Alle inzendingen over dirigeren

Dirigeren is de juiste slag te slaan de juiste toon te zetten met de compositie met de uitvoerenden met jezelf met en voor het publiek met ieders ziel, zaligheid en kundigheid Dirigeren is elkander raken!…

hoe zijn handen het orkest meenemen naar bergen ravijnen wolken en water gesloten ogen de plooien in zijn gezicht de diepste lagen voelbaar maken hoe hij de smalle handen op het hart legt het koor smeekt om elk woord te bezielen de lange armen langs het schrale lijf hangen terwijl zijn hoofd zachtjes wiegt heen en weer hoe…

in dit pak zal ik dirigeren ken elke maat bevrijd het land van juk en tirannie groots zijn de melodieën waar de wind zich aan vergaapt steden in puin legt en zich verlustigt op het land ik ken de klank van opwaaiend zand ze is het lied dat bij eb sliep…

Dirigeren waarbij alles bij elkaar komt je kennis, je kunde, je talent je slag, je blik maar vooral je emotie je woede, je blijdschap je afgrijzen, je ergenis en daarmee vooral jouw interpretatie van vooral jouw ik jouw dikke vette ik je egocentrische, narcistische ik maar niet egoistisch want je wil delen met de spelers, met de zanger…

uit wrake denk ik wel eens ik steek een kerk in brand dan dirigeer ik het oog opwaarts en denk: tand om tand…

ik speel geen muziek maar mijn melodieën zijn toch herkenbaar schilder noten en balken in kleur op het doek dirigeer frêle vormen het schilderij is mijn symfonie vertolkt naar klassieke normen…

er zit muziek in mijn tuin in moltekens waargenomen ik stem de klem om ondergronds tot rust te komen en daarna voorwaar een drama vanuit het noorden dirigeer ik de woekeraar naar andere oorden…

Als speler stond je liever aan zijn kant, Zijn dribbelen, zijn pass, zijn dirigeren, Zijn juichen, zijn betweterig beweren, Met Johan sterft een stukje Nederland. Geliefd als sportman en om wie hij was, Nu treurt de voetbalfan, en treurt het gras.…

je preludeert uit een veelvoud van donkere klanken probeert eigen lijn in toon te verglanzen zonder de schaduw van woorden in tot heden gespeelde akkoorden deze symfonie vertolkt nu de melodie van jouw leven dirigeer en bespeel de magie van het geven…

Sinds Parkinson de baton overnam slaat hij de maten van muziek met ledematen stijf en stram op de geestkracht van thermiek want van het concert des levens krijgt niemand het program…

in samen klinken gaat ons geen toon te hoog wij componeren dirigeren in een lieve lust stemmen steeds beter af na klein improviseren ons applaus is stilte als de echo is geweest een feest dat wij in rust en a capello vieren…

Wolken en golven zijn hier één en dirigeren het ritme weer en heen, dobberend over het sop in het rond onder de schijnwerper van de zon. Schaakmat sta ik van ontzette bewondering.…

Nu Bert van Marwijk toch is opgestapt Begint onmiddellijk het speculeren Wie gaat onze selectie dirigeren Moet iemand zijn die veel van voetbal snapt Vanzelf komt dan mijn naam naar boven drijven Maar wie moet al die versjes dan gaan schrijven? Bert van Marwijk is na het teleurstellende EK per direct opgestapt.…

het is niet de muziek van koor of orkest die ons verbindt het zijn tonen die klinken uit het gewone als je er oor voor hebt een enkel woord resoneert soms in mij tot een warm akkoord dan kijk ik op zie de noten in je ogen van onze melodie we laten ons gaan dirigeren met liefde de symfonie van het bestaan…

zag ze verschijnen de deeltjes die golfjes worden in het grootste versnellen van ooit hoorde de opmaat van snaartheorie luisterde naar de muziek die ooit ons heelal zal verblijden waar blijft het genie die dat orkest zal dirigeren die weet hoe golfje en deeltje in akkoord kunnen vibreren om onze heelalmuziek te genereren…

