Alle inzendingen over dak

Het is nacht en de wind speelt met de houten gong de maan straalt zachtmoedig op de daken de kamer is gevuld met pianoklanken klanken die klimmen en dalen In de stad verstrijken de uren gedwee uren gevuld met zoeken naar geluk Zoeken dat het geluk verhult Geluk niet te vatten volheid!…

Misschien schenkt de dood iets, meer dan het leven dat in letters getwijfeld een dak zoekt, zoals bloemen van de aarde en van kleiner licht dan kaarsen.…

Hoe heffen zwarte stammen 't dak omhoog Van baldakijn of luchten glorie-boog, Hoe wijken hier bossaadjen tot beminnen Verlokkend, zoden om de dans te ontginnen Van reien, daar zich licht-gewiekt bewoog De voet, die droeg de schoonste bloem omhoog: Gestalte, onwis zijn 't vrouwen of godinnen?…

De moraal is zo sterk: zingt en schreeuwt stil haar verhaal over daken der huizen! Mijn boodschap is telkens anders, past zich aan nieuwe behoefte en wens aan: flexibel kon ik, mocht ik zijn! Een blijvende dienst bewijs ik. De moraal in het verhaal zal worden gelezen én belezen. Mijn doel met sterk en goed gevoel.…

Dan moet ik dansen, moet ik springen, spring ik gaten in de lucht, ga uit mijn dak, ga door 't plafond van vreugde, want stel dat alles anders kon. Dat links eens rechts kon zijn of andersom, recht een keertje scheef, schuin of zomaar eens krom, er nooit geen duisternis meer was, alleen maar licht. Oh, stel je voor dat dat eens kon.…

En hier en daar scheemren de lage daken, Wier heerlijk rood fel en ondoofbaar praalt, Als kleurge vlekken in het grauw verdwaald. En zacht: het doet een mijmering ontwaken Naar zoelte en jeugdig groen en broze fleur En wuivend gras en tere bloesemgeur.…

Uit 1726 staat er in een pannenschrift zelfs op het dak. De varkens liggen buiten in verdiende rust om gezien te worden in hun varken zijn. De mensen schrijven er in krijt: wafels met amaretto-advocaat. En dat is ijs, met, geschreven als een dubbele krul, wat slagroom. Hij bestelt een pannenkoek. Hier niet met spek.…

Liefde, dak waaronder wij samen wonen. Liefde. Een muur, kou en verbittering buitensluitend Liefde 'n deur. Leidend van kamer naar kamer, naar het meest intieme van ons samenzijn. Haar ramen, bron van Licht. De trots van ons huis, het paradijs, de tuin achter het huis.…

De Zwarte Knecht wordt eerdaags in ons land verbannen van het dak en uit de straat. Het stond met vette letters in de krant dat Zwarte Piet van ’t jaar de pijp uit gaat.…

Het leven is soms iets ingewikkelds, Als het gaat sneeuwen zitten de bikkels naast de schoorsteen op het dak. Hagelwit zijn de meeuwen, het koolmeesje is geel. Er zijn er zo velen, met goud gezang in de keel. De nachtegaal met naam, pracht en praal onder de maan, geprikt op zwart fluweel.…

Om het dorre hout winden zich struiken vol geurende kracht en wachtend zaad; luchtig dak beschut oudereend en kuiken. Veelstemmig gekwaak geeft oude boerenraad: "Laat niemand jouw nest of grond gebruiken, maar zoek elkaar voor wijze burenpraat."…

De beelden mogen graag in mijn kamer al ben 'k alleen, toch man en vrouw bij mij maar vroeg of laat zullen ze naar de tuin verhuizen om van de vogels te horen, hoe fijn het is te huizen op het dak en in de bomen, vrij rond te vliegen en alle mensen van boven te zien gaan en te zien komen.…

Dan merkte hij, hoe in zijn afgrond diep Het donker stond en langzaam overliep, En golven duisternis de omgeving vulden; En dan, op eens, zag hij blauw fonk'len, vlak Tegen de schuine lijn van 't verste dak, Die mooie ster, blank als een nieuwe gulden.…

De dagen waarop men het zich kan permitteren eens lekker uit het dak te gaan, omdat de beoogde doelen goed marcheren, die hun eigen goede richtingen zijn uitgegaan. Niet te bekrompen nemen de dagen stelling; beoordelen elk doel voordat die kan worden gehaald. Pas achteraf zal telkens blijken; of iets gelukt is, dan wel heeft gefaald.…

Woorden van allerlei pluimage zijn op de thee geweest, hebben muren gesloopt, gebouwd, daken gestut en nog zie ik de blauwe regen uit de boom stromen onze tuin in.…

