Alle inzendingen over boeken

Verhalen geplet, Tussen dichtslaande bladeren, Woordenballet, Vol van verbeelding, Wegdromen bij groot avontuur. Verdwaal in de tijd, Beweeg tussen kaften, Verborgen geheimen, Een wonderlijk heden, Berooft je van menig uur.…

Het verkleurde boek waarin jij het laatste las, het ligt hier naast me, op het kastje bij mijn bed. Bladzijden met ezelsoren, verkleurd van wit naar bruin. Ik zal het lezen binnenkort, om te weten hoever jij was.…

Tot het boek vergeelde en ik zelf ging schrijven en versleten woorden deelgenoot maakte van de magische stroom van de herinnering.…

Boekenbal is boeken met zijn allen Lekker bij de schrijvers met hun ballen Over lekkerder en lekkerst kallen Carnaval van katten, muzevallen Terwijl de oude druk nog veel te duur Er honger, het oorlog, literatuur Zie ook: http://www.omroepbrabant.nl/?news/1148761183/Boekenbal+ernstige+literatuur+op+sterven+na+dood.aspx…

in de tussenruimte van woorden celebreert bewustzijn in productielijnen tijd geen houvast in gelatenheid van boeken rugzijdes trots gespannen lezers ploeteren weetgraag in de aroma van dialoog elk volume in verhevenheid in deze positie stijgt het gewicht in gevoel…

Elke dag, elke uren, elke minuten, elke seconde dat ik je mis. Ook verdween je elke dag uit mijn ogen. In de avond, kijk ik naar de zon die bijna onder gaat met al die mooie kleuren om je heen. Ik wouw dat je bij me was, dat we samen konden genieten van doe avond. Liefje ik mis je, kom snel weer terug bij mij.…

ja, ik weet het wel zal sorry zeggen voor alle ezelsoren of geknakte boeken die ik even weglegde zodat ik wist waar ik was altijd verdwijnen ze wanneer het nodig is dus pak ik kladjes, tandenstokers, ansichtkaarten of oude benzinebonnen de aangebrachte vouwtjes strijk ik altijd weer glad zo wis ik sporen uit…

Tussen mij en de mens staan kasten en boeken, geef mij... een leesbril en een ladder zodat ik nooit lang hoef te zoeken naar de zin die mogelijk verklaart waarom hij vaak met uitgestoken klauwen mij lijf noch leden spaart..…

Genoeg nu, het boek klapt dicht, zal de ziel ooit rusten denk ik wanneer ik teder haar schouders streel en me aan haar trage tranen laaf.…

stelde ik jou nooit maar jouw devotie sprak boekdelen hoofdstukken van oude boeken die jij, allemaal gelezen opstapelde naast de open haard waar we zo vaak naakt hebben gevreeën vroeg ik niets anders dan een stille vrede in een verborgen woordenwoud van nieuwe nooit geschreven boeken vol onbeantwoorde levensvragen.…

om bij de tijd te zijn, kopen mensen de meest recente boeken soms vinden ze daarin de beste wensen om de allerliefste vriend te zoeken…

Maar toen ik zijn boeken daar zo zorgvuldig verzameld zag, klaar voor hun uitvaart, leek het mij even alsof ik voor zijn dode lichaam stond. Of hij ze allemaal gelezen had weet niemand? Maar ze stonden in zijn boekenkast en omringden hem tijdens zijn werk. Boeken zijn zwijgende gezellen.…

Boeken sterven niet. Boeken verouderen. Meesterwerken nooit. Schrijvers vallen om, of sterven in bedden. Boeken blijven, dood, gewoon, in oude kasten staan.…

De boeken presentatie van Ouddorp Het boek de 40 gedichten van Danny van Strien gepresenteerd De eerste druk Je was het nog niet verleerd Bij het ene boek is het gebleven Je verkocht het in eigen beheer in Hellevoetsluis en Flakkee Want daar kende ze je teksten bij het leven…

Hij leefde in voorspoed en wilde een contract sluiten met zijn god om dat zo te houden want hij offerde zonder zekerheid wat hij terug zou krijgen, terwijl hij wist dat geluk een vogel is die zelf kiest waar ze rust en wie ze voedt als haar jong hij was bang dat ze weg zou vliegen en besloot tot een extra offer van heel zijn huishouden…

Op wollige zweverige donzen wolkjes lopen Zwevend dromerig kinderlijk naar de helle sterren turen En mooie lieve kleine schaapjes daar erg hoog ontwaren Gelijk 't gelaat ontsierd door bloedende vlijmscherpe tranen Bittere bikkelharde tandjes kervend in toch mooi hart. Heden vaste rotsachtige grond onder de voeten Enkels duchtig verzwikken; pijn…

O luchten-goud, o groen van 't woud, o verven, Die, in een laatste opglooiing van de aard, Van al het schoonst des zomers, lang gegaard, Een tooi hem toverdet, tot zacht versterven, Wat was mij nu nog al uw licht-schijn waard, Nu ik die teerste aanwezigheid moest derven? Hoe taandet ge al, gij, die aanwezig waart, Bij wat mij Eén, van ver…

