Alle inzendingen over cirkel

Want hij wacht mij op, Anubis immer weer als ziekte, twijfel en Dood mijn pad kruisen Hij is de spiegel van de Ziel en als ik durf te kijken, niet meer wil en zal wijken van zijn zijde Blijf ik behouden, in het Licht Is het mijn ware ik dat onbekommerd verder leeft en lach ik de Angst voorbij Zo is Liefde een stap buiten de cirkel…

Wij hebben waarden Wat in ons is Heeft voor ons betekenis We zwijgen Over de stemmen in het land Wij zijn niet links niet rechts Wij staan aan de kant We leven in een cirkel Die we hebben gebouwd om ons heen Wij geloven in liefde In het leven als fenomeen Wij hebben de aarde Zijn uit de klei Wij geloven in waarde dragen En stellen vragen…

losse hand stucten we de wolken en namen een hap uit de regenboog We doolden door het leven en droomden van een mooie meid we vaarden op een blind kompas en de tijd, de tijd leek zo wijd We gingen naar hogere scholen sommigen werden intellectueel anderen vonden een baan een ieder kreeg zijn deel We leerden te overleven en maakten de cirkel…

– die stem van mijn vader, die mijn moeder haar werk niet gunde, die door mijn grenzen breekt… Dat is geen gedeelde smart, maar een dubbel pijnpunt – oneindige cirkel en ieder punt opgericht, staand, versteend.…

voor hij het pad neemt in een stad zonder horizonnen daalt de avond in straten die stilte weigeren gieren draaien hun schaduwloze cirkels en wolken volgen de windpaden voorbij een verdwijnende zon en de tong zoekt verkoeling in een koortsig ademende mond bleke lijven klauteren uit onderaardse gangen zoeken de schaduw van torenhoog beton…

Durf maar eens te kijken naar de hoogste zon en zoek de omtrek, de cirkel. Beelden takelen af, worden doffe scherven en later gruis dat verstuift. Zie de as uit de urn waaien! Kan je bodemloos vallen? Kan dat? Hij glijdt in de waanzin Spartelen is overbodig als de vele kwade ogen jouw handen volgen.…

Trek cirkels uit de grond. Raak niet gewond, raak niet gewond. Rhyme rebels met korte lont. Laat me Laat me Laat me Laat me vergaan Laat me ontstaan Laat me laat me lopen naar de maan. Laat me slenteren ver vandaan. Laat me Voel me Hoor me Pak me…

speelden dan als muizen op een kale tafel en dan was het even of het leven even weer wat mooier leek maar koud en ongezellig waren de nachten waarin het vuur van harte op zich liet wachten nu regent de hemel tranen en toch koud is het niet na zoveel jaren dat ik los laat dit oud verdriet een wolk van bladeren waait in cirkels…

Geniet weer met volle teugen of is dat misschien gemeen, schenk me weer de mooie dingen van zon , en zee en windgeruis, open mijn gesloten ogen, geef me weer een eigen thuis, laat me ontwaken uit mijn dromen uit de cirkel van ongeloof, strijk weer glad de diepe plooien ik hou me niet nog langer doof.…

De cirkel wordt weer rond gekomen bij de wagen Jouw plaats voorin, je staart weer naar het niets En dan het beeld: een meisje achterop het zitje van je fiets Dat honderduit haar vader wil bevragen.…

zeeluipaard, pelsrob en orka bedreigd door olieplas en net, de jacht op ei en mest op het ijs waggelt hij schuw met lage heupen, de gehurkte pas tot hij voorover valt, de glijvlucht over een ijsflank ze lossen elkaar af, samen broeden, voeden een kolonie van duizenden, huid plooit over het ei in het voorjaar zoekt hij het oude nest een cirkel…

Voorbij de andere tijd toont gepaste plaatsen vertelt over de cirkel in ’t hemelrond, individuele liefde, sterren bewogen om verder te gaan zonder grenzen. Waar niemand om een ander geeft niemand het ruizen hoort en weet van de afgelegene rurale gebieden die naar de top geklommen zijn.…

(Menig machthebber is een misantroop) Met de mimiek van een versteende natuur waarbij de zwarte lucht zijn harde grijns verpulvert Met de thermiek op het laatste uur van krijsende vogels die in vlucht cirkelen en die zich in duister hullen kruist hij zijn armen met illustere blik en ogen branden een gat in de dag als gloeiende kogels…

soms vraag ik me af door wie ik echt wordt gekend zo ik mezelf al begrijp immers wat is mij bewust bekend als ik word geraakt binnen de cirkel van het bestaan ben ik dan mijn eigen draagbaar van gemist verstaan in het nu of in het verleden in de verwachting, zit ik in een draaimolen als ik dit moment verklaar ik zie die ander…

