Alle inzendingen over capuchon

Een koude regen waait onder mijn capuchon – De mug komt schuilen.…

de wintertijd is ook al aangetreden en regenjas, het jack, de capuchon doen mij opnieuw verlangen naar de zon de zomertijd is heus nog niet vergeten veel regen hier, tsunami daar, orkaan zodra het kan verkas ik naar de maan alternatief: de winter heeft de herfst al aangevreten en regenjas, het jack, de capuchon doen mij opnieuw verlangen…

Nu komt ze van de bron En gaat ze door de zon, Licht, tip-top, roze en ros, Haar gloênde harendos. En waar de boomstam staat, Gegroefd als'n oud gelaat, Spitst ze haar kin naar boven, Waar al de lovers stoven. 'k Wou het liep al zo naakt Wat recht is, welgemaakt, En wandelde in de zonne... En de rest in capuchonnen.…

Maar binnen wordt een bloot hoofd nagestreefd Omdat Verdonk geen hoge pet op heeft Van Marokkanen met een capuchon Is zo’n debat nou politiek gepruts Of horen wij een xenofobe muts?…

Langzaam gingen de luiken dicht gelijk 'n egel, stekels op en zo verborg ze haar gezicht in haar handen daar vertrouwen was beschilderd rennend in een cape met capuchon was hoe ze zich nog buiten vertoonde maar groeten, deed ze niet weer daarvoor was het bos te donker…

Hoor, de wind waait door de bomen, Ik sta verwachtingsvol op het perron, En duik wat dieper in m’n capuchon, Gelukkig zie ik ginds de trein al komen. Op paardenvoetjes rijdt hij zacht naar mij, Maar dan,... gaat hij met wild geraas voorbij!…

zojuist hoor ik van honnepon lief kwekkend in haar capuchon dat als zij goed tennissen kon maar tot nu slechts bezonnen won met druppels toe in een regenton men haar mooi niet zag te wimbledon alvorens zij niet knap zonnen kon en regenen ver buiten de horizon vanaf centre court bij noorderzon…

Last van regen of van zon, want onder een capuchon is je gezicht niet te zien of heb je iets te verbergen misschien? Ongeschoren of moet je naar de kapper 't scheelt wel, ben je knapper ben je wel te herkennen? Of vast eh, de omgeving aan 't verkennen ...?…

Cape en capuchon je met mijzelf, want in die plooien ligt iets van toen en het warme geheim, de kus in het donker.…

Het beeld omgeeft wat Eenzaamheid bedoelt, verdorven tranen Van wat geslonken zout op de lippen De kleur van dood is niet wit Maar roze doorschijnend Iemand is niemand in de menigte Die al zoekend zich slenterend begeeft In het voorportaal van ouderdom Niets is oud of jeugdig Vijandschap maakt overuren De capuchon verkreukelt door…

Aan de waterkant, zijn kromme benen het riet nog zomers, de lucht wat zoet weerspiegeling, wat ooit zijn leven was eenden kwetterend, brutale snaters motregen, een zuchtje wind handenwrijvend, glimlach lijkend wat dieper in de capuchon wenkbrauwen ernstig in zicht daar ligt de oude roeiboot dat zijn de roeispanen je kunt gaan varen…

in het gemeentelijk groen pal voor m'n huis leunt magere Hein op zijn zeis in het zwart met capuchon ik vrees dat hij mij moet hebben sluit ramen en luiken volgende dag leunt hij 'n meter verderop de spanning wordt onhoudbaar ik stap op hem af trek aan z'n jas en schreeuw 'wat moet je van me sukkelaar' het bleke gezicht…

daar klapwiekt een kind het kan kijken met ogen groot als van een jonge nestvogel het kind houdt iets in de holte van zijn smalle vuist een onzichtbaar insect met stippen en een breekbaar schild schoksgewijs beweegt het kind zijn hoofd verscholen in de capuchon van een gele regenjas het klapwiekt boven bergen versgemaaid gras…

Laten we het eens hebben over die ongenode kostganger, die gast in zijn zwarte pij met zijn capuchon en zijn oeroude bosmaaier. Die uitblinker in hinderlijk volgen met zijn salpeter en zijn klapperende tanden, zijn oogschaduw, zijn holle kassen en zijn voetafdruk die nooit wordt gevuld.…

