Alle inzendingen over bruusk

Het leven Werd jou ontnomen Heel bruusk Onverwacht Maar bij ons Laat je achter Een heel verhaal Vol herinneringen Nooit Zullen we je Vergeten Je bent In ons hart.…

de stille week werd bruusk verstoord toen het nieuws over Brussel werd gehoord dat terreur en moord hard had toegeslagen met onbeschrijfelijk leed en zoveel vragen de stille week werd bruusk verstoord voor mensen onschuldig gewond en gedood door gekken die zichzelf zomaar opblazen en daarmee grotere massa's weten te raken de stille week…

de stille week werd bruusk verstoord toen het nieuws over Brussel werd gehoord dat terreur en moord hard had toegeslagen met onbeschrijfelijk leed en zoveel vragen de stille week werd bruusk verstoord voor mensen onschuldig gewond en gedood door gekken die zichzelf zomaar opblazen en daarmee grotere massa's weten te raken de stille week…

in één klap stond de wereld, die tot dan toe de mijne was, stil nu draai ik in een onophoudelijke spiraal waar geen einde aan lijkt te komen van topfit naar een chronisch pijn patiënte die noch kan lopen noch rechtop kan zitten volkomen afhankelijk vroeger zo vrij als ’n vogel maar dat was vroeger…

zoals een wintergeest de geschrokken lente bruusk de deur gewezen heeft weigert mijn taal te ontdooien langs het zwerk trekt een treintje van lichtjes weerkaatsing van de zon wie vervormen wil moet ontdooien ik voel de schoonheid van het breken…

Nog één keer scheen de zon haar warmste stralen Bij wijze van ovatie op hem neer Waarna een bruuske omslag van het weer Een tranenbui op Tilburg neer deed dalen De kanker heeft het van de man gewonnen De herfst is in mijn stad abrupt begonnen…

in herinnering Hans Vermeulen niets zo bruusk als branding in de Noordzee vooral op donkere dagen in november alsof het zoute zeewater de open wonden prikkelen het schurende zand en de schrijnende wind lieten sporen na als voetstappen langs de natte vloedlijn Lejo…

mijn bloed stolt, mijn adem stokt jouw messcherpe blikken stuiten tegen de koude hardstenen wand die mijn ingewanden beschermt tegen een onvoorzien bruusk attaque van mijn welgeconserveerde bolster al mijn schone schijn verbrokkelt totdat zij volledig oplost in het niets en jij echt onbeschaamd indringend recht in mijn kale naakte ziel staart…

Bruusk weggevaagd haar Fundament Eenzaam in de krater leek ze Kafka’s Kever, weerloos op Zijn rug De laatste eisprong ver voorbij Restten haar huidhonger en dood Hij had het zo beter gevonden Zijn besluit stond immers vast Te vaak zijn schild bekogeld met Hard fruit…

Als het kind met bruusk gebaar in haar borst probeert te happen zoent zij het op beide wangen; speeksel druppelt op de kraag van haar bloes en blijft daar hangen. "Weet je dat je jarig bent vandaag?"…

overeind een spoor van licht op zwarte bodem verandert bruusk in een cirkel van steen op afstand kleurt verbrokkeld licht de vlakken vierkant aan de witte wand oranje, blauw en geel duizenden driehoeken steunend op twee spanten doen me danig duizelen vele verwarde vormen figuren op het fotofeest doen mijn zinnen dansen houden…

In de schaduw van de Zimmertoren liet ik weer eens mijn gedachten gaan een overvol terras maar niemand kon dit horen laat staan dat iemand het kon verstaan De schoonheid van het rimpelloze water bruusk verstoord door een vissende reiger de sfeer gebroken door het gesnater van de eenden aan de steiger En toch zit ik stilletjes te genieten…

