Alle inzendingen over dampende

je liet als afscheid een smiley op de spiegel dampend in tranen…

Smullende vliegen Dampende drol in de sneeuw Overlevingskans…

Een dampende rivier. In de trein, kijkend door het raam, de rails het stampende klavier. Over de weilanden, doortrokken met een zilveren lint. Een lint dat stroomt en golvend schittert, dat stoomt en zich niet verbittert het landschap afwindt.…

De ochtend zo vers als een dampend brood boven de gulle velden koeien op een rij alsof God ze daar heeft neergezet…

ze verscheen in sluiers tussen zonnebloemen in al haar schoonheid ver van dampend asfalt haar lach besloeg een verleden haar ogen een toekomst we spraken niet in een bed van varens droomden we een leven tot we die advertentie lazen en we wisten wisten niet hoe snel we dat huis moesten kopen ver weg bij dampend asfalt toen ze verscheen…

Door groen, onder blauw Zwoegt hij voort, dampend, hijgend, Over lang, recht grijs Louter gadegeslagen Door een bellende fietser…

denderend door m’ n kop gillend metaal recht door kromming oorverdovend stil verwrongen staal dampend als een macaber kunstwerk…

daar staat ie breed dreigend met professorale oogjes en strenge voelsprieten rood en dampend van woede verstard in essentie maar uiteindelijk is alles voor de overlevenden voor mij zonder mayonaise…

je wimpers, je ogen als vochtige zuidvruchten, snuivend en schichtige blikken ruk je aan het halster geen trek meer in troost, verraad van hooi, ogen schichtig op zoek naar een uitweg mannen in blauwe overalls roken zware shag bij die zwarte deur over een halfuur hang je aan de haak uitgebloed en gebruikt een geplande dood vandaag nog laatste…

Ook in de puree alleen met je twee ik heb een idee een pot marmelade van zwarte bosbessen éénenzestig procent pure vruchten een lekker stuk brood een dampende koffie weg met de puree is dat geen idee…

omdat morgen zoveel meer kan zijn dan het trage lied van de regen dat dampende wanen over akkers uitdraagt die me zwaar te moede maken laat me in je adem inslapen samen ontwaken van nachtelijk gebroei ontdaan…

vloeibaar in de kassen oog in deze tranen kijkt naar objecten zonder iets te zien dampend uit de ziel binnenste van de haat schreeuwt naar deze stilte zonder iets te zeggen bevroren op de grond wereld boven mij kent geen hoop zonder deze wanhoop…

de rijm stijgt dampend uit de weidse velden dunne sluiers mist onder een flauwe morgenzon ze reiken naar het blauw van peilloze ilussies een beetje verblindt door het licht van een witte morgen die in alle kleuren verder gaat…

Moedig sjokken ouders voort langs vette en zoete kramen met hun jengelend kroost dat ziek is van het draaien Rockmuziek galmt uit de tent waar dampende massa’s stinkend naar bier en lichaamsvocht hun jaarlijkse hypnose vieren…

Er is een waarheid die staat langs de kieren van sluitende muren met formules die bezweren de fictie op maat zonder dat duizenden zich wanhopig keren met dampend lokkend aas als lamme lammeren zo tam en toch de werkelijkheid de baas vertrouwen zij de wolf toe aan het lam.…

de geur van lang verwachte regen op een droge bodem een dorstige wei die geur ben jij de geur van eindelijk en iedere grasspriet en ieder bloemblaadje zijn wij, zijn wij de geur van dampend verlangen en altijd van alsjeblieft snel weer, nog meer kom hier, bij mij…

de warmlauwe zon verdreef langzaam de laatste regenflarden dampend stond jij daar, een zijden huid glinsterde onder gouden lokken een hemelsblauw meisje stond trillend in de lucht ik strekte mijn armen voor een stralende ontvangst en ik verdronk in jouw ogen…

