Alle inzendingen over dood

Rozen kleuren het leven tot aan de dood. Symbolen van hartstocht kleuren de onschuld rood. De hemel gaat aan de aardse symbolen niet voorbij. Zij plaatst er wel haar eigen accenten bij. Ik ben een levende die huilt om de dood. Waterkristallen glinsteren tussen het rood. De hemel imiteert een menselijke gezicht.…

niets herinnert nog of vergeet sindsdien handen op huid tot knoop gevouwen vogel, een dwaalgast terug van heen luchten rusten in roerloze wolken de onderste steen verankerd in aarde het land is af niets meer aan doen de knopen geteld de sloten gegraven klaar voor halvering naar eeuwigheid het laatste woord gesproken…

Kijk daar komt heer Dood weer aan, met zwarte pij en zeis op pad, om bij hem of haar, na ziekte, ongeluk of zatheid van jaren, onverwijld de ziel te halen. Bij aankomst wordt niet aangeklopt: heer Dood kent zo zijn rechten, er voltrekt zich immers geschiedenis, want wie nog is, is spoedig was, voorbij is al het vechten.…

De treinreis van het leven heeft maar een bestemming een dood spoor!!…

Ik schouw en vind het ongepast Net nu het droef geschuifel naar de kerk Versterft en dan, de dood bij mij te gast? Ik zie mezelf toch graag nog zonder zerk En leid hem om de tuin, een duivels werk!…

Op de dag van haar dood verborg ze haar ziel onder een zachte sluier van verdriet en pijn Opdat haar ziel bleef hangen en nooit haar weg vond Violen verstilden Muziek stierf langzaam weg Toen en nu was zij dood Haar dagen geteld Haar leven geleefd Zuiver, dat wel, maar nooit door een engel gevangen…

wel uit Denken, dichten, schrijven zijn mijn passie Hartenkreten schieten daarbij uit Zo’n 1500 staan er op www.gedichten.nl de humor blijft mijn vriend en vrindje van kleine binnenpretjes tot luid gejoel lacherige ontwapening lucht en licht op soms zit ik te snikken te snikken van de lach dan schuddebuik ik en val voorover ik lach me dood…

tijd om de struiken te snoeien het lager gewas opnieuw laten bloeien bomen hun uitzicht te geven want uit dood hout zal nooit meer iets groeien het mes gaat er in gekortwiekt en kalend nog koud maar toch samen de nieuwe lente weer halend…

dat ooit ziet iedereen die aan jou denkt denkt niet aan de dood maar aan een vermiste…

kind de veilige haven in zicht tot dood verdronken is doet ons het gebrekkig verzet liever anderen nawijzen dan in de spiegel te kijken die ons het besmeurd weerkaatst…

JIJ STAPTE door een deur op de grond uit de tijd die jij vorm gaf en ik monteer de posten om jou heen zo strak dat je blijft klemmen voorgoed op een kier ODIN IN ZWOLLE kam in zwembroek tocht op het oog dat loenste samen met het andere kleuren maar moeilijk kon onderscheiden vormen des te meer van dreigende wolken…

ik zag het sterven van zo’n duizend doden hiertoe aangewezen door z’n valse hypocriete wachters het duurde slechts enkele weken voor de slachters het werk klaarden voor de pachters als ik de foto’s zie ga ik huiveren soms bijna een beetje huilen dat juist zij die de lucht liefdevol zuiveren gedwongen worden haar te vervuilen dat…

Hij lanceert menigmaal de term een zachte dood dat wens ik hem toe na nog een lang, lang werkzaam leven want hij is nog lang, nog lang niet klaar met het leven, met leven Lang leve Witteman!!…

De Dood zat in u en ge wist het niet, Hij scherpte ’t mes al en ge wist het niet – Gij en uw jonge vrouw, gij schertste en lachte – Hij mikt naar ’t hart en hij mist het niet.…

antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af met koude letters, in venijn gedoopt Besef jij dat ik jou dadelijk al vergaf schoon mij ‘t innerlijk was gesloopt Met tranende ogen zag ze mij staan dat stille stil als vriend en lotgenoot Ik voelde nog iemand mij gadeslaan dit bleek die andere vriend, de dood…

schilder weer de luchten in het avondrood botters die op water rusten het getij is dood slap hangen zware zeilen de lijnen zijn gezet als straks de vloed op komt vult zich vanzelf het net geen vis ontsnapt aan het kielhalen mijn dagelijks broodje kan ik zo betalen…

