Alle inzendingen over bruggetje spiegelbeeld verleden eenzaam

Langzaam loopt hij het bruggetje op om precies in het midden stil te staan eenzaam starend in het heldere water geen oog over voor alles om hem heen ooit stonden ze hier samen kusten elkaars spiegelbeeld als hij z'n ogen maar sluit staat ze weer naast hem kan hij haar bijna aanraken maar met ogen open is ze weer verdwenen het liefst blijft…

Jong loof langs het bosven Waar dodaars baltsen Bladeren weerspiegelen aan de oeverrand Salamanderlarven aan de waterkant Zacht ruist de zwoele wind Dit feeërieke plekje waar je gedachten terugvindt Hier laat natuur je geest behagen Het verleden zal z’n aandacht vragen Je bent van bruggetje naar bruggetje gelopen Een hazelworm over het…

Mijn spiegelbeeld lijkt voor altijd het enkelvoud van eenzaamheid.…

spiegelbeeld meisje toch alles dat je deelt is met mij levenstraan in je ogen ik zie je staan nooit echt blij eenzame gedachten ik kan ze niet veranderen ik strijk zacht langs je wang wat wil ik zijn hoe alles ooit was spiegelbeeld een scherf en een kras niets duurt voor altijd maar wel ontzettend lang…

Wachten op eenzame momenten en vragen naar gezichten die mij nieuwsgierig fluisteren dat ik niet verdwijn zolang ik mijn spiegelbeeld niets vergeef en vraag waarom hij niet op mij wil lijken…

Liefde ziet ze in het spiegelbeeld dat ze nooit wenst te delen met wie haar niet zoekt in de kamers waar dromen en spiegels altijd de leugens vertellen die ze net als de schreven van haar eenzaamheid met iedereen wil delen…

een auto past niet, loopt vast het was vooruitgang iedereen blij dat het bruggetje er kwam ik kijk terug in de tijd vind zo'n smal bruggetje gekkigheid…

In eenzaamheid van winter breekt licht in donkerraam raap ik scherven van mijn spiegelbeeld en wentel in pas gevallen sneeuw woorden ademen kristallucht ogen volgen de laatste vogel in wintervlucht…

Hij roeide rond in scherven maar bleef uiteindelijk steken in zijn eigen spiegelbeeld het verleden leek vergeeld maar wilde toch niet sterven daarom wacht hij hoopvol op dat reddende teken al kost hem dat een hoge tol…

In de schaduw van de maan loopt een silhouet te dromen wachtend op een lichtgenoot net voor de lange eenzaamheid een dag moet overbruggen doemt nog een gestalte op blij met toch wat gezelschap begroet hij in het water zijn eigen spiegelbeeld ~wordt vervolgd~…

Wat verder in de wei stond een zwaan trots en eenzaam in de nog bevroren plas zijn spiegelbeeld te bekijken.…

meer is er niet een weg, een bruggetje en dan het fluisteren van de bomen misschien het blaffen van een hond herinnering als ver gezelschap van oud-geliefden op afstand lopen zij het niet meer in…

ik liep op glas wist niet meer wat boven of beneden was met wanden vol doorzichtigheid zo dat buiten binnen kwam ramen in verleden tijd botste niet meer met mijn spiegelbeeld dat was gekleed in transparantie gaf alles bloot zag eindelijk mijn ziel ontluiken bloeien in de moederschoot…

Al is de verleiding groot Doe het niet bij een verdediger met O-benen Van jongs af aan heeft hij geleerd tussendoor niet meer voor schut te staan Probeer het in dit geval met een bruggetje ... Zo eenvoudig is voetbal…

over het bruggetje naar de duinen van Klein Zwitserland daar wist ik de momenten van geluk... ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952…

over het bruggetje naar de duinen van Klein Zwitserland daar wist ik de momenten van geluk... ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952 Lejo van Kuijeren…

ik zag je in de spiegel achter me ik lachte, je verdween slechts mijn gezicht met ogen vol herinnering staarde me aan ik fluisterde je naam je echode gedachten kwam zomaar naast me staan je deed me gloeien was me aan het boeien met je blik in spiegelbeeld ik heb je losgescheurd uit mijn verleden, de pijn is nu gelijk verdeeld…

