Alle inzendingen over dichten

Betoverend oneindig fel licht Laat mij vrolijk fladderen van bloem tot bloem Als een vlinder zo vrij wil ik zijn En in gedachten heel dicht Bij jou mijn lieve zoon kon ik je nu maar slechts heel even heel dicht tegen mij aandrukken dan zou ik nu zoveel liefde voelen stromen krachtiger dan de ergste stormwind maar jij bent…

Ik liep naar je toe, Ik sloeg een arm om je heen, Ik weet niet waarom, Maar het voelde fijn om zo dicht bij jou te zijn. Je keek me aan, Je had weer zeeblauw mooie ogen, Deze keer wist ik, Ik laat je nooit meer gaan.…

Achter dichte deuren leven de grootste geheimen tranen die niemand ziet, eenzaamheid die groter groeit verlangens die niet worden ingevuld leven is een opgave waarin je slechts ten dele slaagt...…

De ramen timmert hij dicht. Geen kier blijft onbedekt. De voordeur, de achterdeur. Dicht. Drijfnat, het zweet parelt van zijn voorhoofd. Schaafplekken. Bloeddruppels. Hij voelt alleen nog maar de adrenaline en het desolate kille landschap in zijn hart. Hij verloor zijn geliefde zielsverwant.…

Gevlucht voor mijn gevoel Weggerend voor mijn leven Een weg gezocht in het doolhof vol struikelblokken en dichte deuren De trein gepakt en alles achter mij gelaten Mijn ogen opengeslagen en nooit meer dicht gedaan Gekropen uit een diep dal Een zwart dal met maar één uitweg Mijn leven zit opgesloten en de sleutel ben ik kwijtgeraakt…

Dicht bij elkaar stonden wij, naar de zeevogels te luisteren, hoe ze afspraken maakten voor hun aanstaande reis ten zuiden. Dicht bij elkaar stonden wij verhalen te verzinnen over de vrijheid op zee, met de golven mee te glijden naar verre waters toe en onbekende kusten.…

Een dichtend mens, beroeps of amateur, maakt fouten, faalt, kan woord voor zin verdwalen, maar laat het resultaat verlichtend stralen hij schrapt en schaaft en opent elke deur en nu, het einde van het jaar in zicht, denkbeeldigt met zijn pen het woord en dicht hij schuilt heel soms in verzen van beton onneembaar fort voorkomt dat men hem…

Zoveel mensen als er zijn met allen andere gezichten en dat alles, op zo'n klein oppervlak, maant mij om te dichten... Miljarden gezichten en niet een is er gelijk hoe wonderlijk kan dat wezen als ik naar al die gezichten kijk...…

de tranen op je gezicht Maar ben niet opnieuw voor je gezwicht Herinneringen aan het verleden Het weinige wat we hebben gedeeld Ik wil er niet meer over praten Ik kan er niet meer om lachen Hetgeen er was is verleden Je deed me huilen keer op keer Ik zou van je moeten houden Maar kan jou niet vertrouwen Deed na jaren de deur nu dicht…

En dat is de wereld, van de echte stilzwijgende helden, toch wens ik de mensen die zo, intens dicht bij de oorlog betrokken zijn Veel moed en wijsheid toe!…

heb ik gedroomd natuurlijk van jou fantastisch maar telkens opnieuw een illusie als de zon met gouden stralen mij wakker schudt zoveel prachtig licht ik knijp mijn ogen dicht roep mijn ziel ter verantwoording voor de dwaaltocht in het nachtelijk duister al wat ze zegt is: "luister, spiegel de zon in de nacht die je zelf bent…

Leven als een nachtvlinder In de morgen pas naar bed Voor de afspraak weer te laat Had de wekker niet gezet Leven als een nachtvlinder De avond gevuld met rust Genietend van de stilte Drukte van overdag gesust Leven als een nachtvlinder Het dichten gaat zo fijn Woorden dansen voorbij Ik zet ze op een rechte lijn…

Jouw gezicht in het donker vlak naast het mijne Ik voel me zo goed en denk: was ik maar de zijne Zodat iedere nacht zo was wij dicht bij elkaar genietend van de momenten geen onrust, geen gevaar In ons veilige wereldje alleen wij tussen deze muren mag alleen hopen dat dit voor eeuwig zal duren…

Ik kan er niet meer tegen Braak woorden met stukjes Uit mijn hardgeworden maag Ik sla dicht na elke vraag Vrolijk, zelfs vriendelijk Begon ik onvermoed lijdensweg Ik hoor u denken Die is ver heen In schenken Zet ik het verkeerde been Draai alles om, U gaat, ik kom Vriendelijk en vrolijk Uitslag versla ik olijk…

