Het lentekind
met gouden lokken
deelt haar liefde uit
Ze is gekleed
in het barokke
weefsel van de fluit
Zachtjes zingt ze
warme woorden
in haar bloementaal
Haar lied klinkt door
tot aan de zomer
voor ons allemaal…
je wolkte wit
in gure lucht
vertolkte mijn gevoel
de warmte van gedachten
sloeg aan tegen het
donkere vrieskoude raam
je legde uit
in bloementaal en kleurde
op in duizenden kristallen
je vingers schikten
het boeket toen jij je hart
ontdooiend om de bloemen had gelegd…
Hij spreekt als was het een bloementaal.
Met zijn woorden als kleuren,
probeert hij zin te geven
aan een anders saai en monotoon bestaan.
Hij schildert een mozaïek
op een doek dat anders, niet ingevuld,
in een oneindigheid verdwijnt.…
Het was net alsof de zwoele Emma
in de hitte van de zomerdroom bij me was
in haar doorzichtige roze jurk hing zij
de was op om te drogen aan de waslijn
ik keek naar haar lichaamstaal en genoot
toen zij zich omkeerde zag ik haar tieten
met op haar tepels opgestoken madeliefjes
ze was zoals een hologram van een bloem
haar wulpse bloementaal…
begint
met de opstand en de tegenspraak
alles wat zij in haar gedachten voelt
alleen in de schommelende boot, naakt zonder doel
en onbegrensd is zijn wrede tegenspel
hoe zij in haar stilte naar adem moet happen
hij brengt haar nieuwe horizon
voorbij de weelderig bloeiende tuin
en zij, zij is hier niet thuis in haar naaktheid
ze begrijpt bloementaal…
ik ken de taal
niet meer waarin
de bloemen spreken
zijn het nog de
hartenbrekers die
de weg der liefde kleuren
of bedekken zij
het bloed van hen die
gaan met stille tochten
bij de wilde bloem
heerst onbegrip
over recht en plicht
is solitair zijn
schoonheid maken of
juist anderen afkraken…
met snerpende vogels
en dansende vlinders erin
nu hangt aan ied’re bloemenkelk
nog een traan
voor wat zo mooi bloeide
en niet verder kon gaan
en grijze wolkensluiers
houden mij uit jouw zicht
en hopeloos zoek ik
naar ‘t verscholen zonlicht
jij was mijn lentelied
mijn zomervreugd
met jou heb ik mij
op iedere dag verheugd
je was mijn bloementaal…
er voltooiing van de zwijgtaal
geen brieven meer bij volle maan
of liefdeswoorden dwaas door waan
geen kusjes op blozende wangen
melancholie hield ons verlangen gevangen
een trui, die jij ooit droeg
op mijn naakte huid
een verleden dat jij niet verdroeg
met ik als schavuit
een droom door wind weg geblazen
het zwijgen van bloementaal…
Fluisteren in bloementaal
'de heerlijke zomer komt eraan'.
Een bonte kleurenmengeling
op een stralende lentedag zomaar ontstaan.
Een bevestiging van al het moois aan bloemen.
Die mensen nog te wachten staan.…
De bloemen staan te spreken
Ze spreken natuurlijk een taal
Niet eentje staat te faken
Het hart spreekt bij allemaal
Geen bloem staat er te zwijgen
Ze spreken... maar ieder apart
Ze maakten het zich eigen
Te spreken van hart tot hart…
425
Bezig met laden