Alle inzendingen over de

branderige ogen solo ontwaken de schaduw volgt zijn eentonige weg energieloos ontbijt het huis tekent kribbel krabbel zijn geest is bevuild met zwarte regen automatische piloot op het werk herinneringen krassen zijn ziel Pffffff een lachend kind met negen vingers maakt een opening in het vastgeroeste deksel…

Moeizaam op zoek naar de liefde voor het leven diepbedroefd verdwaal ik in mijn eigen geest misschien wel op zoek naar mijn kinderlijke ziel een zee vol herinneringen en vele frustraties hobbelige duistere wegen,oneindige velden grimmige gezichten en wazige gestalten kruisen mijn pad geen horizon te bespeuren, geen sprankeltje hoop die mijn…

een dag verandert van kleur de zon vertrekt avond wordt wakker ik hoor de rust van de zee golven komen naderbij voetsporen verdwijnen wandel met natte voeten koud briesje fluistert in mijn oren nog even een knipoog van het laatste licht donker is het buiten een ster valt naar beneden zal ik een wens doen nee laat ik voor een ander…

Donderdagmorgen Een stralend kind Mama vangt het geluk op Warme ochtendknuffel De tijd kent nog geen pijn Een schoolwandeling zonder retour De verwachte stem blijft in de toekomst Draaikolken vegen de rust weg Het opgejaagde hert vermenigvuldigt zich De onbezette plaats stelt steeds dezelfde vraag…

Lippen openen Vlijmscherpe woorden spuwen eruit Een fatale minuut Het hooggevoelig antwoord blijft zitten Scherven scheuren zijn ziel Slapeloze nachten Het licht van de dag verkort De hobby verliest zijn plezier Verlangen naar oren die horen Met een pennentrek werd de hoop afgeschreven.…

Wit geboren Beschreven naar luisteren Stil gemaakt Prikkels tokkelen op zijn ziel Gedachten smeulen in elke cel Zwijgen in de groep De schrijver bij hoge emoties Complimenten voor intense empathie Zoektocht naar de rust van het oog in zijn tornado Zijn gekozen weg wordt afgeremd door de rationele denker…

In roze ochtendlicht langs water, grauw en grijs. Een geel bord dat bericht: het monument is dicht. Je maakt wat mee op reis...…

Hoe kan ik Valentijn voor deze gratie zijn, de verstitel indachtig? Al is ze nog zo prachtig, ze is 1.86.…

de hond loopt in de schaduw van de vrouw hij wil uit…

Inspiratie gloort aan de horizon glooit licht schommelend van dal naar piek soms ongekend de hoogte in daar soms zwevend termiek soms peinzend zoekend naar een anker dan weer soepel glijdend op het wit van de sneeuw bewegend van de bocht naar idee en vice versa soms ook zoekend daar naar die enorme ruimte daar in dat hooggebergte…

wat je wil dat weet je goed een lach, een traan je weet wat er toe doet slechts 5 decennia jong denkend aan het verleden oud nabij in de toekomst bewust van het nu steeds bewust van het heden wie je bent dat weet je goed die lach, die traan je weet wat ertoe doet ach, lieve zwaan lieve "oude" zwaan pluk de dag, lang leven…

ik wil even tijd om na te denken om terug te kijken, stil te staan bij wie ik ben geworden om na te gaan of dat nog allemaal klopt met die ik werkelijk wil zijn ik neem even tijd.…

daar zit een meisje elegant in een bloemenweide zit ze daar ik ken haar niet maar ze is mooi, universeel zo mooi ze zit daar zo maar blond in haar bloei Het is alsof ze daar altijd al zat alsof ze daar hoort ze zit daar zo zonder reden zo maar ze rijgt een ketting van bloemen zojuist geplukt even…

Vandaag schrijf ik wat uit mijn pen vloeit, maakt me niet uit om in een hokje te worden gestopt. Ik schrijf zo maar zonder briljant te willen zijn, het wiel uit te vinden zonder belang, ambitie zonder schroom. Ik schrijf gewoon zoals ik schrijf, zoals ik ben wat ik denk en wat ik vind. Ik schrijf mee in de vaart der volkereren…