Zoals men, gaande door een lange straat, (Die, somtijds zich verbredend tot een plein, Of soms ophoudend, waar de bruggen zijn, Van dit eind van de straat naar 't ander gaat) Zo bont des 's avonds in helle schijn, Die van het winkel-licht naar buiten slaat, Elk mense-popje ziet, dat gaat of staat, Dat hoofd en schouders 't aller-lichtste…

Die gevel-toppen gunt uw zachte schijnen, Die eeuwig weer in ons te wekken lust, Der schoonheid pelgrims, de eeuwige trekkens-lust, Zon-stralen, gij, 't zij, waar in de woestijnen Of land-, of zeeë-vlakten en eindloos deinen, Uw rustloos licht op lege leegten rust, 't Zij gij de heilige kracht of 't teder kwijnen Van uwer liefste kinderen…

En onder 't zuiver-gele gas-licht blozen Blanke arme' en halze', en glanst het gouden haar, En kruise' of spreiden zich in roze hozen De fijne slanke benen, paar naast paar. De blouse' omsluite' in veler-hande posen De lichamen, die groeiden jaar en jaar Tot schoot en boezem konden voede' en kozen Wat in haar groei' met pijn en lijfs-gevaar…

Geen klacht om 't vlieden van de snelle jaren Noch zelfs om 't naderen van de zwarte dood. Zo min als, stralend goud door gouden blaêren, De zon treurt, daar zij zinkt in 't gloeiend rood. Slechts Éne weet, daar andren op mij staren, Meelijdend, met mijn eenzaamheid en nood, Slechts Éne weet wat heuchnis ik mocht garen, Wat gouden oogst…

Des daags scheen ’t helle licht uit ’t volop-blauw En flikkerde op het water, en de stenen Van huizen en straten waren wit beschenen En grijs bestrepeld met der takken schauw*, En in de ganse stad waren door-énen De warmte en schaduw, ’t zonne-licht en kou, En waar de warmte lag in de luwte lauw Woei felle wind om huizen-hoeken henen. Wit…

O woordjes mijn, wat moet 'k u dankbaar zijn! Waar zijt gij toch, waar komt gij toch vandaan? Gij kunt altijd mijn heerlijkheid verstaan, Veel beter dan ik denken kan in mijn Klein geestje: kom, laat ik u bidden aan, Want telkens als ik bidden durf: verschijn! Komt gij rondom me als vlinderkens zo rein, En licht, en wit, zó komt gij rond mij…

O dooi-wind, dooi-wind, dooi, o wind, o dooi! Gij die van ’t zuiden aanvliegt, maak, o maak Dat al, wat stokte, weer op gang geraak’, Dat al wat dor is, word’ weer mooi! - Ik ruik de geur alreê van gras en hooi Uit gras en zooi – en dat weer ’t al ontwaak Tot nieuwe muziek en zangerig vermaak, Dat ook ikzelf uit kille koude ontdooi! Ik zie…

En in de lucht des vochte ochtends hangen De laatste dunne blaad'ren van het jaar, Als in het zwarte takkennet gevangen, Met fijne glans van kleuren naast elkaar. Zo louterde de pracht zich van de lange En luide lichttijd en de brede schaar Van groengedoste bomen, tot die bange En tere lichtkleur van het late jaar. Die blaadren…

Wat is dat toch een leventje van u, Alles te doen met uwe kleine handjes, Zo klein en fijn weglopende in de randjes Der mouwtjes, die weghouden in schaduw Uw armpjes, die zo warmpjes en zo luw Ligge' aan uw lichaam; en uw kleine tandjes, Zij knabblen al wat komt over de randjes Van uwe…

Geel is het blad, geel zijn de lichte bladeren, Ver is de lucht, - 'k durf haast niet dat ik 't zeg - Niet blauw, niet wit, wèl licht, - het snelle raderen Van waagnen hoor 'k op blad-bestrooide weg. Maar angstig is mijn hart, want in mijn aderen Voel 'k 't leven leven, wetend dat ik weg Eens moet, en dat ik mee-weg-dorrend leg Onder de…

Schoon is 't geslacht der mensen, daar ze lopen, Hoge gestalten door de straten voort, En vrouwen dalen naar de brede boord Van de rivier in 't midden, dompel dopen De kannen in het water, hel omdropen Van 't schitterende vocht, - een enkel woord Wordt helper-vliegend door de lucht gehoord, - En heel de stad…

De verre wind, die over de aarde ruist, Het smachtend ritslen fluisterend door de blaren Die van geen zwijgen weten of bedaren, Daar ene ziel, begerend, in hen huist,- Hoe wordt dit één op ééns met wat er huist, Diep in mijn ziel: begeerte om op te varen, De vlakten ver, verschieten te overstaren Tot waar dit land de luide zee ombruist.…

Ik leef in nacht, maar mane-schijn is buiten, Die leeft in twinkelende vogelen-slag, Ik zie hem schijnen door de onzichtbre ruiten, Ik wacht, maar ik verlang niet naar de dag Ondergedompeld wezend ganslijk, ach! In dit zwart meer, o liefelijk geluid en Wat uit zwart donkere spiegel òp komt fluiten, Licht-lieve volk in wat àl duister…