Alle inzendingen over brein

ik loof je beminnelijke hand het is altijd afwachten wat je doet soms lig je te rusten,en dan ineens moet je weer aan de bak stilte verbroken door woorden uit mijn brein gehoorzaam en nauwgezet help je mijn zinnen onfeilbaar zijn securiteit is je waarborg je schrijft in verbeelding, met daarbij horende aarzelingen…

Met een vanzelfsprekendheid schrijf ik dit gedicht zomaar, voor de aardigheid zonder al te veel gewicht maar, het fascinerende is dat deze woorden onzichtbaar en onhoorbaar ontspruiten uit m'n brein dat altijd functioneert m'n brein wat zou ik zonder zijn...…

Nu ik dit besef, kan ik me altijd achter mijn brein verschuilen.…

Ik zak een bewustzijnsniveau, Kom in de onderste laag Van mijn gedachten, Van mijn oergevoel terecht, En alles dat ik tegenkom Voel ik tot in mijn synapsspleet Waar neurotransmitters hun werk doen - Beelden vervagen en verschijnen In seconden hooguit, ik val, ik val Tot in de diepste kloof Van deze anderhalve kilo eiwit, Kabels…

Nu eens werkt mijn brein non-stop, Wanneer jij wandelt door mijn gedachten. Dan weer voel ik mij niet meer bij machte En moet ik mij redden uit mijn grijze slop. Zo bouw ik mij een woning in mijn brein. Vind ik een rustplaats voor mijn gedachten Zodat ik niet hoef te wachten Om daar met jou gelukkig te zijn.…

Hij reed me naar zee Ik maak kleine passen op blote voeten Kleine passen in het koude zand, ik doe mijn best Ik ga niet liggen De tenen van mijn voeten komen mij tegemoet Naast zijn stappen We hebben dit vaker gedaan vroeger, niets aan de hand Altijd waaide de wind zout in mijn haren schuim in mijn woorden die verstoppertje spelen…

Het brein met zijn grote geheim Vertelt altijd weer interessante dingen Die mij tot bepaalde inzichten dwingen Waardoor ik waarheid aan elkaar lijm Vanuit de nevelen van de dromen Kan je een verborgen waarheid halen Als je die maar goed weet te analyseren De waarde van symbolische verhalen Die uit het onderbewuste stromen Het brein met…

mijn brein loopt als een trein spoort ku-toek-ku-toek-ku-toek of spoort niet tsjjjjjjjjj ontspoort of legt het traject af naar een volgend station soms passeer ik dat station stap over of mis de trein blijf steken op een gesloten perron…

Gedreven en bevlogen Welbespraakt, nog ongerept Met vele snelwegen aangelegd Waar passie in overvloed Enkel soms de rem wordt opgelegd Tot daar al dat bloed Wollige mist en stromende regen Als een hert die in je koplamp kijkt Waar grenzen om de hoek liggen En met de accu halfleeg De omweg pas begint Oh Dit mooie brein van mij…

Een woud is het In mijn hoofd Waar wel leven is Maar dan uitsluitend Van het bedreigende Soort, boa's en hyena's Die om de voorrang Strijden in de sluipmoord Die ze zich voorgenomen Hebben op de mens die Ooit ik genoemd werd…

Gevormd door rancune begint dat deel mijn brein; alszijnde met tienduizenden, rebels schreeuwend, gekte. Doodeng mijn brein, althans van de geen die ik denk te zijn.…

In het stille bos is de schilder druk bezig; zijn brede hoed brengt hem schaduw, die het werken fijntjes aanspoort en verbiedt. (Een tanka hoort thuis in de categorie "haiku")…

Op al mijn vragen naar het heilig vuur klinkt een stilte, diep vanuit mijn brein. Het land achter de spiegel is verborgen maar de branding zingt, als een fluistering, een traan, een licht, als opgetild. De zee, het strand, de zon, iets vuurt er diep in mijn brein. In tranen die stromen, langs elke baan, laat ik het gaan.…