Ik moet kiezen Tussen Herman Brood Of Johannes Calvijn Twijfel verboden Het is of dansen met de dood Of leven met hellevuurse pijn Gelukkig ben ik ergens anders geboren Dus niet nodig mezelf te tormenteren Om te kiezen tussen twee voorbeelden Die nooit en te nimmer Mijn leven zullen dirigeren…

verrukkelijk in lach het was meer neurieen waarin de melodie een eigen ritme had de fonetiek van woorden bleek van ondergeschikt belang voelen en begrijpen van stemmingen bepaalden de magische kleuren van je zang als geen ander wisten jouw flitsende ogen de toeschouwers al vooraf te binden in het sprankelend dirigeren…

ik heb tussen noten gelopen partituurde de tijd kende hun hoogte wist de melodie altijd vooruit in alerte blik speelde zonder geluid de klanken waaierden uit ontmoetten gelijken zonder te strijken vormden fortissimo in akkoorden piano aan om een vitaal accent te horen die muziek is niet vluchtig verdwijnend maar vult de lucht…

Je overmeestert me dirigerend met je handen en ik bespeel je alsof we op luchtkastelen belanden dit kan niet met iedereen. Ik voel je hartritme constant delend hier onze eigen melodie als instrumenten met verstand en spelend do en mi tot jij en ik smelten ineen.…

het is een spel van hand en geest in dirigeren wordt muziek een feest hoge tonen is de weg gewezen met een korte rust in blijven zweven een forse slag maakt jacht op donkere decibellen om wat te versnellen pauken roffelen zwepend de finale de dirigent slaat af om in stilte zijn ziel terug te halen…

mijn orkest was klein toen het voor de eerste keer speelde twee violen wat trommels en een fluit voor het ijle geluid langzaam kreeg het meer gestalte met melodieën van beter gehalte ik arrangeerde de zwaarste composities mijn eerste viool maakte school hoe dikker de partituren hoe langer mijn concerten gingen duren ik dirigeer…

weet de blik hoe jij je ogen schikt het wenken laat brauwen in opgetrokken schrik je handen laat spreken met miniatuurtjes vingers die dansen en nooit gaan vervelen op muziek van je armen die wel dirigeren maar altijd gevoel doen vibreren nee ben niet bang dans in jouw operette je vingers zijn vaardig maar miniatuur nooit te lang…

je danste allercharmants handen en lichaam in warme verleiding de muziek nam ons mee in een wervelend ritme als paar en toch een je ogen lachten in het dirigeren van ons bewegen ik gaf me totaal voorbij sterren en maan op de ijlste tonen kwam ik voorzichtig weer bij je zei al ja voordat jij me vroeg om te trouwen we kusten…

Het zwarte haar in dikke vlechten dansend op een schouderblad dirigeer jij mijn ritmiek, metronoom van mijn verlangen. Schenk mij je wijn nu de druiven nog zoet en laat je lippen niet verschralen maar dompel ze in parelmoer nu jij nog op mijn akkers woont, de zee zich wiegt in zilverzij.…

ik heb je hand genomen stil je vingers geteld voelde hoe warmte ons contact weer herstelt weet van je werken gegroefd in de lijn maaar voelde hoe strak de wijs in je vinger kan zijn zacht dirigeren is niet jouw manier je ogen verwijzen en dwingen naar hier ik luister en fluister zonder jouw melodie handen tastend in duister…

heb mijn leven lang de instrumenten bespeeld die mij zijn toegewezen van trommel tot trompet hobo en klarinet tevens dirigeer ik mijn orkest alleen de kunst van samenspelen op het podium van leven is mij niet gegeven mijn partituren werden niet gelezen omdat ik ze te egoïstisch had geschreven de eerst viool strijk ik al lang…

reddeloos vol van schaamte de morgen op de schouders stappen mij de loden voeten de weg naar een nieuw loket van het kastje naar de muur word ik tekens doorgestuurd elke deur die geopend wordt doet meteen de andere dicht in de hokjes van het doolhof dirigeren zwart geïnkte letters de geest van het wettenwoud dat de bedoeling overwoekert…

Wervelende armen dirigeren een denkbeeldige barbier op de Puente de San Telmo. Sevilla!…

De hals geheven wachtend, als een concertmeester op de stilte dirigerend naar de sierlijke dans. Wuivend en wiekend gaan vleugels draaiend als pirouette, om zich op te maken voor de volgende schranspartij.…

Als ik me alleen voel soms zelfs een beetje leeg niet weet wat en hoe dan zet ik klassieke muziek op met name choristische werken dan gaan we samen werken samen als goede vrienden waar nog steeds iets of wat nieuws aan te ontdekken valt in de melodie, de tekst, het ritme met een visa versa werking op mijn lichaam, mijn geest, mijn zijn…