Alle inzendingen over contrabas

hij leerde mij Lodeizen lezen in het licht van zijn bestaan zijn de helden gek of de gek een held de stenen van de straat om te flaneren in stemmig zwart om dan weer dankzij of voor toekomstig statiegeld bellettrie te gaan oreren geen strijkstok glijdend als Lodeizen maar als een pronte contrabas die in je oren likt nu ik hier…

Die Spekman heeft een schitterende tijd Het land in rep en roer en zak en as Hij speelt de dwarsfluit en de contrabas Het nivelleren schept zoveel jolijt Een feest! Wat is de VVD geschrokken! Hoe vreugdevol om ergens voor te knokken!…

Ik leg mijn oor te grabbel hoor de avond vallen motregen ook, een noten ping ping pizzicato het stromen van zinnen waterspinnen die dansen gaan viool contrabas gestemd de muziek trekt het water aan…

dansende syncopen uit de tenorsax kruiden haar sopraanstem met dragon de contrabas voegt koriander toe majeurseptiemen van anijs uit de piano dit ruikt naar blauw rood bruin het klinkt zoals dolfijnen met tropisch warme klanken van ceder en mahonie…

Geraakt door de cello zweeg de contrabas: zo gevoelig als jij kan ik het nooit maken Weet je, sprak de cello ik besta bij de gratie van andere instrumenten want een lange solo gaat toch snel vervelen Dus laat me maar horen welke tonen ik nog mis dan maken we muziek…

Hij blaast blaast zijn partijtje mee Hij staat nooit aan het slot te slapen Hij zoekt vriendschap zoekt zich harmonie Hij leest van blad leest zijn noten Hij is de contrabas onder de instrumenten Is meer van herfst dan van lente Zijn tonen aards en zelfs bronsgroen Het is hem om muziek te doen niet om noten van de grond…

Als de klanken van de contrabas kleurt de hemel laag in duisterpaars, omringde wolken donkergoud van toon houden de ondergaande zon gevangen, die fel natrilt , een ijle vioolstreek. Op halve maat verdwijnt het licht achter de horizon, en brengt verlangen om gedachteloos te zweven naar de nacht.…

Fluiten krijsen piano’s stuiteren van de loges uit kroonluchters dondert een contrabas. Gevat in brokaat zwoegen de borsten van de sopraan vervaarlijk een stem klimt in de gordijnen. De bühne deint de pauken dreunen de strijkers weven een kleverig web.…

laagte van hun stemmen uitbarstte in de eerste toren, aangestreken door een rechterhand ze versmolten passie en hartstocht met wrede smart, intiem en zonder rust omdat zij beiden wisten te zullen sterven, steeds bleker en verder weg van de maan met een raamloze serenade, noodlottig verborgen achter de rode mantel van het water de contrabas…

sintels schroeien achter in mijn keel waar komt dat toch vandaan de benzinepomp in zakken huig in uitslaande brand slijm en rochel stemt die contrabas ontsmoor de schor hoe staat het gehoor ik hoor een engelenkoor het is de telefoon kijk ze neuken het is de vereniging ik zet ze uit draai om die knop er zit geen stop op meneer…

Hoe kom ik van die malle beesten af Rond zeven uur beginnen ze met kwaken Voor mij nog veel te vroeg om te ontwaken Dus wens ik ze spontaan een eendengraf Ze staan dan voor de deur, het zijn er zeven En tikken met hun snavels tegen ’t glas Nou, dat klinkt harder dan een contrabas Je zou ze bijna met arseen vergeven Dat doe je niet, want…

in haar hoofd ineens weer de bijna vergeten klanken die nostalgisch schrijnend vergeten beelden oproepen stenen vormen in haar hart de melodie blijft maar hinken tussen twee toonhoogtes hunkerend wachtend op woorden die passen om een lied te vormen rond vreugde en verdriet een dodenmars weerklinkt naast de geboorte van een aria de contrabas…

door de ruimte als sponzen absorberen we elke emotie de steden om ons heen verdwijnen niemand verstaat haar taal maar elk woord wordt voor waar aangenomen zij rilt maar wij hebben heb het koud en dromen van een zomers briesje de straten om ons heen verdwijnen warme klanken zo groen als zwarte olijven en zo rood als port van de contrabas…

fagot slaken de laatste zucht wijl cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht de harp streelt zich in weemoed en tranen ten afscheid aan wenende melomanen de paukenist vertrekt met stille trom in het spoor van de uitgedanste bandoneon jachthoorns hoort men echoënd nazinderen en vermoeide violen vluchtig vervlinderen eenzaam herstrijkt de contrabas…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

ik ben met pauk, viool en fluit met contrabas, cello, en luit met het spinet, de harp en hoorn uit innig samenspel geboren. hoor de violen met mij dollen, zie de trompetten wangen bollen, zij voeren steeds op uw rekwest mij voor u op, met groot orkest.…

Met zachte drang slaan de trommels van de liefde -- mijn deuren open.…