Alle inzendingen over boeteling

Nu sloft hij, pover boeteling, gefolterd door herinnering — Hij heeft genoeg geleden — 0 Jezus! geef hem vrede.…

Nu ben ik niet meer overtuigd, Ik wankel weer en kan geen woorden vinden; Ik ben zo’n arme boeteling En laat me graag de handen binden Door je heerlike, oneerlike lach. Desember 1915…

De bloemen dringen om U samen: De rozen koninklijk en rein In rode zijde en wit satijn, Edel van stam en hoog van namen; In geur van meidoorn en seringen Der duizendschonen stijve rij; En werelds in bruingouden pij De muurbloemen, de boetelingen. Ach Heer, in dit uitbundig leven Heerst reeds een onbekend gevaar.…

Omdat je zo mooi bent, schemer ik mijn dromen alsof ik afdwaal in de nevels van je blik alsof je ogen aan me tornen en je meest terloopse lach me veroordeelt tot boeteling.…

vergleed hoe zal ik je zeggen dat ik stierf en leed terwijl jij als een Hunnenkoning mijn lendenen bereed en lichaam aan lichaam werden wij kosmos,aarde,licht naamloze massa met nauwelijks gewicht offer, chaos, waanzin, plicht oudjes voor het ultieme stervensuur gezwicht en hoe vertel ik je dat ik van je hield terwijl jij daar als een boeteling…

Nee, vader, er ligt geen vrees meer in mijn mooie ogen, ik trap de zon niet uit mijn hart, ik hoef niet meer uit angst te vluchten, een boeteling werd kalm, terecht, na zoveel avontuur gedrenkt in bitterheid. Hij sluit zich niet meer op en Brussel is een andere naam voor chaos en chaos weer voor leven.…