Alle inzendingen over brandstapel;

Getroffen door een harde klap splijt een boom naast hen in twee het horen, zien verging ermee verstard, de staat tot volgend stap een arme eik werd vurig geblaakt waarvan, vol schrik, twee vrienden kapot iets meer naar rechts en... oh mijn god dan waren we verliefd geraakt!…

Ik weet nog goed als de dag van gister hoe jullie je uitleefden rondom mijn zeer pijnlijke brandstapel: opgericht voor heksen! Als iedere dag begon deze dag ook weer anders. Jullie konden het niet laten, om nog wat extra's mee te geven: beschimpen, bespugen, bezwaren... Daarom, lach maar. Je lacht enkel jezelf uit.…

Met glimmende hoofden gooien we elkaar op de brandstapel opgezweept door het heilig fatsoen dat steeds strenger strakker wreder wordt waaraan niemand kan voldoen…

de zwarthemden marcheren niet meer hun brandstapels ontaarde boeken zijn begraven en het bloed op hun knuppels is geronnen als de korsten op ons hart jodensterren worden nauwelijks beklad vandaag de kampen zijn nog steeds musea toch wordt er stil verzet gevraagd niet op de muren niet op de daken niet luidkeels en ook niet duidelijk.…

als je alle kruizen op een hoop gooit zie ik een brandstapel een oudere vrouw zegt dat iedereen toch het eigen kruis pakt geslapen als een os gewerkt als een paard geslapen als een os met mijn blote voeten op het ijskoude beton maak ik een foto een bedruppeld web tegen de gesloten hemel achter de tralies van het balkon…

Ik heb altijd een brandstapel bij me.' Ik zei toen, dat die niet bestonden, waardoor hij zo op werd gewonden, dat ik werd verrast, want hij pakte me vast en ik werd op z'n stapel gebonden. Het was in een heel rustig buurtje. Geslagen leek mijn laatste uurtje.…

ben geen tovenaar stok niet met magie en glinsters op goedkoop toneel zaag geen mensen door illusie is mij al teveel ben wel gevoelig voor mysterie het onoplosbaar zijn ken de klappen van venijn en ongeloof maar weet ook de historie zij brandstapelde het vreemde wiste zo realiteit nog kringelt rook uit al die eeuwen door naar…

De lont verkoolt in het vlamhart en ervoor staat de wapenbroeder van Jeanne d’Arc. Hij zag machteloos toe hoe ze terecht werd gesteld. Iedere keer wanneer hij een licht opsteekt, ziet hij een geblakerde, terugstaren vanuit het vuur. Neemt waar dat hij toekijkt en wat hij ook lijkt, het is niet voldoende. ---------------------------------…

Het groene hout van olie vergeven haar in linnen gewikkelde lijk het kan van iedereen zijn Brandstapel ontsteken en de hitte raakt met een klap het gezicht fakkel valt uit de hand Er was een tijd dat onze handen in elkaar grepen als acrobaten loslaten, salto's maken, vastgrijpen Onder de vleugels warmte verzamelen…

walgt daarvan Hij pikt paleizen en hoeven in Zijn belastingheffing breekt de meegaandheid, kou veroorzaakt honger Er dreigt oorlog Propaganda wijst de weg: er is een redder, een Vader des Vaderlands, hij beschermt de vluchtelingen uit Antwerpen en de handel, hij zal de tirannie verdrijven die hertogen onthooft en gelovigen op de brandstapel…

kleine stapjes op het tapijt zo stil dat niemand kijkt de kleine val niet ziet van een mens in opbouw te wankel voor verticaal het groot geluid, daar waar de zachte schedel kraakt tegen het houten geweld van de schuldige eiken kast zonder waarde, zeker na vandaag klaar voor de brandstapel en dan opnieuw de stilte geen wijzende vingers…

geef me geen dagen van gebeden wanneer ik mijn waarheid op de brandstapel werp maar geef me een lichaam waarin ik kan wonen ongewijzigd gillen tegen de schrijvers en de makers van een dichtgemetselde eeuwigheid waar ik kan rouwen om de leugen steen per steen geworpen in woorden van het lot bewaak mijn huis en het eenzame…