Als je ruimte steeds beperkter wordt ik bedoel, niet de fysieke, die vul je wel in maar je geestelijke ruimte dat unieke van je eige je eigen brein je eigen zijn dus niet de ruimte krijgt heeft je bestaan dan nog zin?…

Granaatscherven die Vernietigend in de Rondte vliegen, dood En verderf zaaien in Wat eens de wereld Van de schepping was - Dat is wat in mijn Hoofd gebeurt zonder Dat er een oorlog Aan te pas komt…

Hersens aangetast Door onzichtbare worm Steken van verderf Zwaar en zwart, Strijdend voor Herstel, zo dat Ooit mogelijk is, Waarheid die daag'lijks Welhaast andere verschijnings Vormen kent, en elke dag een Nieuwe lens die mijn Netvlies bewaakt Zonder dat deze ooit De enige, de echte, waarheid Aan mij door zal geven…

Ik weet niet in Hoeverre ik nog Leven wil nu het Water zich terugtrekt En mijn hersens op Het droge achterlaat En het eeuwig Eb lijkt te blijven, De kuststrook breder Lijkt dan ooit, En mijn brein Verdort zonder Uitzicht op beter…

Ik heb een chronisch dichtend brein En dat is echt niet altijd even fijn Want net als ik graag wil gaan slapen begint mijn brein weer woorden bij elkaar te rapen Ik wens dan toch wel eens wat rust daar bovenin Maar dat brein dat doet gewoon zijn eigen zin En niet één, maar wel duizend zinnen laat het rollen Die ik ook niet zomaar weg kan scrollen…

Zo kort voor Het slapen gaan Glijden de Laatste gedachten Van deze dag Door mijn hersens Heen, en laten De laatste schaduw Van de dag achter In mijn brein Daarna vallen ze, Als ik in slaap val, In snippers uiteen…

onvergetelijk heeft zich in ons brein gegrift respectvol omvat…

Prijsgegeven - En bij elk gat Dat nieuw in zijn Brein geslagen wordt Zijn wij hem weer Een stukje verder Kwijtgeraakt - vader Die in ons brein altijd Zal blijven bestaan Zoals hij was, Toen hij nog gewoon Onze papa was…

Niet mijn mond die woorden spreekt, noch mijn brein waaruit ze ontstaan, ook niet mijn hand die ze schrijft en ze samen richt. Geboren in mijn hart, gewogen door mijn brein worden woorden die ik spreek geschreven met mijn hand tezamen tot één geheel uit het diepste van mijn ziel gevoegd tot een gedicht.…

De kern van mijn brein is gedachteloos met jou en ervaart stilte…

internet een hele brei een heuse kennislawine 'google' je eigen brein de reuze zoekmachine!…

(...) Dus dat kan ik niet meer? - Nee. Sorry. - En analytisch denken? - Geen sprake van. - En dichten? - Dichten? - Ja. dichterlijk denken. - Dat kan altijd.…

Deinend op de golven Van redeloos verstand, Opgestuwd door brekers Van onbeheersbare emotie Dwingt mijn brein mij Om rustiger te gaan wonen In mijzelf - om te voorkomen Dat ik roemloos ten onder ga Aan de vele offers die Gebracht zijn in de tijd…

roept zijn grote brein hem tot de rede je hart moet kloppen man want als het alleen maar denkt dan ben je overleden…

je blik is open en je lach lijkt vrij maar achter deuren komt chaos dichterbij nog zijn de gangen schoon je danst maar je voeten voelen al de scherven van je droom je proeft het ongeordend leven weet de angsten in je brein kent de pijn van het niet meester zijn tot je de deuren opent wanhoop ruimte geeft in klaren van nu af aan…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…

het uur is klein de nacht is stil klaarwakker mijn brein dat nog niet slapen wil…