Ik heb uren zitten zwoegen op een diep gekweld gezicht
starend in de holle spiegel onder 't scheren
want ik wou dat ook proberen: echt een larmoyant gedicht
om de vrouw waarvan ik hou te imponeren
Maar al wat ik produceerde was een komische grimas
met het witte schuim op kin en bakkebaarden
die me hulpeloos terugkeek van 't beslagen spiegelglas…
woorden als voetstappen
soms vereeuwigd
in cement volgroeid
bedekt met tegels
ben ik je gelijke
of gescheiden
met een buffer
tussen ons beide
melancholiek geschreven
verborgen heden
niet meer dan
een geest van de nacht
geen drama
geen raadsel
maar dit leven
op zich…
boven het golvende korenveld
scheren kraaien krassend door de stilte
wolken pakken zich samen als een buffer
zij zullen de gezanten van het onheil weren
als de stilte voor de storm is geluwd
hameren hagelstenen op de halmen
geknakt leggen ze zich op de aarde neer
kind noch kraai
in velden of wegen…
hoofd
verscholen onder het kussen
wat plukjes haar
springen er krullend onder uit
de wind weet wel
haar met rust laten
is nu het beste
tot de hoofdpijn
verdwenen is
wacht geduldig
tot er beweging in komt
in het bed
zodra dat gebeuren gaat
zal die haar als een warme deken
omarmen en haar behoeden
voor scherpte en pijn
hij zal een buffer…
nemen
op zoek naar onaantastbare zaken
speurt ze over de grond
zich niet bewust van haar gedachten
o - was ze maar zo'n varkentje
u weet wel zo'n dure
die truffeltjes vinden kan
die iedereen hebben wil
maar nee dat is ze niet
stilstaand bedenkt ze
egeltje zijn - dat is fijn
jezelf oprollen
onder een hoopje bladeren
een buffer…
in momenten van nutteloosheid
dwaal ik af en ruik de zoete geuren weer,
rond vreugde en misère uit een jeugd
proef ik weer het bitter van vervlogen liefde
die zo jong en sterk leek, maar sneller nog
was opgelost dan de illusie groeien kon
er schijnt geen weg meer terug
hoewel de deur nog licht doorlaat
op de drempel liggen als een buffer…
mirakel tussen ons
jouw ademen in vele
prille lentes morgenstond
de warme zomeravond
dubbel schrijven in genieten
het brandend rood jeukte
morgens wel door de muskieten
wij hebben herfst
geoogst in vele geuren
de kleuren bewaard voor
de winter die gaat komen
hart en ziel zijn vaste
posten op balans mijn liefde
blijft de vaste buffer…
Omsloten door de hagen
en het huis vorm ik een buffer tussen weg
en thuis. Men graaft in mij en dekt me
toe, snoeit waar ik te uitbundig doe, een pad
is krappe oversteek naar wegen waar ik niet
van weet; mijn rand is daar slechts
mee gemoeid.…
Dit eiland in de schoot van de Noordzee
dient als buffer voor Neerlands ree
is een schakel in een keten
die te samen Wadden heten..
Zij vormen een natuurlijk schild
trotseert de zeeën 'oh zo wild
de golven worden hier getemd
zodat hun uitwerking is afgeremd.…
186
Bezig met laden