Een maand wordt een week, oneindig een jaar, van herfst naar herfst is slechts één handgebaar, dat het vuur tot in de brandstapel leidt: bladeren zeggen niets, gelukkig maar.…

Door het werk en De mensen die in Mijn werk werkten, Die zich soms Collega's lieten Noemen, dagelijks Gewogen, en altijd Te licht bevonden Was ik in Oudewater Woonachtig geweest In vroeger tijden Dan was ik met Mijn gelijkgestemde Broeders en zusters In de vlammenzee Van ' t eeuwig Durend vuur geworpen, Op de brandstapel…

Daar stond ze dan voor het altaar, Stokstil staan geen stap verzetten, Grote angst voor het gevaar, Ze had beter op haar woorden moeten letten, Maar dat is nu al weer te laat, De engelen waren duidelijk tegen haar, Keer om, ga terug, ga weg van waar je staat, Maar ze luisterde niet, ging recht naar het gevaar. Ze keerde om maar niet op tijd,…

Op de Campo de’ Fiori een geheiligde glorie voor de beul en zijn Kerk: brandende Bruno hun werk. Volgens jou is alles één en is daarbuiten niets. Dat gegeven duurt eeuwig lang; je beulen waren terecht heel bang dat hun dogma’s zouden kwijnen, hun dwaze leer verdwijnen. Kennis bestrijdt het duister en brengt ons licht en luister. Kijkend…

Met mijn rechterhand streelde ik je uitgedunde haren en met mijn lippen kuste ik je verdriet een beetje weg, je stond erbij als een loden pop, je rouwkleren als een harnas om je heen, een Jeanne D'Arc op de brandstapel, maar diep in je reebruine ogen zag ik de Phoenix boven je heilloze vlammenzee herrijzen.…

Zoek de waarheid, riep Magister Jan Hus voor de brandstapel, heb de waarheid lief en verdedig de waarheid tot aan je dood want de waarheid zal je verlossen! De waarheid is een eenzame cel. De laffe traliehand van fossiel machtsvertoon grijpt het lied bij de keel en de papiermolens draaien onverbiddelijk en snel.…

schermen vol straten massa’s psychoten in het zwart gekleed met anonieme gezichten alleen de hysterie glimt in ogen die echt in de hel geloven waar normen en waarden op de brandstapel gaan als zij hun gekoesterde dromen te grabbel gooien omdat ze niet haalbaar zijn nog warmt verterend vuur al hun pijn knallen kogels en vuurwerk…

In de lente betoveren de populieren met pluizen de stad, onze kleren worden versierd, we zijn op de helft van de vastentijd, het is feest De winterheks trekt door de straten naar haar hoge stoel op de brandstapel, iedereen lacht de harmonie zet in, en wij dansen in de stinkende rook die alle kanten op waait het wordt een jaar als altijd…

anderhalfwereld in onze tijd relikwieën als sprookjes voor ouderen en kinderen vergeten is dat ook zij ooit hebben geleefd en hun zielentaal is opgeschreven bij feesten en evenementen goed en kwaad is gebleven maar de mens vond het sprookje een irritante fantasie die door machthebbers misbruikt werd te eigen bate het werd gekleineerd en op de brandstapel…

hebben beide onverlaten krachtig teruggefloten 'Als jullie hiermee doorgaan dan gebruiken we geweld' ZO doen wij dat, toen hebben ze hun knopen maar geteld Ook was er een politica die aandacht hieraan schonk Dus extra pakjes lieve Sint voor Ritaatje Verdonk Ons culturele erfgoed is bij haar in goede handen want zulke kunst laat zij straks op de brandstapel…

poelen van vervreemding, alles lijkt alsof waar leven en dood in zinloosheid stranden onder het wolkendek dat de blik genadig afschermt van het licht ligt het land van verknechting waar thuisloosheid geborgenheid lijkt de oude man moeizaam steunend op zijn staf volgt het spoor van het cynische beest langsheen slapende honden voorbij de brandstapels…