Alle inzendingen over demissionaire zet

je tierelantijnde en verfijnde turbotaal je toverde genegenheid met buitenlands accent je luchtigheid vervluchtigde al snel toen nieuwsgierigheid haar klauwen zette in mijn vel als een havik dook je in mijn nek medelijden was bij jou de prooi voor in je bek daarmee dacht je nu de wereld recht te doen je oordeel was nog sneller dan…

geen enkel glas met ijsblokjes Geen blote lijven van de meisjes-van-de-bank van een argeloze studente Geen stukje bloot van de heer-op-leeftijd de dame-van-stand Mijn ochtendkrant meldt een wind die aanwakkert De tulpjes en narcissen gaan tegen de grond Plastic zakjes dansen op straat in het rond Groene blaadjes zetten…

Leuk gevonden echter: zet die twijfel maar opzij, de tekentafel eveneens, want schrijven mijn beste doe je simpel en snel op een toetsenbord of tekenvel. De muur mag ook, maar das een heel gedoe, van elke week behangen worden je armen zo moe!…

Ontsnapt aan de rijmen van smachtende heethoofden (anekdoten die qua lolligheid niet voor elkaar willen onderdoen) sta ik recreërend aan het perspectief van de leegte: het Dwingelderveld (daar waar het oog van Achterberg je terzijde staat) Hier moet het toch lukken verbale vormen om te zetten naar nieuwe sentimenten, Gerrit?…

Kom je in actie, zet die dan ook voort, laat zien dat jij niet kleurloos bent je kunt toch dingen maken, blijf toch niet staan op je station, toe, pak die trein, beleef met wie je kleur bekent de kleuren van je liefde en leef je kleurmoment!…

een meisje van weinig woorden ziet een bleke zon in de herfst zet wat stappen, staat stil bij hoe een blad glanst of sterft de waaierwind blaast en raast zo zijn eigen taal een duif koert zijn verhaal in kruinen van de bomen het gedachterijke kind leeft haar kijkdoosdromen knuistjesstevig sprokkelt ze cadeautjes van het jaargetij…

polderen en samen zijn de steunbalken van de maatschappij niet meer ikke en het ego zetten liever op de deur een slotje meer voor het weekend vrij geen gezeur maar de tijd naar eigen keuze zonder verplichtging alleen het leuke werken is voor door de week met alle onzekerheid voor de carrière dus de troostprijs is de verte…

Dat kan ik best zetten hoor, maar jij mag het wel doen! Beiden houden zich staande, maar jeetje wat is het moeilijk, om zo'n mensje alleen te laten.…

Na al het nieuws haal ik de heilige boeken uit de kast en schud daar de leeswijzers en de vrome praatjes uit Van deze zuiverheid nastrevende stof kneed ik een sneeuwbal – haren en kruimels geen probleem – en steek daar een vulpen in tot de sneeuwbal zwart kleurt Dan zet ik het machteloos mooie ‘vogels in bos en duin’ op schenk jou een…

en dan opeens is de cirkel rond wederom terug bij jouw vroegere liefde, Vrij Theater bezield nam je het stokje over van voorzitter net met pensioen dus nu had je alle tijd strijdvaardig als je was zette je de koers in z’n vooruit grote plannen om Vrij Theater te behouden in barre tijden van je werkte hard, heel hard wellicht te hard…

zet z'n bromfiets op slot en stapt doelbewust voor de aanstormende trein uit de richting H. einde bericht denkt u maar helaas 't relaas kent nog een wrang vervolg de machinist hield zich aanvankelijk groot maar at die dag geen hap dronk meer dan goed voor hem was en slapen deed hij ook al niet…

Als je na de eerste golf nog niet verzopen bent mag je van geluk spreken de tweede moet je aan zien komen doen we net of het niets is vergeleken dus adem inhouden zet je schrap voetbal supporters uitgezonderd je kan toch immers niet leven als leven zonder is en alle artsen zijn verwonderd schuim koppen zonder bal en ongeschonden…

och, kon ik spelen spelen op een klarinet het hardhout warm rustend in mijn hand mijn adem trillend zangerig langs het riet och, kon ik spelen spelen op een klarinet gelijk een goudvink zijn toonverhoging aan het einde van een liedje zet och, kon ik spelen spelen op een klarinet ik kan enkel klanken laten dansen uit mijn pen…

weet wanneer het in een winkel druk is, want hij leeft van oeverloze verhalen, dus nog mooier als de kassa stuk is en hij zich in de rij langer kan onderdompelen in een binnenzee van geluid en misschien wel even verdwijnt in andermans huid; dagen waarop hij meer dan anders beleeft, blij naar huis gaat, zijn schoenen voor de deur zet…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

bloed is nog niet opgeveegd het sijpelt door in woorden die me storen die vakjes open maken van wat is geweest die ik had afgesloten omdat ze anders spoken mij dwingen tot verkeerde dingen onberedeneerde angst waarvoor ik vlucht geen adem krijg en radeloos de dood verzucht alleen jouw hand maakt dat ik land weer voet op aarde zet…

vrolijks schrijven omdat ik je zo mag, maar steeds breng jij me van mijn stuk - zo lief is je schaterlach Voor jou wil ik wel walsen schrijven omdat ik van je glans, maar steeds breng jij me van mijn stuk - zo schoon is je rondedans Voor jou wil ik iets zinnigs schrijven omdat ik van je droom, maar steeds breng jij me van mijn stuk - zo zet…