Regen gevulde plassen weerkaatsen vol de maan als oplichtende spiegels verschijnend bij elke stap Ik fotografeer de man in de maan in de plas tot het spiegelbeeld wijkt de maan weer alleen is man weer achter de maan Regen gevulde plassen weerkaatsen leeg de maan als holle spiegelbeelden verlaten door de straat…

Een oogwenk voor het vlottend watervlak te staan En naar 't verwarde spiegelbeeld te staren, Dat nog de trekken draagt, die de onze waren, En stil en eenzaam heen te gaan.…

Tussen de regels door las ik je eenzaamheid tussen de regels door je angsten en je spijt. Tussen de regels door las ik je verdriet tussen de regels door ik begrijp het niet. Tussen de regels door zag ik mijn spiegelbeeld keek ik naar mezelf of heb ik me dat verbeeld?…

voorpoot vast in haar hand Ze plukt een gebogen zilverig pluizende paardenbloem Dan wandelt Tjitske sierlijk en zomers over het bruggetje over de sloot met de gekochte kaas in haar mandje Wat zag het kindje die zomeravond die al zo mooi was?…

ik schilder en trek strepen geen benul, geen gedacht sluit mijn ogen zonder weten en zie een gezicht dat naar mij lacht. ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan…

In het voorbijgaan Ze zien je niet Als je langs hen loopt De woorden die je spreekt Ze horen je niet Als je zachtjes met ze praat Anders dan zij graag gezien en zelfbewust Vrij om zichzelf te zijn Diep verscholen stille tranen Als je intens verdrietig bent De kwetsbaarheid Gevoel van onvermogen Omdat je anders bent Anders…

Was het virus eenzaam, dat ie mensen zocht, was ie ‘t alleen zijn moe stond daarom onze vrijheid op de tocht? Was het virus heel alleen in ‘ t prille begin, dacht ‘t soms waar moet ‘k heen tegen alle waarschuwingen in?…

Ze keken door verschillende ramen ze zaten in dezelfde trein spiegelend glas bracht hen samen zodat hun gezichten een konden zijn. Het meisje voor mij zat stil te staren de ander praatte in haar mobiel in de zon was het of ze dezelfde waren in de tunnels verdween de sprekende ziel In mijn ogen vormden ze een geheel iets dat ze beiden…

Ontvlucht Zondagse eenzaamheid, slenter door de oude binnenstad Zondag de kerkdag nu een spookdag die de stad verandert in spookstad Onwennig vult men hun hoofden met flauw vertier noemt het plezier Men verdringt achter vensters de leegheid van hun alledaags bestaan Zondags stil en kil rijk verleden treurt op de Utrechts Oudegracht…

Een oogwenk voor het vlottend watervlak te staan En naar 't verwarde spiegelbeeld te staren, Dat nog de trekken draagt, die de onze waren, En stil en eenzaam heen te gaan.…

soms komt het weer boven het zwijgen, de stilte alleen in de massa en steeds weer die kilte de sombere dagen zwart en verlaten de leegte was voelbaar niets meer te praten een moeizaam verleden hetgeen mij niet beviel voorbij, maar niet over graaft het diep in mijn ziel…

kronkel jouw grimas uit het ware gelaat van verborgen gevoel lang verholen toon jouw waardigheid als spiegelbeeld in de reflectie van hoe het ooit was aanvaard het zijn waar de uitweg zoek aan het eind van doolhoven geborgen lag bevrijd er jouw leven als nieuwe dagen waar nooit een verleden jouw toekomst bepaalt…

Een spiegelbeeld dat ouder oogt. De toetsen al lang niet meer gestreeld. Succes alleen nog in gedachten. Het nummer dat is uitgespeeld, Aan het einde van haar krachten. Een gouden plaat eenzaam aan de muur. Geluk stond aan de wieg. Talentloos, druiven werden zuur. De teloorgang van een eendagsvlieg.…