Alle inzendingen over doodlopende weg

wirwar van gangen, verdwalen in gevoelens doodlopende weg?…

handboek DSM van A tot Z bewandeld doodlopende weg…

Zij noemt straten straat, maar kent geen brug, en kent geen -- doodlopende weg.…

De fakkel door willen geven, ook al dooft het licht, om geen doodlopende weg te zijn.…

ze schrobt de gang water strekt zich uit zoekt ruimte in doodlopende wegen ze schrobt de gang in haar ritme alles blijft hetzelfde het verandert slechts in hetzelfde…

het zwartgeteerde vissershuisje de door het zout gegeselde planten het uitgewoonde huis de wapperende was de eindeloze kiezelstranden het roestige ijzer op de doodlopende weg voorbij drijvende gedachten onderweg jezelf even kwijt zijn…

Het overlijden van van der Laan is geen doodlopende weg maar een blijvende Laan waar wie goed doet goed ontmoet, op DE EBERHARD VAN DER LAAN LAAN en alle overige straten, pleinen, stegen en grachten van Amsterdam!…

Het einde van dit avontuur Is gevuld met genadeloze pijn Een korte blik Een vlugge zoen Constant met de gedachte Dat we voorzichtig moeten doen Je hart volgen Het wordt zo makkelijk gezegd Maar je hart volgen is onmogelijk Op een doodlopende weg…

Seconden van steen Minuten van ijs Uren zijn gemeen De ochtend eigenwijs Bevroren kwartieren Dagen te lang Niks meer te vieren Onmetelijk bang Pegels van eenzaamheid Leegte die in haar port Ze leidt niet, ze lijdt Kracht verdort Verkeerde afslag Herfst met pech Verbeten lach Doodlopende weg…

Doodlopende wegen Grenzen aan mijn weg. Ik kwam je ooit daar tegen Jij zei toen wat ik zeg. Lopend liep ik toen Te verdwalen op die weg. Ik zou het zo weer doen Ik heb zo weer die pech. Toen stond jij daar Het was in één klap raak. Het voelde echt zo raar Zoiets voel ik helemaal niet vaak. Nu ben ik terug, Terug bij het begin.…

doodlopende wegen blijven onaangeroerd zonder ommekeer het geheugenlandschap vergeet een schip in de verte zodat je soms een sterrenbeeld ziet dat als vliegtuig ontvouwt, als tegenlicht zonder zon, ons plamuureiland misschien en een schitterend gebrek ter afsluiting onderwijl vang ik bot; dit bleek toch geen goed idee…

Er staan files ten zuiden van mijn stad langzaam rijdend verkeer opstoppingen rond het dorp winkels onbereikbaar vertragingen op het spoor vluchten geannuleerd stapvoets door de polder boten uit de vaart veerpont gestremd omleidingen en uitkomen op een doodlopende weg maar mijn hart is gewoon bereikbaar…

verloren lopen in onheilspellende nachten waar de dag geen vat op lijkt te krijgen hongert het hart naar hetgeen ongeschreven verder kabbelt struikelend over een grote leegte aan het begin van de doodlopende weg roep jij : ' mijn hart is blind ' stug loop je door net zolang tot jij jezelf tegenkomt…

wanneer kan stilte eindelijk weer spreken over zaken waar wij liever niet over praten in de immense veelheid van woorden ontgaat ons vaak het onderwerp van gesprek men haakt in neemt snel over eindigt lachend op een doodlopende weg stilte is niets zeggen samen bouwen aan fundamenten van vertrouwen om dan in alle openheid…

ik heb ooit alle paden van de logica gevolgd zij gaven mij geen ander perspectief dan de doodlopende weg ik wist waar ik was en weer zou zijn na vele stappen er bleek iets te ontbreken voelde dat het bestaan inspiratie en intuïtie totaal uitgeschakeld had juist het onvoorspelbare gaf mij een flow deed mij kicken als ik op twitter…

de juiste wegen kiest dan is er nog steeds niets dat je verliest maar wees zeker dat je ook dan wel uit alle doodlopende wegen de juiste kiest die van de cul-de-sac…

weg…

weg bevindt.…

Deze doodlopende weg, als een ronddwalend oog, tot niets in staat, in onaf gezicht: alles en niets, niets blijft niets. Wordt het niet tijd om een eigen weg te gaan; bij te dragen aan nauwere contacten? Was het maar zo!…

Herinner jij je die vent nog die zei Wat is het toch een prachtig paar Zie ze stralen, die verliefdheid… Vele prachtige levens leefden wij gewoon in een dag tijd Maar het lijkt nu alsof we ze en masse begraven Is het een doodlopende weg die we zijn ingeslagen richting die horizon die we wilden verbreden Wordt jij er nog wel gelukkig van…

weg inzendt * luctor et emergo roept de kerkhaan hoog van zijn toren ik hoor dat even niet meer raak tastbaar in de winter verloren…

weg als ik "ik hou van je" tegen jou zeg raak ik mijzelf een beetje kwijt ...…

je bent nu nader tot Hem, zo plots, na meer dan een eeuw mens je keek aldoor in de ogen van de ander immers in de naam die jezelf koos lag je doel verankerd; daadkracht besloten in jouw wens geen brug te ver, zelden een doodlopende weg, je was klein van stuk, doch een groots gelovig visionair overtuigd van de waarde achter iedere…

mannen zijn onderweg drie mannen volgen elkaar zoals ik nu zeg achter verloren dromen neen, niet een zichtbare doodlopende weg maar toch, het zijn verleden gedachten die aan hun ogen voorbij komen en de aanstaande morgen in het ochtendgloren gewis niet zullen verzachten de kruisingen op hun gelaat verhalen van verwarde snaren is…

Ruurd, ik hou van je, en het is in tranen dat ik dit zeg: toon mij heel je hart, dat maakt al het andere overbodig, blijft het beeld op zwart, dan is dit een doodlopende weg.…

weg…

weg stilte leest mij stil, heel stil…

weg bevindt toch steek ik ze beiden uit je weet wel, die mede dragers van last ondanks de peilloze weerzin, omhels ik ze wel, en als ik ze met mijn hart omsluit loop ik met je mee, jazeker, ook op de tast.…

De Weimaraner's van Chateau Le Bois liggen galant uitgespreid en majestueus voor ons, met het oog op de "edelen" en de uitgenodigde aanwezigen; mijn broer, zijn vrouw en ik, allemaal vol kennis van doodlopende wegen In de schaduw van een afgelegen eikenboom maar met volledig zicht op de trotse residentie we drinken wat wordt…

die je moet bewandelen Dwalend in een soort onbegaanbaar gebied Waar liefde je niet meer de weg kan wijzen Alles wat je koesterde je achteloos achterliet Ik verlang naar een uitzicht op mooiere tijden Maar ben nu beland op een doodlopende weg Communicatie afgesneden geen enkel dialoog Het maakt niets meer uit…..wat ik doe of zeg Misschien…