Reeds is de winter ons voor goed gescheiden, de lente ergens ver, aadmende, wacht, de rulle sneeuw wordt van wit zwart en zacht, en komt met ploffen van de daken glijden.…

De buurman woont al jaren Met zijn oude vrouw in hetzelfde huis Wat zeur ik dan dat ik van het dak wil springen. Ze praten het broodnodige en kijken uit het raam Komt er nog leven naar hen toe? Als je ``het was goed`` mag zeggen kun je van mazzel spreken.…

Jij was de vogel, de watervrouw, de klimop langs de oude muur je was de tuin vol beelden, de honing in de verre hoek het dak van riet dat je huis bedekte Je was de kracht van klei, de vele kleuren van het licht de bloemen die je steeds weer ontdekte je was de vrouw in wie ik mijn moeder tegenkwam Je was het kleine dorp, de kerk, de winkel…

Soms doemen doden op zoals gisteren mijn moeder (1913-2009) toen geen vliegtuig vloog geen trein noch tram reed vrachtwagens omwaaiden voetgangers vleugels kregen bomen auto’s vermorzelden sommigen een engeltje droegen op het nippertje uitwijkend voor vallende brokstukken van daken, gevels en muren Mijn moeder zou niet wijken zij zou met…

We zijn hier om te schuilen voor wind, regen en de storm in de herberg met het rieten dak liefde zal de kunst veroveren zeg je met een klassieke snik in jouw stem, die somber klinkt we bestellen een kop koffie met appeltaart en slagroom tijd tikt voorbij onze droom het waait nu flink buiten praat je verder, en het regent het komt met…

Herinnering aan een lente Bladerend door mijn hoofd zie ik jouw gespiegeld beeld dat mij zonnezacht verdooft en mijn gemoed warm bespeelt omdat zo lang geleden jij mijn klasgenootje was twinkelend klinkt een wijsje uit dat verre verleden voor het leukste liefste meisje van een merel op het dak bij het allerlaatste reisje zat je naast…

Ik draag zijn hemel Als een gouden trauma met mij om, een dak Van groen waar plots mijn kamer uit de kruinen kantelt. ------------------------------------- uit: 'Manieren van leven', 2001.…

De wenk der nabije ruimte snelt en keert voortdurend langs daken en straten, geeft lust te zien wat dobberkunst op het meer je leert.…

ze hebben de kroon van haar hoofd gehaald de schitterende stenen dof geschuurd een zwarte roofvogel is naar beneden gedaald het huis met rood wit dak dat ze heeft gehuurd het onheil van pijnen dat haar doormidden scheurt, de helse gloed doet buigen en bidden zie daar de witte zon de waterbron het rein fontein van bloed wonderlijk zoet…

Je bent bij me in de nacht waar het maanlicht dwaalt over de daken van de steden we praten over de bomen het sterrenlicht bij nacht hoe het gaat met het lopen we zoeken geen prooi meer het tongen is te intens het zoenen zo wonderbaarlijk dat het verlangen is verdwenen jij ziet soms dronken beren onderweg als je mijn benen streelt…

Natuur is nog steeds een gezonde ontspanning voor burgers uit steden geliefd te vermaken genietend van ruimte en frisse begroeiing langs stromende beken, van verre de daken van huizen en straten in sombere rijen zo moeilijk als mensen daar kunnen gedijen.…

Over daken en kale bomenwoud giert, valt en springt een zwervende wind, als een dartel, onbesuisd dansend kind, ontmoet tenslotte geur, die hem vasthoudt. De luchtstroom slingert zich sierlijk maar koud om een schoorsteen, aarzelt even, duikt gezwind de pijp in, hitte tegemoet, en vindt vast verblijf, dat hij met zijn adem opbouwt.…

Kerstfeest steeds met je meenemen mag een verademing zijn van voelen en denken 's avonds in bed bij het indutten lig de stal van Bethlehem op deken of kussen adem van ezel en schaap vermengt zich sierlijk warm kringelend met geurige damp uit brandende wierook je bed wordt omhelsd door een ruimte vol hooi en stro binnen een lappen dak…

Ik kreeg de rambam en de volle laag De mikmaksantekraam de hele bubs Ik gaf m'n portie haast aan fikkie's pups 't Was over uit al zeg ik het niet graag Ze kon de boom in 't dak op ja 'k had maling Aan alles uit de hand en in de soep Het werd een gore bende en een troep Kijk ik niet uit verval ik in herhaling Je bent een grote…

als een verlaten open zee golft de nacht een koude rimpel op het dak de maan speelt een lichte vlek tegen de zware schoorsteen, hoge steven in een donkere vloed van pannen opgeheven. bleke schijn zoekt ruimte op de kap en zakt dan traag in golvende slagen zonder omkeer gewichtloos strak over het kort hellend vlak.…