Alle inzendingen over donkerheid

met woorden als gif borrelend vanuit zijn keel tracht hij haar te straffen zij slikt alles grif hij krijgt straks zijn deel als zij hem af zal blaffen de dolk in haar rug het zwaard boven zijn hoofd hun liefde raakt de grens de klok telt langzaam terug de kaars reeds uitgedoofd een uitgebluste wens wat was er toch gebeurd? wat waren…

donker smaakt een beetje koud - fris – maar aangenaam donker smaakt een beetje wanhoop - pijn – maar vol gevoel donker is alleen een gedachte…

In het water gooi ik een steen, Die net als mijn trieste gedachten naar de donkere diepte verdween…

Duisternis zit in een hoek te wachten grijpt zijn kans en slaat genadeloos toe. Het duurt een poos voor je wat gewend bent aan het duister en je ogen weer wat om je heen kunnen zien.…

zijn de uren eer jij zijn droom teder optilt en elk pareltje wederom openvouwt de sluiting valt haast intiem langs haar ranke hals en het laatste stukje goud zacht twinkelend bij het beroeren van de naakte huid geeft een lichte huivering…

wanneer het donker zich knus naast mij vlijt voel ik me licht zweef hoog in de lucht zing gedichten voor mijn prins breek uit de gouden kooi kom terecht in donderwolken grijparmen van de zee laat me door storm omarmen doorbreek de tijd bevrijd de woorden nooit gebruikt voor mijn vermiste doden en als het licht de beelden uit…

het is als een schreeuw het nooit ontwaken ik ben verdwaald dichte huizen drijven achter luiken groeit het water en jij in de verte doet ons zwijgen ons geloven dat wij voor altijd overwoekerd door de zee…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…

Er gaan deuren open die normaal gesproken dicht blijven voor altijd op slot todat haar vingers zo gaaf geschapen de sleutel zachtjes omdraait ga of sta stil in de storm ga en ga alleen niemand herkent je het is donker…

maak het donker zo donker zo veilig in de nacht voelt ze zich heilig het maakt haar zacht niemand die haar ziet haar schreeuw hoort au jouw licht mag het uit? het doet me zo’n zeer en zoveel… zoveel meer…

maken graag een rit hopende dat ze niet klem komen te zitten…

aan het einde van de dag als de wolken de hemel sluiten lijkt de toekomst reeds geleefd nu de jaren in rap tempo verstrijken overvalt mij het verlangen naar jonger te zijn nu de jaren in rap tempo verstrijken lijkt de toekomst reeds geleefd als de wolken de hemel sluiten aan het einde van de dag…

Achter mijn gesloten ogen maakt de duisternis geen geluid. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is.…

Er wordt heel wat afgespaard hier in ons huis en nu al helemaal want de lamp gaf de geest, het is donker hier het sparen werd ons fataal, er zullen nieuwe moeten komen Zodat we van ons spaarlampen- saldo kunnen dromen...…

het duister is verwrongen je geloofde mij niet toen ik struikelde over zoveel schemer de rand van de wind sneed flarden dag takken zwiepten flitsen beelden toen het oranje licht blauw schaduwde en je geloofde mij niet toen ik zei voel het zwart je werd verslonden -…

ik hoor de regen vlagen over ons huis de stormwind rukt aan onze luiken en ik weet je buiten in het donker ziek je jaagt je wagen door het zwarte water vechtauto's schieten jou voorbij jij rijdt verder door de nacht naar die altijd luide stad ik wacht…

Soms in het donker wordt ik wakker terwijl licht mijn wezen omarm Stoor me aan het daglicht het donker is wat mij raakt Ik kijk maar zie niets En weg is de kracht dan leef ik de dag Tot ik morgenzon weer zien mag…

Als het donker pijn doet aan je ogen, Als het licht enkel leeft in de krochten van je ziel, Neem dan mijn doornenhand, Waterbloed zal stromen, En laaf je aan mijn verleden, Omarmd door mijn engelen, Versier je met mijn demonen.…

Gedachteloos lopende woordeloos denkende wacht ik tot het donker mij inhaalt.…

Grijze muren, donker overal, zwarte vloeren, waardoor ik steeds weer val. Lichtloze kamer, donker compleet, nergens ramen, koud en toch ook heet. Niks meer te zien, donker om me heen, verloren en verlaten, ik voel me zó alleen...…

hoe donker is de nacht als ogen zijn gesloten woorden zijn gestopt en leven niets meer geeft hoe donker is de ziel als harten zijn gebroken woede opgekropt en geven niet meer leeft hoe donker is de geest als liefde lijkt te dwalen denken steeds verstikt en huilen niet verlicht hoe donker is de dag als wolken samen pakken bliksem niet verschrikt…

buiten in het donker helemaal alleen in gedachten verzonken stilte om me heen één blik naar boven starend in de lucht schitterende sterren de kou op de vlucht denkend aan gesprekken weer even voorbij en ineens ben je toch heel dicht bij mij een glimlach verschijnt van puur geluk grenzen verdwijnen dit kan niet meer stuk…

Langzaam wordt het donker in mijn hoofd. Donker door nooit uitgesproken gedachten. Lachende evenmensen. Ik glimlach terug. De donkere gedachten vullen mij. Denken gaat niet meer. Ik doe het. Gedachten vloeien uit mij, vallen in een plas met bloed. Mijn gezicht glimlacht. Maar evenmensen lachen niet meer terug..…

In 't donker van de nacht terwijl mijn lichaam slaapt vloeien de tranen van mijn hart om de wond die daar nog gaapt Als ik 's morgens dan ontwaak en kijk naar mijn gezicht neem ik een lange douche en plak de wond weer dicht.…

donkere wolken, gaan ze voorbij of komen ze terug stemmingen gaan vlug maar niet voor mij die wolken, ze zijn er... wit of zwart met niets daar tussen in gaan weer voorbij, wat is de zin ze raken niet mijn hart mijn hart is zwart, het wit is met jou weggegleden hoe moet dit verder gaan wat kan een mens nog aan wanneer is er genoeg geleden…

Zwart dat is alles om mij heen geen licht bereikt mijn hart ik ben dood…

Het is donker, pikdonker, nat, vies, lelijk, een moeras, onkruid. Hij is boos. Ik weet niet waarom. Wat heb ik gedaan. Hij blijft doorgaan. Stop. Het is donker, pikdonker, nat, vies, lelijk, een moeras, onkruid.…

Soms zie ik spoken 's avonds laat op straat in een vuilwitte jurk jij die niet bestaat of mager in een pak van vooroorlogse snit mijn vaders gelaat of tot mijn schrik in een spiegelruit mezelf die verdergaat. ---------------------- uit: 'Dichter', 1995.…