De lijnen in almaar dichter parallel nu bruusk uiteen, lichter. En krast hij met inkt de naam in het blad, in de palm.…

het hoofd dwingt met koppig geduld tot concentratie het zwart strijkt knarsend neer bruusk dient oud zich aan het verlangen gaat altijd weer stromen er is geen geduldige tijd de spanning groeit en haast zich kleuren dringen zich op het gaat vanzelf de rode draad spreekt over het tragisch lot van goed en kwaad gehoorzaam aan…

medicijnen die toch niet helemaal werken eerst toch weer durven hopen diezelfde hoop wordt nu weer afgenomen bruusk en zonder waarschuwing de ziekte laat weer van zich horen ik weet het wel ik heb je wel gehoord het liefst houd ik mijn handen over mijn oren mijn handen voor mijn gezicht dan moet ik er niet naar kijken en toch houdt…

ik zag je terloops in de spiegel kijken heel even vroeger en nu vergelijken je draaide je bruusk om sinds wanneer zag jij een vreemde zomaar terugkijken geschrokken was je niet stress en zorgen hadden jou geen goed gedaan jij hebt te lang teveel van jezelf gegeven zonder te letten op de kwaliteit van eigen leven maar…

Zij kan niet anders dan beamen Wat of de wijsgeer zegt dit keer Zijn mensbeeld klopt allang niet meer Zij voelt een plaatsvervangend schamen Ook haar bezocht een bruusk ontwaken En tot haar door drong tot het besef Wat ik mijn leven lang verhef Daarvan moet ik me los gaan maken Het wezen bovenaan de keten Is helemaal niet zo beschaafd…

De kraai, ekster en zij die koeren Er zit weer onweer in de lucht Hoogzomer slaakt een diepe zucht De donderbeitels gaan zich roeren Nog even en de bliksemschichten Zullen het kwade bruusk verjagen De kinderen stellen alweer vragen Lukt het de huislook pais te stichten De huisbezems het vuur te weren Zal donderbaard het dak maskeren Op…

op de weg door het leven loopt de dood naast ons als een vage omstander in de schaduw van het licht als het onwerkelijke einde dat zo onontkoombaar is zij beneemt ons de adem waar het leven nog vol is veel te vroeg en onverwacht pardoes en bruusk tegelijk bij een plotselinge struikeling die wij niet aankomen zien na ons oneindig lijkend…

bruusk trek ik weer op vervolg eenzaam mijn weg langzaam glijdt een traan van mijn wang…

Doornen raken de dageraad prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels…

Dan besluit je blijkbaar 'bij jou valt niets te halen' en draai je je bruusk om. Ik ontwaak uit mijn verstarring, pak mijn boek en lees verder... Over dágmerries gesproken!…

Een bruuske counter vanuit de bovenarm verwekt een elleboogaai. Onwennige grimas. Wat een gedoe. Een oude vrouw ziet gelijkvloers achter glas hoe kind en kleinkind hun affectie uitschreeuwen. Beter af dan even verder man en vrouw die staren naar een schim twee hoog. Onhandig gezwaai. Wat een gedoe.…

Vergeten is 't bot, ze tast wat in 't rond 'k wou toch maar, dat ik het ding vond 'k sta op, stop de stoffen hond in haar hand, een bruuske beweging Vooruit :in je mand....en ik vertrek.…

vroeger wordt bewaard in schuren alles was toen van hout brood werd op de borst gesneden krullend op de smeuïge tongen klappend in het verleden kon je je nog met zomer aankleden de liefde ontsprong met de natuur bruusk met geweldloos geweld de weerstand breken in spaanders knieën mennend naar het bekken en zo kuste hij haar met de aren…

verspreidend over het land Limousines aanschouwen gelaten haar geweld, lodderig en lui met een knipoog wachtend tot ze eindelijk vermoeid haar roekeloze jacht zal staken Krachten metend met buigende bomen juicht ze bulderend over de aarde losgelaten en dwaas, nietsonziend de opgespoten zandsuppleties reorganiserend De herfstwind heeft bruusk…

Er werden grappen gemaakt toen ze vertelde over het geweld en de bruuske grensoverschrijding. 2. Zoals dat niet om te lachen was, zo was dit niet om te delen, maar hij deed het wel. En ze glommen om haar naaktheid waar die bedekking nodig had. Het zwarte laken werd haar van het lijf gerukt. 3.…

Ik las een wanhoopskreet alhier ter stede Maar voor ik het in z'n geheel kon lezen Werd mij bruusk de verkeerde weg gewezen En stond ik met mijn hoofd en armen lede Het had iets met klimaatprotest te maken Iets waar geen hoge pief over kan waken Had graag iets over ballen zonder soep Gedicht, maar dat riekt mij naar blind en staar…

Bij boos afscheid zouden we deuren bruusk, bruut dicht willen smijten, maar vroeg of laat gieren de kieren.…