Alle inzendingen over bundel Bronwater

een wereld van verschil - bronwater drinken of water uit de bron…

Dichten is verstomd Door het uitgesproken woord Leve de smartphone…

We gaan een BUNDEL uitbrengen, Gurien en ik, geniéten van de voorpret en ál het werk eromheen, maar vergeten toch zéker niet door wie dit tot stand kwam.…

Vandaag is de lancering van mijn bundel: “Verloren lopen”. De opbrengst ervan is niet voor mezelf: Ik hoop dat ik op deze manier een mooi bedrag voor Alzheimer Nederland mag verdienen. De bundel is vanaf vandaag te bestellen via: www.switilobi.nl en na 25 september bij alle boekhandels.…

Na een carrière op de bank (pils onder handbereik) heb ik een bundel uitgegeven Voel me verwant met ene Reve Moeder heeft er een gekregen Verkocht is er geen een Dat komt nog zegt m'n kapper Dat gaat niet zo meteen Ach, als niets lukt, ga je dichten Lijkt je leven nog wat waard En die onverkochte bundels flikker je in de open haard…

Wie ik was ben ik kwijt, het ik opgegaan in rook, Zelfs de naam die ik droeg vanaf 't begin is me ontschoten, Is ongemerkt vergleden in mistige vergetelheid. Alleen jou ken ik nog, jouw gezicht, jouw ogen, jouw naam zijn in mijn ziel gekrast - Kom naar me toe, kus me en vertel me de naam van dit mensenkind dat je ooit hebt liefgehad…

ik mag je voeren je voorzien van bronwater kom mijn lief dan streel ik jouw veren ben niet jaloers dat je mag vliegen wees ook niet jaloers op mij dat ik kan zingen kom mijn lief laten we samen zingend vliegen om de bekendste toren van het hoge noorden.…

Door helder sprankelend stromend bronwater verkwik ik wat of meer door de waterval-muziek van Chopin Het afscheid van tante Lucy het bijwonen van de dienst is confronterend raak Ook zij heeft 't moeilijk met het loslaten van een leven zonder leeftijd Tranen ontvallen haar ogen maar worden opgevangen  door de glimlach van haar lippen…

de cadans van het verhaal sleept me mee door het ritme vragen wellen in me op als borrelend bronwater uitspraken van Pascal Mercier denderen door mijn hoofd zijn taal dreunt oorverdovend door in mijn bewustzijn ondanks alle spoorboekjes blijft de mens ontoereikend n.a.v; Nachttrein naar Lissabon…

de bundel niet verbloemen dat ik de dichter en zijn werk telkens meer zal gaan missen…

in het bronwater van leven, dat dient gedicht.…

De weg waar ik op sta cirkelt omlaag naar het dal waar het einde wacht stil en klaar als bronwater en zeker is het dat ik daar rust vindt en mezelf kan zijn en me nooit meer iets hoef af te vragen.…

als mijn ogen je ogen vangen onzeker maar willend doordring ik in het moment laag na laag je zien en laat me woord voor woord je wereld influisteren verdrinkend, bovendrijvend adem happend en weer wegzinkend sijpelen we zo maar wat als bronwater rijk aan mineralen en begrijpen ogenschijnlijk dat kijken met twinkelkracht de weg wijst naar…

de geur van dopheide en droog dennenhout beweegt met de wind die goudgeel blad ritselt de zon staat in gloeiend stof in een koperen nevel van hitte grasklokjes trillen in de schaduw van lome verdorrende struiken diep onder de verhitte bossen stroomt levend bronwater straks zal koele regen ruisen voor een eeuwige kringloop…

ze raakt volledig ondergedompeld in de glorie van een geboorte woorden in haar soort blauw gekozen gaan van mond tot mond van hand naar hart daar boven als in de hemel ergens onder de stompe toren in het Vlaamse land verschijnt, haast ordeloos, een ongenummerd boek omrand met ijzeren staven van oever naar oever ik lees…

niets is wat het lijkt de vraagtekens van het leven vind je overal…

vanuit het perzik roze bed prijkt hij kloek tussen de lakens rond zijn zomerbruine borst, kassa krakend wulps gedrapeerd er scheren ohhh’s en ahhhh’s gedempt door meters etalageruit toch uitgegild, boven zijn hoofd: een dame buigt en vraagt of hij wat drinken wil daar zwemt een meermin in zijn glas ze oogt hem wulps voorbij en zwaait…

Ik zie het aan, ietwat verweesd, want bundels zijn niet echt mijn ding. Maar hoor ik dan dat daar de krant door ‘t gleufje glijdt en met een plofje op afspraak op de mat belandt, dan laat ik slof en apostrofje voor wat ze zijn daar in mijn mand, want knauw je hem het eerst, dan bof je.…

Vereende krachten bundelen mijn spierweefsel tot ledematen.…

bundeling is verbladering in de herfst je waait weg je blijft liggen weggerot geveegd op hopen je weet niet meer je vergeet door d’ontluist’ring na d’ontblad’ring storm en beregening ontlezing als herinnering zo blijkt telkens weer bij lang verleden dichters die ooit in bundels waren…

Gespierde bundel, poëtische krachttermen, gewichtige druk.…

- Maar een bundel van mij is verkrijgbaar, als jij een paar schrijfseltjes kan kopiëren met een printer - zo klaar! Niet ze dan aan elkaar. Ik zal gaarne die bundel signeren.…

Ondervindt u ook soms hinder in dit neervaljaargetijde van spontaan opborrelende imaginaire woorden fantasiebeelden of beide als bruisend mineraal bronwater met pfizeringrediënten of wat bubbelend moderna, Laat dan de feuilles maar mortes gelijk de indian summer evenals de dode eikels, platgetreden glands mortes…

Ik loop te soppen in mijn schoenen met op mijn rug een 1000 liter tank bronwater uit de Ardennen. Een zonnesteek.…

Via mijn mail op internet vernam ik dat mijn griezelverhaal in de bundel 'Enge verhalen bundel' is geplaatst, mijn kat sprong van geluk vier meter in de lucht en daarna in mijn openstaande mond, waarna ik hem heb uitgekucht en wij samen van verbazing bij Bol.com voor zo'n 15 euro deze bundel hebben besteld.…

Mijn kat die zit te waken bij mijn vissenkom hij kijkt dan strak naar binnen hij kijkt niet op of om. Zo zit hij strak te loeren naar dat vissenbeest als die maar wat naar boven kwam was die er echt geweest. Zo zit hij dan te waken en soms wel urenlang het vissie dobbert rustig voort het vissie is niet bang.…

Als ik op mijn bord een karbonade leg en ik let dan niet op mijn hond dan is dat ding weer weg. Dat flikt dat beest geruisloos als ik maar iets versaag dat beest dat wordt steeds dikker het is een ware plaag. En als ik hem voor straf in de keuken leg dan is daar even later ook van alles weg.…

bondig wil ik leven want lengte overzie ik niet als ik maar uit-rek wat de toekomst mij zou geven kom ik mijzelf niet eens meer tegen dus bundel ik mijzelf in het verschiet…

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit.…

in de vijfhoek met vergrootglas kind van vier breeduit op de stoep het wil in november nog zonnestralen bundelen…