren lokt waar krullen futloos hangen voeten lopen over zwarte rozenblaadjes laten een spoor achter waarin in scherven van gebroken liefde werd gestapt ze ziet zijn schaduw node gaan niet bij machte hem…

als verdriet verdwaalt tussen vreemde stemmen en nacht het licht bestraalt lijkt de ziel niet te gewennen aan wat in wezen toekomst bepaalt taal zonder spraak kerft bleke wangen drijft los van enig baken duidt vooral op dood verlangen als van nature aan de einder geknaagd doven ademende vuren, de wereld wordt belaagd…

als de maan is uitgeslapen en de zon nog even wacht ik na wat rekken en wat gapen mij voorzichtig losmaak uit de nacht ruik ik bloemen zet ik thee smeer ik boter op mijn brood ga ik met de lente mee kleur ik bleke wangen rood als een vogel in het gras die met schuine kop naar voedsel speurt zie ik hoe jij in versleten ochtendjas…

Zoals bleke wangen in een landschap. Het breken tot bronnen. Tot de rivier zelf. Een voortbestaan. Ik zoek een dichter zonder dood. Om dit beeld vast te leggen. Mijn liefde in een niet verzonnen verhaal. Bewoonbaar zonder omkijken. In wind en alles. Het vuur, het doven. Ik wil zijn in het verlaten. De verbeelding van warme wind.…

O, lief, berg aan uw borst mijn bleke wang En span uw armen veilig om mij heen: Hoort ge zó in mijn ziel dat zacht geween Om dingen die daar stierven al zo lang? Hoort ge zó zuchten om een leed-verleên Mijn smarte-spoken?....…

wangen De persoon die je zou willen zijn kan nooit jezelf vervangen Blijf daarom de persoon die je bent Je hoeft niet weg te rennen Blijf jezelf, een prachtig persoon En anders dan je bent, Wil ik je toch niet kennen…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan?…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat éne ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan?…

Hoe je het ook bekijkt, bij de geringste aanraking vloeien tranen van onbegrip en ongeloof over mijn bleke wangen op hetzelfde moment zijn dromen en wensen zo dichtbij maar toch zo ver weg Alles overziend heb ik het een plekje gegeven in het leven om te accepteren en door te gaan.…

Donkere dagen doorkomen met enige bezinning en rust verspreid over stad en land Sneeuwtranen lopen over bleke wangen, een bevroren verdriet Het winterse laat zijn sporen na.... diepgeworteld in een verkleumd hart.…

Onlangs heb ik jouw immense stilte ontmoet die als een snaar trilt tussen de uitgestorte tranen Hun kleurloos en leegte biggelen langs de bleke wangen waar zij stuk voor stuk een donker grauwe lucht zullen opvullen.…

wang Ik kuste haar handen, en hemels licht Kwam over haar vorstelijk aangezicht. " En zijt gij niet langer mijn trouwe slaaf O gij die uw tranen zo vloeien laat?…

Hoe is uw lief gelaat zo bleek, Dat eenmaal zo vriendlijk kon blozen? Ach, als de zuivre zonne week, Verbleken de lachende rozen. Hoe is uw voorhoofd nu zo dof, Zo stroef en zo droef en zo duister? Ach, als de wind ze sleurde in 't stof, Verliezen de lelies hun luister.…

alles was nog mogelijk een leegte die nog te vervullen viel met jou maar nu in dit leven wat het heden blijkt te zijn op de weg die overgroeid is met nieuwe wonden toen het donker werd zag ik je voor het eerst sinds lang weer door de ogen van een ander, je was uitgedoofd toen ging je er slecht mee om, nog steeds zal je dat doen de andere wang…

lippen pruilen in denkbeeldig zoet met ogen dicht licht.... voel ik mij dansend op wolken glijdend van regenbogen miljoenen gekleurde parels velden vol bloemen wang op wang…

roodglazuren rozen groeien in koude nachten geliefd in haar seizoen haar lippen bleek en wangen koud zo rook ik haar winter als een geurmelodie en haar geruis van bladeren als een zacht geraas…

tijdens een harde zit een levensles voor kleine Jeroen over grootse zachtmoedigheid: ‘en zij keerde hem de andere wang toe’ dus dat was wat mama deed als papa weer thuiskwam met peperkoek in zijn adem…

druppels blijven stromen stromen in de gedachten van mijn dromen kan me niet verschuilen niet verstoppen voor deze waterval wil alleen nog huilen huilen tot ik val vang me vang me dan ben jij sterker dan ik dacht ik val val oneindig maar land eindeloos zacht…

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

de leugen is zijn waarheid haar waarheid een gevecht met bleek gekleurde wangen spuwt zij zijn leugen uit zij moet toch beter weten hij belazert steeds de kluit…

zag ik niet de bleke weken of de laatste sneeuwvlokjes die langs jouw wangen streken? nu de wind het blad omslaat in het marmeren jaargetij tikken mijn dagen in versterving voorbij…

hij bewaart wind in zijn grot soms zuigt hij de longen vol bolt wangen en laat hem los hij schenkt tegenwind in een dichtgestropte zak aan de held die doolt zeilt op uwe zee matrozen zaten te gissen aan boord pulkend aan de knoop tot hij ontsnapt de bestemming wijkt de reis is verstoord…

biggelden langs de wangen en gilden wij het uit van verrukking het was pure misvatting alles bleek verloren wij maar denken dat het toneel was ‘Wie is er bang voor Virginia Wolf’ want zij waren acteurs…

ik zie ze lopen over je wangen wat heb ik je aangedaan laat mij wat ik fout deed toch vervangen laat mij niet in het ongewisse staan ben ik het echt die zich schuldig voelen mag ik zag ze stromen branden van verlangen tot ik beter keek en zag dat het een voorbode bleek van een onderdrukte nu voluit losbarstende gulle schaterlach…

wanneer is het gebeurd je haren grijs gekleurd je ogen dof je wangen bleek je kleren besmeurd wanneer is het gebeurd geen gevoel als ik je kus geen aai over mijn rug geen traan als je moet gaan wanneer is het gebeurd dat ik niet meer voel als je me ziet als ik jou zie wanneer vertel me dan nog een keer hoe het was voor je…

vergeten bij de eerste bleke glimlach van de zon.…