Dampende dorpjes - dwingende dromen, Duren, dalen. Doem der doelen - dacht de dichter, - Die Dorst der doornen . Donzige dunne diertjes dwalen drastisch – Degene die durven doch denken – Dreiging der demonische drempels doordringend – Doortasten dove duiven.…

als de liefde stuk loopt en hormonen niet meer gieren door eens dampende lijven doe dan een stap naar het verleden en bedenk hoe hard je voor diezelfde liefde hebt gestreden niet dat het er iets toe doet, als man wens je lekkere wijven voor de seks ga je soms terug naar je ex…

Wie mij kende heeft mij ongemerkt verlaten, Is opgelost in een dampende doolhof Van ongekend verlangen waar ik niet langer Toe behoren kan, Ik ben slechts nog in mijzelf gevangen - De woorden waarin ik haar naam nog noem Zijn in de wind vervlogen, naam van ooit, Naam van altijd, naam van een eeuwig bloeiende bloem.…

Licht vriezend weer Zonlicht intrigeert Dampende loofbossen Dunne takjes die wit uitdossen In de bosrand Aan de schaduwkant Daar zie je iets bijzonders verschijnen Wat ook plotseling zo kan verdwijnen Natuurfenomeen in het winters halfjaar De vorming van ijshaar Water dat uit het kernhout werd geperst De vorstige lucht doet de rest…

Als ik god was Dan was jij er niet Jij bezorgt pijn En zaait verdriet Als ik god was Was jij er niet Als ik toveren kon Dan herschiep ik jou Van strenge winter In zachte lente In dampende warmte In plaats van die kille kou Al was ik god En jij er niet was Dan nog die pijn En het verdriet Jou ijzige kou Klinkt door In het oneindige…

aai me maar, lijkt het gras mij toe te roepen ik ben nog vochtig van de schenkende dauw laat mij je hand begeleiden over mijn groene sprieten voel de aardse trouw; ze is zo zacht als zijde als straks de ochtend gloort en wij het licht begroeten zal je zeker, met mij, ervaren waarom de dag ons bekoort dampend zal hij verklaren ik heb…

Zwarte koetsen wachten de koetsier het was wel even wennen hij hoefde niet te mennen we verdragen hier in eerbied de lucht van dampende paarden met ingehouden draf droegen ze de opgebaarde die ooit de teugels gaf tijdens zijn ziekte gepaard met pijn wist de koetsier één ding zeker dat er ook paarden in de hemel zijn…

De lucht trilt boven de geboortegrond, bezwangerd van dampende hitte. Er gaat geruisloos een verhaal rond over de verre hemel van het noorden. Daarin schijnt altijd een gouden gloed. Goud- of wellicht rooskleurig en niemand die nog onheil vermoedt.…

brandend verlangen smeulende onrust dampende woorden vurige strijd heet is de adem van kokende sappen warm in handen bevroren in tijd geef mij de zomer de zon en de stranden de zwoele verliefdheid van twintig jaar jong zand kruipend plakkend op schurende lijven parels van zweet als eeuwige bron…

en geen Japans of Chicoureyo terwijl alle klanken elkaar opvolgen denk je aan volken in hoge en koude bergen zeker ook aan dieren die dampende dieren in koude gebergten elke keer dat ik het zie wil ik daar zijn en leven zo heel erg en voor altijd…

ik heb het maanlicht in een zwarte doek gewikkeld en op een plek neergelegd waar het ongestoord kan schitteren om het te vinden moet je door vele donkere kamers gaan chemische processen - en daarna in de dampende vroegte staan men zegt mij dat dit licht in wezen onecht is, slechts een reflectie van het werkelijke licht maar werkelijkheid…

Dampend woud, bruisend van het leven. Eeuwenoud en toch natuur gebleven. Rustgevend tot in de hoogste top. Traag verder slenteren de heuvel op. In de schaduw zit stilte gecamoufleerd. Groen herleeft ongecontroleerd. Vrijheid, langzaam voortbewegen. intimiteiten, geheimen verzwegen. Eindeloos, geen mens te bespeuren.…

Het oranje oog kijkt over landen naar het dampend tanend licht. Ik zie de laatste schijn steeds lager, hoe het zich een uitweg baant. Tot de westenwind de ogen traant. De kleuren worden langzaam trager. Dan is er niets meer dan gedacht. Een dromend staren over zee. De schemer neemt me mee en bereidt er zo mijn nacht.…