Haat vergrijpt zich als een kind van God en doodt uit zijn naam maar wie één mens doodt heeft de gehele mensheid gedood de giftige slang kruipt ook waar hij gaan kan opzoek naar dezelfde intentie de dood is metgezel varen blind op onschuldige sporen naar adelaars van dood metaal die hun naam kunnen afspelen als vrije vogels van…

Deze straat loopt niet door zoals het wel zou moeten waardoor je altijd toch weer terug moet in plaats van vooruit toch loop je er in tegen beter weten want het laatste huis daar moet je zijn ten lange leste…

Als een Don Quichot daagde je de dood voor het gerecht. Inmiddels spookkasteel zag je God als sluipmoordenaar, die elk moment kon toeslaan. Je verwarde God met jezelf. Je beschreef hoe je jezelf zou verhangen en hoe je daar op zou reageren. Was het maar bij een flirt gebleven, want de weggetrapte stoel was een stoel van Niets.…

De duizend doden Die ik ben gestorven Liggen begraven Ver achter mij In de wereld van Vergetelheid, Alle momenten Die mij van mijzelf Vervreemdden - Aan de einder lang En breed verdwenen - Zijn niet meer, Want in het verleden Is de tijd niet meer…

Wij allen zullen moeten leren leven met de dood. Mensen die dat leven aanvaarden zoals het is, zijn niet hulpeloos klein, maar moedig groot.…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

Herdenken doen wij één keer per jaar op vier mei de doden dankbaar. Velen hoopten op het wonder dat hun vrijheid zou wederkeren. Nu zoveel jaren na het grote oorlogsleed eerbied voor elkaar. Om acht uur stilte bij de vlag in rouw halfstok om de doden te eren.…

soms knookt een hand met kootjes aan geweten in warm vlees dat is geweest ze rammelt dood trekt pezen aan van wat ooit buigzaam en zo soepel was gebleken ik heb haar niet vermoord die hand was me zo heilig gevouwen gingen we akkoord geringd voelde zo veilig toch rigor mortus je in laatst bewegen jouw hete vlees heb ik mijn levenlang…

de dood denk ik steeds eindelijk begrijp ik haar maar hij blijkt erger…

In de week die geen dagen kende, de week die hing, zoals zomerkampen en kerstvakanties, in een tijd van kauwgom. Hoe ik reeds in de gang, door een diepe kleilucht heen, de rotte longen boven rook. Dat alle ramen en deuren openstonden, voor geen enkel zuchtje wind, in de week van de hittegolf. Die geen dagen kende. Hoe de stilte werd opgevuld…

de blauwe groenheid van de zee het schuim en geratel tegen stenen torens van de stad gewicht van luchtkastelen tastzin van een grottenolm het dunbezaaide lentepad naar een paradijs om er te verblijven niet om te wonen…

waai maar wind takken vliegen van de bomen zij breken eigen winterdromen ik zie ze vallen hun herfst is gestorven de oogst al lang geborgen zij knapten in gebreken de kou had hen geen nieuwe buigzaamheid gegeven waai maar wind en schift de bomen uit dood hout zal nooit meer de lente komen…

Op een zwoele zomeravond, waar in mijn leven - al heb ik hopelijk nog even - er niet veel meer van zullen komen sta ik na een lange zwemtocht weg te dromen Aan de vloedlijn wacht een schimmige figuur Hij laat geen afdrukken na in het zand en oogt obscuur Kan ik je even spreken, vraagt hij met een glimlach Ja waarom niet zeg ik, ook voor…

leven Waarin ik alleen maar nemen kan Terwijl ik alles terug zou willen geven Als de dood geen liefde kent Maar liefde wel de dood Dan kies ik voor liefde met een einde Met mijn bloed in het ochtendrood.…