Hoe onvoltooid is onze liefde herinner je je nog dat je bij me binnenkwam met schildersdoek en glunderende lach omdat ik van je houd, zei je verf en kwasten, kleurig palet wij tweeën op het doek en ik, ik voelde me koningin en filmde al je bewegingen vol ijver, gaf je m'n dik gebreide witte vest met capuchon en noemde je mijn Rembrandt…

aan het verlangen om alle schoonheid te omhelzen oven zonder vuur de geur van verbrande cake een strak gespannen roede die de liefde niet meer herkent in de ogen van het werkelijk beleven een kind dat nooit zal lopen staat plots in de nacht naast het bed en dan, de anarchist die zich verhangt met zijn laatste beelden * zijn kind met de capuchon…

Het is het verhaal van de duizend blaadjes en een die dwarrelend in jouw capuchon verdween Zie je de zon? Het is het verhaal van de duizend stralen en een die betoverend op mijn dakraam verscheen Ruik je de suiker? Het is het verhaal van de duizend bieten en een die van de wagen vloog tegen mijn been Voel je de regen?…

dikke droppen glanzen onberoerd op schouders capuchons timide dichtgesnoerd maar de kinderen hebben niets tegen deze grijs gedwaalde omgeving luidruchtig hollend verkennen ze de omgeving branie verspreidend naar alle kanten vertrouwd hangt de regen in hun mantels.…

vermomde beelden die mij bezoeken de kieren van de nacht in het vizier om zelfstandig de juiste stand te vinden die alles vastlegt in een keer, die de angst verkommerd wanneer de mist de keel schraap van de dageraad de lokroep van de toenemende zon ontwaakt een onomkeerbaar geluid, de wijzerplaat van het seizoen licht op onder de capuchon…

de mist van staar zich opnieuw lenst naar het werkelijk ervaren mede-dichters, velerlei namen samen op weg, zoals het tuig het zeil en mast gebeuren het roer beminnen naar de vrijheid die we dán toch als enkeling trachten te beschrijven - weliswaar met woorden uit hetzelfde alfabet gedreven, doch ook verdreven uit een jeugd zonder capuchon…

verwaterd meer bekend staat als Blauwe Stad het blubberzand zo heerlijk nat verdonkeremaant historische grond van voederbiet en tarwe gerst zelfs rogge groeide hier en aardappels voor fijne patat gelaarsd trekkebeent het voetvolk van kraam naar kraam vragend wat komt daar en dat wat is dat veelvuldig gehoord vakkundig in regenjack+capuchon…

Voor het canaille neem ik nooit mijn hoed Noch capuchon of ijsmuts als het moet Maar groet ook ongevraagd driewerf chapeau! Ik ben uit stevig eikenhout gesneden Ik predik als jan klaasen esperanto En geef les in het kavelen en reden Ook wie mijn taal niet snapt zeg ik chapeau!…

Is het gehurkte meisje met rode capuchon al bereikt door een gans? Waar de gans voor eeuwig mag genieten van zijn vrijheid en genieten mag van de grote korsten brood van het meisje?…

ingehouden adem kale struiken hurken zwart de kinderen zijn gekomen ze springen onverwacht in de stilte van het park dat nu ver ligt buiten de stad ze hollen tussen drijfnatte bomen treurend in de bast hun stemmen licht gedraaid zijn even dicht bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij van eeuwig jong zijn die met de capuchon…

jouw handen verstopt in bont en wol Je capuchon maakt een portret van je gezicht glimlachend, met rode wangen en neus en ogen als glinsterende ijsdruppels die schitterglansen door invallend zonlicht.…

Soms breekt een vage glimlach door die verdwijnt in een snelle wegkijkende blik over de golven Wij proeven het zilt in de lucht Slijm in neusgaten en keel komt los we kuchen en snuiven en slikken tasten naar onze hals met wanten aan gezicht verborgen in sjaal en capuchon Thuis zijn wij hier, halen diep adem conserveren wrakhout gedachten…

Uit de lokroep van de zon klinkt een onomkoombare toon, een wijzerplaat licht op onder de capuchon van tijd, een schaduwgong die slaat in ieder kwartier. het verdwijnt, zoals het kwam, het maakt niet uit hoe ik het leven bewoon.…

Een dikke jas met een capuchon, tegen weer en wind Zij was er vooral voor anderen, maar nu: nu staat er een fiets tegen het hek.…

Ik heb die drift herhaald maar toen ik demonstratief mijn capuchon opzette, terwijl jij vurig aan het preken was en ik de show stal, heb ik geprobeerd de spanning te doorsnijden, je was laaiend op me, toen nog niet van enthousiasme.…

als hoop zich varen laat spreidt zich de duisternis donderkoppen naderen hij loopt en kijkt bezorgd met de capuchon strak kondigt zich zware regen die hem diep vallen laat in zakkende ondergrond zoekend naar wat houvast zwaaien krampend armen in de ijdele poging falend het evenwicht te houden op de lippen besterft de gil waar de…