Alle inzendingen over diepte interview

We zijn gereed, want alles is in huis: De toeters, bellen, petten, bosje penen Het juichpak en de klapmuts, jubeltenen Volmaakt ontspannen bij de voetbalbuis Voor mij is ’t hoogtepunt altijd verbaal: Het diepte-interview met L. van Gaal…

'Luisteraars, naast mij zit Ernest van Trippelen Ernest, vertel eens Hoe is het gegaan Met je balletcyclus?' 'Pokkekolerezooi!' 'Ernest, bedankt hoor' 'Okay, graag gedaan' -------------------------------- uit: Zeslettergrepigheid', 2009.…

Ben gewoonweg te rationeel Om zo maar in een hemel Te kunnen geloven - Mijn verstand zit me Daarbij in de weg - Maar in diepte Geloof ik zeker, Diepte die doordringt Tot in de kern van Mijn bestaan, die Mijn leven leefbaar Maakt, ook in deze Donkere depressie Die me brengt tot In de krochten van De menselijke ziel -…

Zonnig tot en met De voorjaarslucht Jubelt het uit Wilde beukenhaag Meedogenloos gesnoeid Op weg naar nieuw leven Het snoeien doet De bewoners geen pijn - Vogels immers die Van vrede en vrijheid Nooit afgesloten zijn…

Volgens Miss Piggy is 't niet slecht, het moderne varkensleven, alom knor- ren de varkens tevreden Schone stal, verse stro voerbak met delicatessen de veearts komt bij elk vals knorretje; voor het vertier komt Big-Pig, de herinnering kleurt Piggy roze tot in haar krul Hoger doel van elk varken - voordat de huid rimpelt oud en…

In 't nieuws wordt een Frans jochie geïnterviewd, zittend op vaders arm hij is verdrietig, vanwege de boze mannen die schieten. Zijn pappa zegt: maar daarom liggen er bloemen. Vraagt de hummel, kunnen die ons beschermen? Nee dat niet en de kaarsjes dan? Die zijn er om aan de slachtoffers te blijven denken. Het kind zegt: we moeten verhuizen…

Vroeger scheen het leven voor mij en aan me een stuk eenvoudiger. Daarna kwamen pijn en verdriet die ik nooit kende. Ik vroeg om antwoorden; die kreeg ik, mocht ik ontvangen en stimuleerde ik, blijkbaar in de ander. Men leerde van me, werd er gezegd. Vroeger was vroeger. Geen weg terug. Ik ga verder heen, in de kern van mijn bestaan. Het…

Hoe was de sfeer in Willem Holleeder z’n cel..? Nou, niet zo opgewekt, 't is dat jullie het vragen maar mijn cliënt is toch behoorlijk aangeslagen hij heeft hier jaren voor gewerkt, besef dat wel onroerend goed, z'n geld, juwelen, auto's, boten Mijn mening is ; De Neus wordt veel te hard gesnoten…

Een interview? Waartoe?…

Een interview? Waartoe? 'k Beeld nu al jaren, — En 't laatst wel 't meest en nooit zo ongestoord — In rijm, onrijm, met 't uitgezochtste woord De stemmingen, die door mij henen varen; En al de beelden grijp ik bij de haren, Die 'k kan verpraaien van mijn kapersboord, En ook begint — onlangs heb ik 't gehoord — Mijn duistre Stijl, goddank!…

als het oude blad in de rivier dat na een plotselinge storm weer ongenood naar boven drijft zo drijven zinnen door mijn hoofd ze haken vast en maken nog geen ruimte geen licht om helder zin te geven aan de tijd * ik twijfel of het ooit zal lukken het oude eerst te laten zinken zo zonder hulp van jou jij die mijn diepte hebt gekend…

liefde slaat rood uit de kleur op onze weg stilgelegd in een liefdevol palet liefkozend in omarming wij prijzen ons gelukkig onze vriendschap kent geen pauzes het verbreedt zich in diepte het is de lente die ons leidt in lotsbestemming van verlangen…

jezus dreef ze uit nu zitten ze in banken zich rijk te slapen Een interessant interview met Joris Luyendijk in TROUW prikkelde mij tot bovenstaande haiku. Zie http://bit.ly/1HOswe6…