Ik wil lopen zonder voetsporen ik wil gewichtloos zijn laat me vliegen laat me alsjeblieft vliegen Ik wil voelen zonder tranen ik wil stappen zetten zonder weggefluisterd te worden waar verdwijn ik naartoe?…

Toeval bracht jou hier en mij, ik kijk en zet een stap dichterbij om je aan te raken huid en haar, het fluweel van je blad: wat voel jij wanneer ik jou streel? Mijn warmte zoals ik de jouwe? De zon in mij?…

je tierelantijnde en verfijnde turbotaal toverde genegenheid met buitenlands accent je luchtigheid vervluchtigde al snel toen nieuwsgierigheid haar klauwen zette in mijn vel als een havik dook je in mijn nek medelijden was voor jou de prooi voor in je bek daarmee dacht je nu de wereld recht…

Schrijver ben ik - was ik - ben ik Mijn pen geworteld in Koerdistan De uniformen pakten mij op Rukten mijn snorharen 1 voor 1 uit Al waren het woorden tegen hen Sloegen en spiesden mij met stokken om er een punt achter te zetten Een zin kende ik niet meer Ik schrééuwde VERWARRING uit Nu woont mijn bewerkt lichaam in een ver en vreemd…

de volgende klop neemt de tijd het hart loopt over van liefde het vult zich met bloed tot slot een extra zet een paukenslag BOEM daar stroomt de vloeistof door de wirwar van het vatenstelsel ben je van slag als woorden niet of repeterend uit het hart stromen bang misschien dat je hart voor iemand anders overslaat…

studentikoos: zoals ’t fokschaap op 't kofschip onder ezelsbruggetje naar zee van lieverlee langs kusten (alsof het beter was dan zielenrust) met het Spaanse graan de orkaan lijkt te doorstaan zo zet ik de wereld aan uit blauwe hardsteen een handzame god bikken eentje die nooit sterft een blijvertje als het ware met de laatste…

ver terug in de tijd liet jij je brieven na zijn het impressies van jouw binnenruimte een onverwachte diepte in wie je eigenlijk was lees ik je waanzin het diepe litteken verzonken in je huid jij schreef de brieven wie ben jij dan het onmiskenbare handschrift zet aarzelingen in draf voor lange tijd maak ik jouw brieven zoek…

vertel het aan de rivieren schreeuw het van de hoogste top fluister het aan de sterrenpracht zet de wereld op zijn kop opzoek naar een teken een seintje of een spoor alles beter dan doodse stilte hoop ik dat ik wat hoor een berichtje, een wens die ik de familie vertellen mag hopend dat degene reageert die Rebecca voor de allerlaatste…

je handen dwingen niet maar koesteren de klei waarin je vloeiend lijnen zet die leven baren ze waren er al in gevoel maar scheppend gaf jij ze hun kracht en doel modelleerde zacht je evenbeeld langs romp en been heb je haar wanhoop weggestreeld je vormt en stilt het ogenblik schikt het lange haar in een blauwe strik van droevenis…

een wattenstaaf zonder snot eindigt ver in je strot al voel je je wat rot het is toch gewoon te zot zet die prik er maar in er is een klein begin oudst, ouder, oud zorgzaamst, langzaamst ziekst, zieker, ziek het is misschien de griep!…

Ik zet het raam op een kiertje. Wat zou ik graag zoals hij zijn. Lekker in het zonnetje genietend, oh wat fijn. Het lijkt of het iets tegen mij zeggen wil. Ik luister maar dan is alles stil. Voor ik het weet is hij weggevlogen. Ik heb maar één wens als dat zou mogen. De vrije natuur in met volle moed. Want dat doet ieder mens zo goed.…

Mei en hagelstenen in mijn hoed verhinderd storm hem op te tillen de woeste wind schuift donkere wolken open herinneringen en intens verdriet dat in vormen en in linnen dringt mijn steun en vertroosting tussen de muren die ik in die jaren achterliet de glibberige aarde voelend tot onder mijn voetzolen ik zet mijn…

Zomeravond Op het stoepje naast m’n voordeur staat een bankje voor mij alleen de zon schijnt haar zomeravondkleuren in oranje –rood en geel de lijster op haar nest doet haar best fluitend mijn gedachten te begeleiden waarmee ik dromend speel de schaduw van de plataan is wat opzij gegaan ze zet mij in het verstilde licht Aronskelk vouwt…