Alle inzendingen over breken

Strompel, struikel, stort ineen Trots wordt uitgespogen Welkom warme wanhoop Huilen, lachen, ademhalen Nieuwe, troostende lucht Dan stilte, aandachtige stilte die snikkende echo's verdrijft Ik fluister voorzichtig om haar niet te breken Tot ik de slaap vind of hij mij Hoor je me? Hoor je mijn stem? Hoor je de stem van mijn hart?…

weer lopen vingers over levenslijnen zoekend naar begin en einde ogen vragen om bevestiging met een diepe zucht wel heen maar nog niet terug het pad van rozen was voor jou nooit weggelegd jij hebt er mij niets van gezegd dan viel er stilte overgaand naar orde van de dag ontwijking door een wegwuivende lach lijnen breken waar zij…

Ik huil nog steeds jouw tranen van jouw immens grote verdriet welke jouw hart heeft doen breken alleen weet menigeen dat niet Ik huil nog steeds jouw tranen mis de warmte die je me gaf voel nog altijd jouw nabijheid wanneer ik kniel hier bij jouw graf Ik huil nog steeds jouw tranen over het geduchte gemis kijk verwachtingsvol uit naar…

Om in luxe te kunnen blijven leven Schik ik met twee miljoen binnen twee weken En om mijn reserves niet aan te breken Wil ik graag een Benefietconcert geven Zo zing ik mooi een avond niet voor niks dus En betalen mijn fans mee aan de fiscus ------------------------------------------------------------ …Borsato zou voor miljoenen euro's uit…

grustbak vol met vruig langtandschoppen nodig om de bleuk te opsperen bladgries tegen onktruip maaitang vol met graaps vlak voor de maandmaan is mijn tuin weer winterklaar kan ik vanachter mijn vraam het gevleugel van het pikvee en gestruipel van broermoppen bekijken met een bak zoete brek op de driehoeks koppietafel staand en op mijn schoot…

zo licht het is de muren te breken van een stad in verval zo zwaar de stenen te kantelen waarachter de uitgeputte verte gemiste kansen kuilt ik strek mijn hand, grijp de stengel van een netel, hij prikkelt juist genoeg ik schep de grond over de rand zie mijn geweten, bloot en schraal spelt het verjaarde beloftes letter voor letter…

is het voorbij als de wijzers vastlopen vast geroest aan levenloze tekens het leven - wat is dat eigenlijk - raast voorbij ik vang weleens een glimp op een lichtflits niets om vast te houden ik vertraag het razend verlopen van de tijd kamer voor kamer breek ik de stramme geest open ik open de vensters en zie een landschap zonder…

Ik ben verliefd, o mijne vriende', en, wen ik zing, hoor ik de avond-dauw uit zware beuken leken en, dof geplets, de rillend-diepe stilte breken; en - 't is of mijn geluid in mijne kele breekt... Ben ik bedroefd?…

Het is om even hoe je mag heten, toch zal ik je strelen, om zovele dromen met je te delen, de zwakheid van je kracht, tot mij zal blijven spreken, tot je droeve ogen zullen breken, in een morgen of in de pels van een nieuwe nacht. ( Saudade 2, groet uit Lissabon )…

Liep zij maar meer om hen heen met een boog want als een glazen bal trachten zij het te barsten tot breken. Nog steeds houdt zij haar mooiste bezit fier omhoog geheven de barsten vol gestopt met lijm wil zij het bij haar houden voor het leven.…

glas verdrinkt weer in gesmolten lood de dood zal geen mysterie meer bevatten devotie gaat verdwijnen orgel en sopranen zingen ontroerd een laatst verschijnen het gebouw is in snel tempo functioneel hervormd tot gezondheidscentrum van de stad ook hier wordt pijn geleden toch overstijgen heimelijke gebeden de toren die men niet breken…

Als in de herfst de laatste roos de fletse blaadjes af voelt breken die krullend opgaan in de wind, weet zo het lichaam, smal en broos zijn geest al grotendeels geweken dat nu zijn laatste tocht begint?…

heb mijzelf afgelopen dagen gestalkt hoeveel takken ik tel die niet te benoemen zijn de straling is niet altijd verlangen naar fysiek genot dat stapsgewijs stijgt naar hoogtepunten platonische liefde verloren dreigt te gaan kan evenzo slapeloos breken redding is de enige optie laat mij dan als de wind zijn waar mijn naam een deel…

Records, vindt Messi, zijn er om te breken.…

Om Uw hart wat te verzachten, zodat ik het niet breek. Als met een milde balsem, wrijf ik het voorzichtig in. Zodat het zachter wordt. De kruk zit namelijk van binnen. U laat me er niet in. Zachtjes klop ik op het deurtje, totdat U open doet. U zegt misschien: “Wat kom je doen?” Voor mij is dat heel goed.…

