Alle inzendingen over decorum

ze zit opgezet op de piano papavers hangen in het behang de piano kraakt soms maar hout leeft lang er schijnt een zonnestraal op de partituur ze krijgt het ijskoud als haar mobieltje rinkelt…

Een introductieweek met nieuwe lessen: De eerstejaarsstudent wordt in Maastricht in seksueel decorum voorgelicht, dit alles ter voorkoming van excessen. Bij voorbaat uitte iemand al een grief: ‘Voorlopig ben ik zero positief.’…

Zeg niet dat vroeger alles beter was, maar in de Tweede Kamer kan je horen, dat veel van ons decorum is verloren. Het parlement lijkt wel een kleuterklas. En wilde déze man het ooit gaan maken als nieuwe flapdrol van Sociale Zaken?…

U bent er slecht Aan toe, zegt ze, De psychotherapeut Die me in behandeling neemt - Dat u zichzelf al een tijd Niet meer verzorgt, En weken in dezelfde Ongewassen kleren loopt Noemen we hier een Verlies aan decorum, Maar het ergste is Dat u stilaan ook Uzelf bent verloren…

Welkom in het generale altruïstische decorum Een persiflage parodie op melomane poetry In een uithoek van Hinault, Bourgondisch Henegouwen De laatste der verlaten desolate knapenkoren Wederkerig en minstrelig in lendenen der raven Blikken pikhouwelen snavels die mijn hert doorboren...…

Er zit een blote man op een tak in de perenboom Ik zie hem door het keukenraam Onder hem, in het gras ligt zijn decorum Op de tafel waaraan ik zit staat een kinderloze foto Ik ruik de strijkbout die zich door een overhemd brandt In de huiskamer, in zijn kooi fluit de kanarie en ik denk: "van het concert des levens krijgt niemand een program…

op een podium kun je soms heel even meevliegen zonder vleugels en wonen in 't kasteel van de verbeelding maar als jij de muze bent die de maker dient en de maker bepaalt ben je onderdeel van zijn decor en decorum dan loop je het gevaar vlak voor de gordijnen sluiten vleugellam te landen op de planken van zijn uitgespeelde spel met…

in jouw verhalen hoorde ik je hart kloppen zag ik hoe jij verschrikt je ogen opsloeg ging je stem door spanning omhoog en donkerde droefheid je spanningsboog vingers en handen hadden lucht als decorum zij namen ons mee alsof we daar gewoon hoorden jij raakte ons altijd in het diepst van de ziel omdat jouw warme…

konijnen apart al door hun geknaag zijn tevens bijzonder als copofraag niet dat ze al hun keutels opeten puur alleen de half zachten nat aangemaakt tijdens nachten herkauwen doen ze dus wel wis en waarachtig dat maakt de koe echt heus niet tot konijn houdt de één het binnen op voor de schijn de ander vreet vies met lak aan decorum half verteersel…

hoe speels joviale bestuurders ook lachen er is altijd een netwerk van achterklappen dus spreken eminenties grijs en blasé hun stortvloed vol gladde woorden is alle transparantie passé in een decorum van vlaggen glimmen verstolen de laarzen grommen onzichtbare rupsen hun dreigend geluid balt een woedende massa eendrachtig de vuist…

vernedering van mijn eigen mijn eigen ik mijn eigen wezen mijn eigen vlees en bloed mijn kennis en kunde mijn geschiedenis mijn ontstaan: negen maanden voor mijn geboorte mijn zijn mijn willen mijn kunnen continue afscheid nemen, continue parkeren; 'so what' Want straks zal ook 'mijn niet meer kunnen' betekenen: verlies van decorum…

gekärcherd tot op nul graden elk vers ontbladerd elk woord gevild de man slacht een schaap in één haal snijdt het mes het bloed bulkt – zo ook de dichter de kraagsteen stut niet meer de waterspuwer zwijgt geen weemoed, geen vergankelijkheid geen woekering, geen decorum geen meeuwen op het spantbeen restafval zucht niet restafval…

Naast hen een treurig bloemboeket, en wat vergulden ornamenten, onderhouden van gemeenschapscenten, als decorum neergezet. Zo zag ik wat het torsen van een kroon, doet na langdurig dragen, je gaat je als onaantastbaar gedragen, totdat een volk opstaat uit haar droom. Daar zat een metafoor, van een “machthebber” die verloor.…

(verslaving & dood) jouw verlaten zand woestijn is decorum voor valse goden in een zee van witte doden waar hun resten zouten zijn waar de duinen lijnen in de hete luchten nog trillend zuchten en plots verdwijnen waar het water de wond verdriet en het bloed kruimelt of niet bestond waar jouw droge schreeuw slechts de nagalm vond…

hij heeft het beet zijn podium, zijn forum niets anders dan decorum voor de man die woorden plant en dan een zaal in slingert met de ingehouden woede van een diep geraakte mens zij, de anderen, aanhoren bekijken zichzelf gegeneerd en proeven de waarheid bloedend op hun veel te witte zakdoeken waarmee ze vrije doortochten en andere beweging…