Jouw adem in mijn gezicht regelmatig door je slaap Je draait je ineens om ik hoor een diepe gaap Lepeltje lepeltje lig je dan lekker dicht tegen me aan Mezelf betrappend op de hoop dat je nooit meer weg zal gaan Slaap, leef, praat en vrij met me zolang als ik nog leef Dan beloof ik je hier en nu dat ik jou al mijn liefde geef…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

met de regen kwam de koelte heel dicht schuilden wij onder het lover daar herkende ik de geur van negerjongens zo vertrok de laatste greyhound in het zilver zag ik heel even de gekleurde plukkers gebogen staan 'ze zullen nat worden ' sprak de jongen 'laten we gaan vrijen ' zei ik…

ik ben de beste dichter mijn werk nog niet geschreven het publiceren van mijn meesterstuk doe ik pas na mijn leven dus vrienden verwacht nog niet van mij dat ik u zal behagen mijn schrijfsels zijn nog enkel spel uit mijn mortale dagen leef lang genoeg, leef mij voorbij lees dan mijn ode aan het leven in gouden letters zal mijn dicht op…

zij schrijft in haar gebeden hoe dicht zij bij de waarheid is en de leugen heeft gemeden en da's voorwaar geen kattenpis zij noemt in haar gedachten hoe licht zij bij zijn liefde was en dat hij zei te blijven wachten zolang zij maar zijn brieven las zij herinnert zich haar gelofte weer haar plicht en roeping, haar bestaan dus zijn laatste…

De staf van het verpleeghuis ziet eens graag een nieuw gezicht Dus blijven soms een maand of twee de pillendozen dicht Kan daarna de bewonersgroep nog niet genoeg ververst Dan is er wel zo'n kakelverse bavarois met Kerst Dan kunnen snel wat kamers uitgeruimd en ingericht: De staf van het verpleeghuis ziet eens graag een nieuw gezicht…

we liggen dicht tegen het doek wat zo’n verschil maakt.…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…

Verhalen vallen als dichte sneeuw uit de lucht ze bedekken wat is geweest dan waait de lucht bleek door de wolken uiteen gescheurd tegen de stroom naar diepe wateren in peilloze diepten de verbinding verbroken in het woud van mijn gedachten aan de rand van de bron staat de tovenaar van het water ik spin een web van zon…

" Ga je me niet te veel missen " vraag ik, je hand streelt over mijn gezicht Jouw ogen kijken mij indringend aan hoor ik je al blijft je mond dicht Langzaam voel ik warme lippen op de mijne zoenend in het rode avondlicht Strijkt mijn hand door je haren vervuld van jou draai ik me om loop ik langzaam uit het zicht…

Ik heb nog niet zo dichtbij durven kijken niet zo dicht durven voelen. Jouw verdwijnende lichaam is nog warm en levend in het nu van mijn gedachten. Het is de belofte die ze langs laat wandelen het zijn de zachtwijze woorden die ze ademt. -------------------------- verlorenwoorden.web-log.nl…

ik heb je tranen niet geteld maar het was denk ik genoeg om alvast twee halve glazen met elkaar te kunnen drinken ik heb ze voor je weggeveegd om niet weer verdriet te proeven en onze Raki was nog niet op -ik was liever dronken van de drank- maar zoetigheid was allang verdwenen en daarom wat later deden we onze ogen dicht zorgen…

Langs de grauwe muur waar grijze specie verhardt door de tijd geslagen gaten dicht banen slepende sporen zich een weg naar de ras naderende lente welke licht ontluikt een verdwaalde krokus duwt groen gras opzij het lijkt wel of ze knipoogt maar er is geen beminnen meer aan…

dat het in kleine dingen schuilt stof dat verborgen gaatjes vindt geen ruimte meer laat, aankoekt misschien ooit nog eens diamant een daad ernstig genoeg, moord op zoek naar sporen van DNA dichte plekjes openmaakt een oplossing aantreft voor raadsels teruggaat in de tijd naar nu geschiedenis geschreven raakt…

vanavond zal ik het afscheid niet schrijven want alles wat jouw adem heeft huilt overal met me mee ik snijd het slapen uit mijn armen, donker en doorheen de nacht houd je vast, tot dicht bij mij elk geluid laat vlinders liggen, wit en stil van schaduw sta op, mijn lief en kijk naar de maan ik heb je licht zo lief…

Jij schreeuwt in stilte onhoorbaar voor iedereen die zijn ogen dicht heeft Je huilt zwarte tranen onzichtbaar voor iedereen die jou niet in de ogen kijkt Je zwijgt in verstikking gechanteerd door liefde gekneveld door loyalitiet Ik zou je willen vasthouden maar de troost van geborgenheid is gestorven in jou De paradox…