Toen het ijs brak was de voet koud nat en doorweekt. Hoe dom van me! Maar een fractie van dat moment was ik weer even een kinderlijk ondeugend. Dat voelde goed! Niemand die het zag.…

Het geluk lacht ons toe tjonge, maar da’s hard werken.…

De kou kruipt omhoog van mijn teen naar mijn voet schijnbaar ontembaar als barwinterse vloed die zich comfortabel nestelt rondom de broze botten. Zo venijnig en kil; met deze vorst valt nauwelijks nog te spotten.…

Laat me je lezen, niet als een boek maar als zachte poëzie, waarin het allermooiste van jouw luister, in woorden is opgeschilderd, waarin opgetekende metaforen de kleurige bloesem dragen, die zo bij jou past. Laat me je lezen in ondoorgrondelijke woorden die spreken, over jou, jouw schoonheid jouw jij, over jou in jouw bloei.…

De reis om het ultieme te bedenken in woorden zint naar een rijm als echo van oorden. Het boeit onderweg dit labyrint van taal wordt het een gedicht of toch een verhaal? Hoe diep kan men graven, hoe ver moet men gaan, om woorden te vinden wat bezielt dit bestaan? Het is knus en gezellig hier dichters tezamen of hangt het naar…

“Allah is groot, ik heb een bom” riep hij verward in de trein, het was een schreeuw om hulp voor zijn psychotisch venijn maar het trotse blauw zag in hem een terrorist op deze lijn compleet met gewaad van zijn Islamitische zijn. “Fuck Bin Laden, I love Holland,” riep hij berouwvol op het perron, en stak vriendelijk zijn hand uit, maar ging toch…

Het was ontdekken vertrouwd zijn met elkaar en dat merkwaardige gevoel samen delen een grenzeloos beminnen in de beschutting van mijn kamer, ons geheim elkaar toegewijd en toen pas leerde je mij de namen die vertelden wat ik gaf en jij nog verder nemen zou…

Buikgriep kwam langs als een duveltje uit een doosje lag een hele dag in bed ik sliep als een roosje…

Die tergende blik snijdt door het ijs is scherp als een scheermes op weg naar die prijs Geen tijd om te zeuren dit is de strijd nu moet het gebeuren in een fractie van tijd In lange diepe slagen dwars door de pijngrens hier heersen geen wetten hier heers jij, op handen van de fans Met het zicht op de finish nog alles uit de kast…

Mokkend wandelde hij mee met de hond gaf zo blijk dat zijn hoofd er niet toe stond Liever zat hij droog te internetten hangend over een stoel vooral om met zijn vrienden te chatten…

De tulpen in de vaas bloeien vrolijk en parmant brengen lenterse vreugde in dit bar-winters land Crisis, regen of natte sneeuw het maakt helemaal niets uit we gaan toch door het leven met deze kleurrijke buit. En dat bloemetje krijgt van ons mondjesmaat zijn water, zo blijven wij een beetje warm in dit koude theater.…

Altijd onwennig sta ik naakt als je woorden mijn wil masseren, langzaam inwerken op mijn lichaam, ik laat het toe De integriteit van je begeerte kapselt mijn geweten in, deze warmte laat geen ruimte voor het verderf, dat je in mij zaait Ik geef mij, samen betreden wij onze besloten werkelijkheid van liefde, zo denk ik, terwijl je mijn…

Ze bliezen het stuk bos weg alsof dat zomaar mocht De bomen liggen nu in een rij klaar om plank te worden daar even om de bocht…

Terwijl de storm raast, besluipt me binnenshuis een rust, ik ben geaard.…

De tulpen in de vaas hangen parmant over de rand, haar lonkende lenterse tinten geuren verleidelijk in dit barwinters land. Zij fleuren het dagelijkse leven op als een geneeskrachtig kruid dat is opgewassen tegen de crisis, tegen de soberheid van dat geluid. En dat bloemetje krijgt telkens weer mondjesmaat wat water, het hart blijft…

De goudomrande bolide schreeuwt om meer ruimte Diep daarbinnen schuilt een wegwuivend gebaar van het hoogdravende blond Achterlatend slechts schichtige sporen, onzichtbaar riekend.…