(Interview in de Volkskrant van 31-12-11, bijna letterlijk geciteerd, licht getransformeerd.)…

duizend woorden alleen jouw volgorde is het die mij werkelijk raakt hier onder water zijn wij als geen ander en op een speciale manier welbespraakt Daarboven is alles asgrauw en verliezen mensen hun glans hier leven wij van de liefde bekijken de schittering in elkaars ogen en gaan vervolgens op in onze paringsdans Met jou wil ik de diepte…

En weer kijk je moeilijk En weer zucht je flink En weer zie ik je denken Ik wil niet dat ik zink Het is zó ingewikkeld Je voelt je zo alleen Je glijdt weg in donker water als een grote zware steen Ik zag ergens nog een glimlach totdat ook die verdween want je kijkt weer moeilijk want je zucht weer diep en je ziet me denken…

zo had ik verder moeten gaan niet de sympathieke oude baas aan moeten spreken aan het water waarin hij mij vastbesloten mee nam de diepte in langs het groen van de lelie tegen het zilver van de voorn gleed ik steeds dieper verder van de oever totdat ik besloot dat het genoeg was en naar zuurstof verlangde als naar mijn vader…

Ik heb je mijn hand gereken, Om de diepte boven je te breken. Maar je durft de vaste grond niet aan, Een verloren strijd, Maar ik zal je nooit laten gaan.…

Ik val in de afgrond Jouw hart is het einde Het wereldse voorbij De wereld is verlaten Alles staat stil Liefde is geweest De diepte van jouw ogen De schittering van je lach Lieten mij rennend vallen In de afgrond Naar verlangen…

Er brandde geen licht, noch zag ik ramen, wel klonk een stem als uit de diepten. Uit de diepten steeg een schraal gezang, was het dat dat mijn oor verdoofde? En vervolgens vervolgde ik mijn weg. Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte, zonder licht?…

Uit de diepte.…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

Door de dood Reeds gretig omarmd In de krochten Van deze orkaan Kwam jij Goddank Uit het niets Zo maar naast mij staan Verrassend - Op mijn weg gekomen Door jouw snoet, Jouw glunder, mijn Secundaire therapie Medicamenteus protocol Onmiskenbaar aangevuld Vanuit het oude leven Toch mijn nieuwe Binnen durven gaan…

Oh, ergens in de diepte, onder die oude boom, kom ik dichterbij, nu de zon weer schijnt. Ik ben een koningszoon, zijn vriend. Hij heeft mij lief, in de diepte.…

Diepte is voelbaar nu achter het donkergordijn waar mijn onderbewust-zijn zich verbergt Ik zie daar wenteltrap treden draaiend eindigen in grijze mist Op geestesvoeten scharrel ik voorzichtig naar beneden kille vochtige lucht slaat zijn armen om me heen Ik daal af en huiver Nimmer nog was ik hier druppelende stilte tikt de tijd…

De momenten waarop je jezelf tegenkomt Degene die je kent Die je vreest of vermomt Waar je onbedoeld steeds voor wegrent Slaapgebrek, ziekte, of een ander zwak moment Het gevoel besluipt te zijn verdomd Het spiegelbeeld dat je tenen kromt De kracht komt voort uit wat je herkent Een verlangen dat te lang niet is verwend Onbekend gebied lijkt…

ik sta met mijn ene voet in de zee met de andere op het vasteland alles klopt al is het voor even aan de vloedlijn verzandt het geklater met een schip vol stilte bevaar ik het water nergens besef ik de diepte meer…

dat wij hier zitten met lompen bedekt groezelige verbanden om onze koppen samen hier zitten elkaar nog net in de ogen kunnen kijken en dat we dan lachen lachen om de sleutel van ons weggeblazen huis dat wij hier zitten samen met de sleutel bedekt met lompen groezelige verbanden met stromende tranen de diepte van het ravijn…

toen de nacht hem in haar armen sloot gonsde zijn ziel van woekerende kleuren als een lichtstraal stapte hij door het raam strekte zijn armen naar alle zijden uit hij zag de breedte van het wolkenpad al vroeg herinnerde hij zich de diepte van alles de onzichtbaarheid…

Dus bij dat interview met jou daarnet heb ik de radio maar uitgezet”.…