Alles blijft klein beschreven Verbeeld u zelf niets Je leeft dit leven En eindigt als niets M'n gebreken lezen iets Alsof de spaken breken Niet van de fiets Noch die van jullie leken Blijft het hangen Gooi het weg Denk nooit in rangen Anders hebt ge pech Vraag nooit naar niemand Rond en rond vandaag Ook steun ik jou vaag Ik leef…

Mocht ik na mijn verscheiden nog eens komen in jouw dromen stappend uit mijn woordenstromen als een kind dat leert lopen dan hoop ik dat jij mij herkent aan mijn neus en ogen Zo niet, kun je mijn stem horen in het ruisen van het koren het waaien van de wind in het breken van de golven op de brekers aan het strand het schreeuwen van de meeuwen…

Vermoeide takken breken af. Een gure storm steekt op, en blaast hersenspinsels uit mijn oude kop. Versleten gedachten zijn het, die ik niet meer nodig heb. De lente staat alweer klaar, in winterharde knoppen. Wilskrachtig veer ik op, de zomer tegemoet. Toch is het volop herfst. Oude gedachten waaien, uit kaalgeworden bomen.…

mozaïek toch zijn hun kleuren nooit echt de mijne geworden in confronteren ging ik al snel de andere nuances proberen zwoegde in voegen om toch hun patronen te volgen was recalcitrant en verbolgen koos ik uiteindelijk mijn kant ontdek nog steeds nieuwe kleuren en van voegen wil ik niets weten omdat alle patronen bij mij steeds weer breken…

Witte vleugels breken het prille ochtendlicht aan de einder tussen wolken en zee waar het opstijgt uit het nacht'lijk duister Gedachten rapen schelpen ranke vingers glijden door zand en het zilte schuim vangt dromen waarin alles verloren ging tussen het wit en zwart van woorden Daar buigt de wind zich in haar schoot en zij buigt…

nog nooit behield het huis zijn witheid van muren het glas zijn geveinsde ruiten noch de eenheid van scherven er hangt een lucht van toekomende leegstand met het breken van de huid kraken de cellen hun wanden langs de draden van schimmel krimpt de resterende adem die met vertraging verdrinkt in oliedampende klei in het aardegrijze…

in allerhande lijkt de wereld te belanden in een eenheidsworst grenzen worden niet meer overschreden we leven nu in het heden van wat voorgeschoteld wordt zijn er nog die pionieren stenen rapen om een eigen haven te gaan maken golven breken in hun nakie struinen door de duinen vol met prikkeldraad voelend nog dat jeugdig kattenkwaad…

Wandelend door een boomgaarden wereld vroeg ik een vogel een vederen woord een zingend woord een zonlicht woord smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste een vliegwoord een vangbal een boemerang Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde verschool ik mij om het te breken om te zien wat er in zou zijn: een nest jonge vogels of schaduw…

nog te mijmeren hier, er is brood, je spelen, ga, loop niet in dood spoor mij jezelf achterna, je verlangen in te dammen tot schrander dier, wat doe je nog hier, het is om even hoe je mag heten, of hoe ik je kan strelen, om alle dromen met je te delen, de zwakheid van je macht, tot mij zal spreken, tot je droeve ogen zullen breken…

niet de tranen Niet de woede, wel de wanen Proberen zich een weg te banen door de afgedankte gedachten in mijn overvolle hoofd Wel gezien maar niet gehoorde Niet de daden, wel de woorden Blijven hangen en doorboren alles wat standvastig is mijn uitgehongerde hart Wel de illusie, niet wat zal lukken Niet de leegte, wel mijn nukken Breken…

Breek mijn staf. Geef mij lucht.…

Een dag een laatste groet de horizon staat in brand stil suddert nog het late licht en in het binnenst van mijn hart streelt mij een warm gevoel dat woorden aan schoonheid paart maar spreken mij belet slechts tonen wondere zuiverheid vanuit verten aangedragen breken de stilte van ’t moment vormen geluk dat aandacht vraagt spelen zachte…

blazen hoge schoorstenen triomfantelijk grijze wolken uit de laatste dorpelingen overleden de klinkerpaden verdwenen een praatbankje bleef leeg op het verlaten kerkhof in de verte zien we boerderijen met dichtgetimmerde luiken een kudde pony's en wat knotwilgen de mensen hadden geen idee dat ze zo ver door konden buigen zonder te breken…

ik wil het zachte goud van jou gaan gieten tot een beeld de klompjes hebben we gedolven in de mijnen van je hart zo onbereikbaar door de puinhopen van jaren de vele instortingsgevaren zal in vuurvast steen je evenbeeld gaan baren we breken het in samen paren je karaatgehalte is zo hoog dat sommige delen vloeien daarin…

Oneindige sterren verschijnen, die door de schemer breken. Ik hoor geluiden fluisteren, die niet van onze wereld zijn. De avond valt in Limburg. Nachten beloven vrede. Morgen zal heden zijn. Hier en nu opnieuw.…