Nu is het uit, met haar plaats ingenomen door een op decorum staande vorstin die mij stekelig niet meer laat wegkomen. Wat het was? Liefde, verstand, levenszin, maar wilder had ik het niet kunnen dromen: Insuline als nieuwste hartsvriendin.…

Mijn vriend, we kunnen toch niet opgetogen een kind dat voor een overwinning leeft vertellen dat de oorlog vrede geeft, want “sterven voor je land”, dat is gelogen. De politiek staat echter in de stand van ‘t oude oog-om-oog en tand-om-tand.…

ooit heb ik stormenderhand de wereld willen veroveren met groot orkest op hemelse maten het podium hier willen verlaten ik overdonderde mezelf met het decorum dat ik jou toen gaf het was geen toneel jij overrompelde mij je ogen regisseerden te veel wij kregen nooit ovationeel applaus de muren hadden oren wij speelden elkaar…

Een heel decorum trekt aan mij voorbij. Een simpele hoeve tussen grazige velden met koeien in de wei. Ik ontwaar bij het krieken van het ochtendlicht. Een nieuwe dag toont langzaam zijn ware gezicht. Ik stap onwennig voort naar het ochtendlicht. De eerste zonnestralen ontsluiten wat de nacht heeft verdicht.…

Het leven was hem uiterst welgezind, want aan decorum was-ie zeer gehecht. Hoe vaak had hij een eerste steen gelegd? Hoevele malen ging-ie door het lint? Tenslotte werd de man gepensioneerd. Een gouden handdruk kreeg de hooggeplaatste. Hij vond het juist, aldus te zijn vereerd. In rust genieten leek hem aangenaam.…

blaas mijn lief in de oren van de wind waar de toon van je zuchtende adem binnenschrijdt en zijn verwachting vindt in een meeslepend zuigend decorum ik zal met je zweven op dromerige stromen het zijn de verweven sliertige draden die ons dragen en immer nader komen nimmer zal één ons met donkerte beladen al zijn het stormen of…

zij koestert me in de flank van witte raven die hun vleugelwijdte nimmer laten kortwieken door scharen die diep trachten te kerven in de nalatenschap van altruïstische desolate decorum in ben een raaf, ongekloond zelfs weggehoond door hen die ik niet haat, maar vol mededogen hun ondergang met mijn treuzelende blik gestaag onder ziet…

regen en mist buien met wind weerlicht en donder in het spel van de maan gaat de zon nooit meer onder is de aarde decor met een onweersgezicht jij vormt mijn beeld ik voel met jouw handen mijn lichaam zie in je ogen het vuur van ons spel denk dus ik ben voel dat jij leeft ik geef wat jij denkt dat ik ben krijg ik van jou mijn eigen decorum…

U laet mij schrikken, zonder uw decorum Houd ik uw rede noch fatsoen voor waer! Weer heeft de twijfel bij mij postgevat Een storm op woeste hoogten in uw brein Laait op zo nu en dan, krijgt hij mij klein?…

Dikbuiken, slanke dennen Iedereen ervaart hetzelfde ding Even zijn we daar gelijk Op die prachtige camping Het decadente type heeft afgewacht deed vooralsnog niet mee Maar na het blond schuimend bier Doet ook hij al lallend mee Mombakkes worden afgezet Decorum lijkt vergeten Maar niks drukt nu nog de pret Niemand hoeft het thuis te weten…

Zoals bij zeer en teerbeminde exuberante poëtessen alhier of waar dan ook ter stede weet door het lot getekende ook niet van kous en rand en hoed noch van het naadje hoe het moet Decorum morum Moriae Erasmencyclopediae weet niet hoe teen zowel als tander zich corporaal alsmee mentaal psychosomatisch etaleert Doch voelt des al en niet te…

He thought he reigned magnificent although the truth was different, in fact incredible crankyorum, not just a matter of decorum: his nose kept growing all the time, its length revealed a life of crime.…

Ik heb mijn tanden in dit jaar gezet, de zandloper is zonet gekeerd, het nieuws zit in het getal, te vroeg geplukt misschien, nog net niet in verval, het groen niet uitgerijpt, om de wensen uit het oude decorum in korte tijd te verwerken,zijn de dag en nacht te jong, onervaren in deugd de duurzaamheid te wegen?…

geloofsbrieven trekt de mens aan het kortste end De heilige uit brits Northumbrien priester gewijd in Iers Rathmelsigi haalde voor zijn protectie hier door Pepijn van Herstal tegen de heidense friezen in Rome zijn geloofsbrieven Om de religieuze heiligdommen van die arme friese naïeven voor bekering compleet te ruïneren in vol ornaat voor het decorum…

wolken gordijnen van regen en mist buien met wind weerlicht en donder in het spel van de maan gaat de zon nooit meer onder is aarde decor met onweergezicht jij vormt mijn beeld ik voel met jouw handen mijn lijf zie in je ogen het vuur van ons spel denk dus ik ben weet dat je leeft geef wat jij denkt dat ik ben krijg ik van jou mijn decorum…