Alle inzendingen over doodsbed

Kantelend licht. De avond is een kaars die over haar gezicht een eiland legt. Landschappen varen voorbij en zij is het laken waarop nu alles wordt gezegd. December. Bloemen klampen ramen aan, broodkruim lijnt de perken af, verstikt hun zucht. Het huis stokt in de kelen staan de klinkers amper overeind. En ik vlucht naar haar hals waarop…

Als eens mijn geest boven je doodsbed zwerft, Zal ik je vangen in mijn witste kleden. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit: De Veltman-verzameling (1996)…

de nacht sloot met een steen het graf waar hij gewassen en gebalsemd lag een lichaam op de witte lakens verlaten door de ziel die zich in handen van de vader gaf de vroege morgen zag de steen verrold het doodsbed leeg verschrikte vrouwen in geween maar hij verscheen aan volgelingen en getrouwen vroeg hen zijn boodschap van naastenliefde…

Ik draag mijn baard met waarde Maar wie heeft water op mijn baard gedaan Wie heeft mijn haar gekamd Wie heeft mijn hemd gestreken Wie heeft het kant van mijn kussen gesteven --------------------------------------------------- uit: 'Oefening voor de zondagmorgen', 1985.…

De aarde is niet uit haar baan gedreven toen uw hartje stil bleef staan, de sterren zijn niet uitgegaan en 't huis is overeind gebleven. Maar al 't geklaag en dof gesnik, zelfs onder 't troostend koffiedrinken, het kon uw stem niet op doen klinken, noch licht ontsteken in uw blik. Gij zult wel nimmermeer ontwaken, want gij bleef roerloos…

Niet alleen haar hart Niet dat het niet belangrijk is Dat is het wel - haar hart Niet alleen haar ziel Ook zonder die zal ik niet kunnen Zo zuiver is haar ziel Laat gaan, zegt men Lichaam staat los van hart en ziel en herinnering, zegt men Maar dan haar ogen nu gesloten. O God, open ze zodat ik nog één keer zie haar ogen…

Ik lig op mijn stil dood-bed, heel alleen, ik weet het wel: - nu zal het hart gaan breken; uit mijn onheelbre, wijde wonde leken de trage, donkre droppen, één voor één. In drop bij drop vloeit mijn rijk leven heen, ik wacht het stil, - zie naar het staag verbleken der kleuren mijner wereld, - zij geleken zó onverganklijk, - nog zó kort geleên…

mijn naam vergeten was en je lichaam het enige dat overbleef Nu lijk je soms heel dichtbij een geur appeltaart met rozijnen of een muziekje pianospel dat door de muren klinkt en een naaidoos vol speldeprikken en lapjes herinnering De draden zijn voor altijd losgemaakt Je hoeft ze niet meer te ontwarren Nog zie ik je handen op je doodsbed…

Wanneer een beste kerel bij zijn verscheiden, je verzoekt hem in zijn laatste uur bij te staan, wordt het pijnlijk om dat doodsbed te mijden en krijg je later spijt dat je niet bent gegaan. Hij sprak tegen mijn zijn allerlaatste woorden, maar helemaal verstaan deed ik 'm niet.…

doodstraf Den Haag op tafel brandt een kaarsje de klok tikt secondes weg betraande ogen stil gebed Deathrow San Quentin op een brancard vastgesnoerd met riemen een infuusnaald in zijn arm zijn doodsbed de guards wachten op het telefoontje de klok tikt zijn secondes weg de lethal injectie doet zijn werk de doodstrijd…

* * * Hij stierf in de nachtvorst van een te jong seizoen Daar het ritme van de dag geen pas meer gaf vroeg hij de dood ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet maakte hij de knieval voor het kille doodsbed toen zijn lichaam er ontheemd…

Want voor arm en voor rijk Is het doodsbed gelijk: Aller laatste is een bede om ontferming. Hij werd zeker verhoord! Was hij steeds, naar Gods woord, De verdrukte geen schild ter bescherming? Ik ben de enige niet!…

Tien dagen nadat ze geboren werd, Stond ik aan je doodsbed. Hoe graag had ik je gezegd, Dat je weer oma werd. Toen ik je een kus op je voorhoofd gaf, Volgden je ogen mij bij elke pas. Je lippen bewogen maar de klank ontbrak, Ik had zo graag geweten wat je toen dacht.…

Mannen wereld is het duivels valse Eden, clitoris en schaamlippen besneden haar lichaam onder zand en het hoofd gestenigd, wat er van over blijft, neemt zij mee in het vuur, het doodsbed van haar eega. Jouw naam ken ik niet.…

Schud 't bruine doodsbed zacht en dicht, Houd 't hoofd omkranst, laat lach en licht 't Om-zweven; - 'k Zal zeggen, als 'k uw broeder spreek: Raak Hém niet aan: hij 's nu zo bleek. Maar is zo blij gestorven: - Die 't liefste leven Mij heeft verworven.... Sterf nu vrij blij, oud-jaar.…