Van Dale viert en Nederland verkoos
- zo werd jongstleden dinsdag openbaar -
tot mooiste woord in 150 jaar
een kei van ver: het woordje ‘bolleboos’.
Hoe is het mogelijk dat dit woord won,
terwijl men ook op ‘dichter’ stemmen kon?…
Zwemmend in gestolde tijd
zoeken wij de virtuoos
voorbij innerlijke strijd
bolwerk van de bolleboos
kruipend als een bedelkind
bevangen door de kilte
spinnen wij het labyrint
van de immense stilte
hangend aan een zijden draad
vangen wij de laatste bloei
in het licht van dageraad
dobbert onze reddingsboei.…
volwassen geworden
en de leraren zijn weer terug kind
Pieter is verbouwd tot Petra
en dat jochie waar we op neer keken
is nu iemand om tegenop te kijken
Het knapste meisje uit de klas is uitgezakt
zelfs zij is kaal waar vroeger haar zat
en heeft haar waar het eens kaal was
Een klassefoto is een negatief van een reüniefoto :
de bolleboos…
Doch diep in de tuin
Hangt alle loof schuin,
Druilt of pruttelt van neen;
Och, de arme bloemen
Verbeuren haar roeme,
En hoorden nooit van geween –
En wat was een roos,
Niet een bolleboos,
Een rijke, een trotse, een vlotte;
Nu klont tot een prop
Er iedere knop
En moet in schamelheid rotten.…
Bolleboos zijn zegt niets over emotionele intelligentie en
sociale vlotheid die we hard nodig hebben; vaardigheden
van de mens tonen ongelijke ontwikkeling, hij oefent het
spel wat hem boeit, waar hij goed in is en verschil met z’n
overige kunnen groeit, met de Savant als uitwas.…