Ik hou mijn cirkel klein en vertrouwd met mensen waar ik om geef, mensen waar ik van hou, mensen die ik vertrouw en waar ik van weet dat het wederzijds is.…

Mijn stad ben je, waar molens waaien, in jou zie ik het leven cirkels draaien. Je hebt zoveel gezichten, ‘k mag aan jouw dijk meedichten, ik heb in jou gewerkt, gegeven, en jij mij steeds opnieuw gesterkt.…

te zijn de ziel wil zoeken en begrijpen ervaren en groeien de ziel wil alleen maar oneindige schoonheid zien het leven wil groeien en bloeien maar leven kan ook niet zonder de dood schoonheid kan niet zonder lelijkheid het is niet meer dan een perspectief het leven gaat door zelfs als je sterft er kan zonder dood geen leven zijn de cirkel…

gevangenis Onderhuids kolken emoties Als een ondergrondse stroom Duizend tranen opgesloten Stormvloed in een boze droom Zoektocht naar een nieuw verleden Twijfelend in niemandsland Zonder uitzicht op een leven Na de vloed opnieuw gestrand Starend in diepe donkere gangen Gelaten wachtend als een straf Tevergeefs een poging wagend Cirkels…

Steeds maar weer in de cirkel. Er komt geen einde aan. Waar is toch de echte vrijheid? De keus om niet te gaan. Als ik nu eens zou stoppen? Hoe lang hou ik dat vol? En als we nu eens stoppen? Geen last meer op je nek. Niets meer om van je te plukken. Lang leven de lol. Lekker op de heide. Slapen in een hol.…

deur rolt de soldaat met een gebroken zwaard de krijtlijn tussen binnen en buiten is uitgegomd hij heeft grijze snippers uitgespaard de kleur verbannen kubus en kegel dwong hij op een vlak doorheen de schuivende hoeken van een gitaar kijk ik als een kikker naar een wak als een vogel naar een verknipt gebaar een taartpunt snijdt een halve cirkel…

Kansarm elke echte kans ontnomen droge waarde zonder dagelijks brood, in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Kijk gelaten naar de andere sparteling.. gewoon ellendig worden 'blootgesteld'. Moedig arm geleefd, arm zal sterven, moedig rijker, een speling van het lot.…

behoefte gekozen ook meermaals uitgestoten tijdens de reis het was niet meer dan bij herhaling ontdoen van versleten doeken het schijnt een vrije keus maar die ken ik enkel uit de schepping verklarende gedragen heilige boeken nu ben ik weer in de dood om mijn ogen te verliezen het snoert de mond en dooft vertrouwd geluid de cirkel…

Het is mijn lot, waar ik keer op keer mee word beloond Door lasten krijg ik spanning Door spanning krijg ik lasten Het is een vicieuze cirkel, met één waarschuwing, dat ik op moet passen. Slapeloze nachten Kom ik er ooit nog vanaf? Epilepsie hoort bij mij. Maar ik ben bekaf.…

Ze zijn mijn sterrenstelsels, magische cirkels. Elk kind een parel in mijn kroon.’ Haar oog- topaas, desnoods. Graniet: pupil en iris rood. ‘Maar alles blijft zoals het is: ik ben de Moeder en men heeft mij lief.’ De deurpost, jaren later.…

(voor Marina Tsvetajeva) Ik ben van hoek naar hoek gelopen, ik heb iedere meter afgetast, ik heb zelfs geproefd van de modder, uren heb ik daar gestaan in een cirkel van witte kaarsen, verliefd op een vaal portret, dat ik bij me draag sinds mijn eigen eenzaamheid mij wurgde.…

En in de zeeën van jouw tijd wordt de cirkel nooit verbroken.…

Zelfs op behang van Rath&Doodeheefster zie je ze staan, patronen die kun je nagaan of de cirkels om rechte lijnen heen gebogen ook zij leren over leven en diversiteit gedogen over verschillen van bewegen in leven.…

spoelt alles schoon graven verweerd, verzakt in de tijd golvend als de zee spoelt de laatste bot en tranen opgelost in aarde alsof de ruimte niet door hun bestaan ontledigd, hun pijn niet op onmeetbare wijze de ruimte-tijd verbogen heeft als een droom vergeten in de morgen is het leven van ieder levend wezen alles begint en eindigt in een cirkel…

De laatste cirkel is als in de diepe zee, wat ontbinden moet komt slechts ten einde, maar wat leven moet zal weer juichen. In dit nu is er geen later op dit nieuwe strand. Mijn adem stokt, enkel van uitzinnige vreugde.…

van zwaartekracht het reiken naar de verte ineens alom huivering de grootsheid als een steltloper uitbeelding van de gekooide mens, die oprijst naar de sterren de drums met hun opzwepend ritme kleuren te over, een beeldend schouwspel het reiken naar elkaar lichaamsbeheersing ten top it is all illusion lief, liefde, liefst gevangen in een cirkel…