Alle inzendingen over cultuur/natuur

o, nog groene nimf bewandel heelhuids de weg naar volwassen tak…

het pad gehuld in vochtige geuren van mos en vers gestapeld hout het water nog ruisend in tijdloze klanken, de stenen glanzend rond geslepen het licht getemperd onder oeroude bomen, het dorp in glooiende rust de avondzon gedoofd mijn blik met louter schoonheid gevuld…

hoge oude boom we hebben elkaar ontmoet jij staat en ik loop…

slaan de rusteloze zee knaagt aan het land zonder een voet aan de grond te krijgen als een ongelijke strijd vastbesloten onstuimig bij voorbaat verloren zeevogels scheren krijsend langs immense rotspartijen overstemd door het natuurgeweld lijken ze enkel lucht te happen maar in de razende wind door mijn haar voel ik de adem van de natuur…

door een donkerblauwe saffier wordt de witte diamant omsloten als een verlichtend middelpunt gekoesterd in geheimzinnigheid zelfs de wind houdt zijn adem in zodat deze schoonheid ongerimpeld blijft sterren spelen voor publiek dansen op de waterspiegel als ritmische speldenprikjes rond de wachter van de nacht pas als dag dreigt op te…

In een niet te stuiten lente als het leven zich ontvouwt als een lotusbloem. Het welriekende bos na een regenbui een lafenis is voor groei en bloei ervaar dan een diepe adem als het bergen van de Zilvervloot.…

hij plukt het konijn uit de suikerspinnen wolk als de wind juist staat…

hier is de sleutel van mijn hemel het stukje Eden in mijn achtertuin waar vogels vrolijk flierefluiten tot schemering hun snavels dicht daar klimmen maagden in de palmen verschuilen juffertjes zich in ‘t groen zet de leeuwenbek zo’n grote mond op dat bange rozen rimpelen in de wind maar als het botert tussen de bloemen smeert de klaver…

De kromme herfstmaan klampt zich vast aan een linde en sleept zich omhoog, traag opent de oude uil zijn spookachtige ogen.…

Tussen de lage nevels van de vroege morgen Voorbij de weidehagen waar de dauw het gras kust Zoek ik aan de bosrand de vogel van onrust Hij wacht op het zonlicht Lacht als het daar is de schaduwen weg achter beuk en hazelaar En dan roffelt het door het woud De specht bekvecht met het hout…

Dartele vlinder, dartel maar voort de dag is nog lang, de nacht jong en stil bezoek alle bloemen die je nog wil maar dartel, dartel, omdat dat zo hoort Dartele vlinder, enig in je soort waar kom je vandaan en wie zul je zijn na de nevelen in de volle schijn mooier dan ooit iemand van heeft gehoord Dartele vlinder, kleur paars en goud in…

ik schop de bladeren omhoog ze ruisen niet dood genoeg er sijpelt nog teveel groen door de nerven…

aanlandige wind tekent duinen met flarden opgestoven strand…

in blind vertrouwen al zijn gangen nagegaan de aarde torsend…

het is een bezigheid neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om tijd aan te schenken het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt hoe stil de aarde dan kan zijn…

Als de blaadjes van de bomen gaan wordt het zo droef in mij die fijne warme zomer is dan weer voorbij. Je ziet het sterven rond je van wat zo fleurig was het nieuwe jonge leven is er het voorjaar pas. Als er om mij heen de dingen sterven gaan dan voel ik mij verdrietig en lichtelijk aangedaan.…

arend op thermiek klapwiekend laat hij horen hoe het lood huivert…

We noemen hem de blauwe reiger Maar aan het water oogt hij grijs In zijn stofjas: een erkend zwijger Zijn roep is niet meer dan gekrijs. Hij houdt zo van die stille waters Hun diepe gronden en wat er leeft Onder het oppervlak, de praters Daarboven negeert hij beleefd. Zintuigen gericht op ’t kleinste teken reageert hij als het water zich…

de nacht wacht niet kust slechts de randen van het avondrood om blozend aan te vangen langs die randen loop ik de dag nog wat te rekken tot onverbiddelijk het licht tot schemering zal doven kleuren verzoenen zich met elkaar, rode klaprozen verkleden zich in het zwart en nestelen zich in het grijsblauwe decor ik zie de vergrijzing…

ik noem het eendendril er is geen kikker te zien het is ook geen vijver pal in het midden staat een schaduwboom hij houdt de dril groen het water koel er zwemt iets rond hij heet schaduwboom want ik noem hem zo en er zit een fietser op de bank zonder fiets…

uit de wonden van een gesnoeide roos komt geen bloed het heeft een andere naam die ik nog vinden moet…

langzaam, heel langzaam sluipt de vurige tijger weg achter de donkere bomen duikt onder in het moeras van de slapende schijn ziet niet de ontwakende zebra die heimelijk omhoog klimt voor nachtelijke toelichting ze draaien om elkaar heen in het avonduurlijke woud zonder elkaar ooit te treffen…

stormgewassen zuiver ruikt het bos een populier ligt neerslachtig dwars over het voetbalveld geveld moeder eend telt nog een keer vandaag mist ze er drie van de vijftien maar de vijver maakt een draai waar ze zich verstoppen kunnen boven water onder de treurwilg buiten beeld in de verte vindt een trein zijn rails terug evenwijdig er…

ik leefde liefde lang langs lange lanen van een zomers groene lariks in weelderige bermen zocht het droog donzig gras langs water met witte zwanen waar glinsterende libelles zwermden en ik prille stilte las wuifde met mijn wimpers naar naderende mussen die ogenschijnlijk bij iedere tedere tred moederaarde wilden kussen ontroering…

soms wordt de lucht ineens donkerder in een vruchteloze poging tot een regenbui maar blijft het droog droog en ijzig stil dan vervaagt je glimlach tot slechts een herinnering aan voormalige openheid is je zorgvuldig aangebrachte mascara niet watervast genoeg voor een weerwoord verstom je voor een doorbraak het tij zou kunnen keren en maak…

drauw flieren druppels gestaag langs hemelstee tranen troebelen ‘t zicht wijl de blaren breidelen zacht zingt een zwaluw door de draaldauw heen versluiert zich zoekmistig achter zil’vren zonnezoden vroege vuurvliegjes vrijen in de schoot van de dageraad totdat hun vreugdevonken voldaan vervagen in de nevel…

als een transplantaat hangt een stuk schors los van je zilveren jurk beduimelde bladeren als verschoten lovertjes rondom je heen en toch geef je licht wit wicht…

De overweldigende natuur zo mooi en zo puur die ons altijd weer raakt maar ook door velen kapot wordt gemaakt zoals het doden van zeehonden, walvissen en niet te vergeten de ontbossingen die de habitat van dieren verstoort om ook maar te zwijgen van zinloze oorlogen waarin onschuldige mensen worden vermoord en rassenhaat wie is daar…

Stel je nu eens voor zeg eens hardop tsunami waarmee in een klap alle oerbossen wegvagen dan zijn veel problemen opgelost en kunnen wij het echt overleven hebben…

ik zie esdoornrood 't gekrulde bruin in de tuin herfst bedekt de grond…