Alle inzendingen over droever

Invloed, o droever!…

Egyptische grafschildering Zij is een nauw ontloken lotos, Maar veel hulplozer en droever. Zij is als een smalle boot, los Van de nog nabije oever. Zij is niets dan een kleine leegte In dit boordevol heelal, Want zij smachtte, maar verzweeg te Zeggen, wat haar vullen zal.…

Toen de dag zich draaide naar de wereld lag er in jouw bruine ogen dat donkerblond verlangen naar droevere weemoed dan die je had gevangen en aan zwarte horizon verloor een boom zijn uiterlijke schaamte en wentelde een droom zich uit de zomer naar een herfstgeraamte.…

alleen was het toen vroeger herfst en droever.…

De droeve worden altijd droever, Nu ik het onherroeplijk weet, Steeds weer te stranden aan de oever Der zee van ’t altijddurend leed. Ook de gelukkige worden droever, Want zij zijn voorgoed voorbij: Kussen, weelden, woorden van vroeger Zijn als een dode vrucht in mij.…

Lopend langs droeve velden waar in plaats van wuivend graan nu slechts kale stoppels staan laat de herfstwind zich gelden Te veel vragen zijn gesteld twijfel al volop gezaaid een zomerliefde verwaait daar langs dat droevere veld…

wie zal de meeuwen terugwerpen als ook jij verdwijnt in niets meer dan een druppel of in de doofheid van de duinen die, ongenesteld mijn armoede zullen dragen ik zal droever worden mijn gedichten zwijgzamer en uit de nachten zal ik wanhoop plunderen, de donkerte van de eeuwen omdat geen enkel ogenblik meer zal bestaan…

het hart van de storm een oceaan van wachten slaapt zonder wolken houtduiven koeren droever dan mensenverdriet de boom zucht ruisend een heldere pijn in oude zielenlagen het gras nat en zwaar iemand wil schreeuwen een stem met honderd kelen zo luid en zo bang…

Ik voel me soms het vijfde wiel van de stilte van mijn mensenziel ik droom vaak in de stille nacht een stilte die reeds op me wacht die stiller is dan zwijgen alleen die duistert als een droeve macht ik lijk wel in de goot beland door de stilte hier in Nederland die stiller is dan zwijgen alleen veel droever dan de duisterkracht die…

Vaart hebben we gemaakt eerder met de stroom mee dan tegen Wind is opgestoken wakkerde aan wind uit uiteenlopende richtingen Het voerde ons naar zee de golfslag kalm dan golven,huizenhoog Van averij weten wij en droever: het zoekraken van riemen Maar aldoor is er kant en wal veilige ree en oever.…

Toog ooit zo bleek, zo stil een paar, De wegen langs met droever zin? Wij gingen zwijgend naast elkaar, Een troosteloze toekomst in.…

het eenzaam stille duister slaat een trieste donkere klok wijl ik zachtjes om haar fluister dwarrelt ook een enkele vlok Over het koele donkere stille ligt een bleek en stervend licht Geheel versleten is al het prille zelfs ‘n traan op haar gezicht Langs de stilte van de oever klinkt het fluister door het riet en het stille wordt nog droever…

Het had geonweerd en de straat was nat, het asfalt lag als water aan de oever van het trottoir, waar plechtig trad een duif en koerde als een kind, maar droever. De hemel boven 't park werd licht, de bomen stonden groen, afzonderlijk en ieder leek een bos, zo bol zo wonderlijk en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht.…

Aan de gele, afhellende oevers, Er is niets schoners en droevers, En 't bestaan verheven en traag. Ik bewandel 's middags de prado's En 's avonds hoor ik de fado's Aanklagen tot diep in de nacht: "A vida é immenso tristura" - Ik voel mij al samensnoeren Met de kwaal die zijn tijd afwacht.…

Hij kwam men zag hij overwon en nu op deze dag lijkt het een munt die ‘t leven alleen maar duurder maken mag Een puur product van Europese politiek Bedacht door hen die eenheid wensen Maar de gewone man die hem gebruikt wordt ziek wordt er steeds droever van Een dwingeland voor alle prijzen Die alsmaar stijgen tot groot verdriet…

Die Brug verbindt mij met de overkant Laat mij herinneren waarom ik er ben aangeland Deze oever is anders dan vroeger Vroeger was droever Achtergelaten , het hoeft niet meer Ik kijk nog wel om maar zonder zeer . “Druppels” aka Luc D'hertefelt…

Ik schreide me het water uit de wereldzeeën na de eerste zere weeën waarmee u ten tonele kwam en later, toen mijn veel te idolate voelen me nog droever maakte, dichte vriend van mij, bleek ik, te week voor enig leven, opgeschreven als ultiem ten dood. U moet leven, ideëel in mij en blijven bloeien. Of moet u sterven nu? Bent u zo ziek?…

winden waaien en keren terug rivieren vloeien naar de zee regens vullen ze opnieuw generaties ontstaan en verdwijnen men kan ze zich niet herinneren een eeuwig sterven en groeien daarboven staat de zon hij gaat onder om terug te keren alles lijkt zonder doel en einde wij ervaren deze kringloop en zijn wijzer dan ooit kennis maakt ons droever…

alledaagse dingen hoor ik soms de liefde zingen maar, stonden wij niet samen toen je naar mijn levensadem vroeg achter de bomen uit het nachtwoud mijn lijf weer naar bekisting droeg kom je bij me met die hand maak je mij nog wakker omdat de kano is verdwenen de rivier nu eenzaam verder stroomt met langs de oevers verlegen indianen die droever…

En keer 'k mij af Van dood en graf, Dan droom ik droever dingen; Een spooksel werd het leven mij, De ontblaarde tuin een woestenij, Een kreet van pijn mijn zingen. Doch eer 'k Uw leed Voor 't mijn' vergeet, Vergeet ik ons verleden; Ons heeft de volle Dag bekoord, Ons-saam ontving het stralend oord Van schoonheid en van vrede!…

Ik ben ziek en zonder moed, ik dool dwalend door de straat zonder steun of toeverlaat; droef en droever wordt mijn lot, 'k heb geen priester en geen God! ... . onze lieve Heertje, maak mooi weertje! Lieve Heertje, maak mooi weertje! morgen zij de schone dag, dat ik eindelijk sterven mag... Lieve Heertje, maak mooi weertje!…

Wellicht voor de eerste maal werd ik niet droever als, mijmerij die steeds ontaardt in klacht, Ik hoorde de ruisen in den blauwe nacht de sombere schelde langs haar groene oever. Een nevel doofde 't laatste gloeien uit Dat schemerstralen op de wereld lieten...…

En ik zie een andre nevel droever nog en meer te vrezen die is kil en ondoordringbaar en die ligt op liefste's wezen. Angstig staar ik in haar schemer zoekend in de koude, dichte, diepte — bang de handen strekkend schreiend om mijn zon — de Lichte!…

apparaat waarmee men stof kan zuigen Al ben ik dan niet dol op onze heggenschaar Tegen de ijskast heb ik geen bezwaar Maar bij mijn weten heeft geen zuiger zoveel trucs Als onze duivelse Electrolux Er is geen slang op Aard met zoveel slinkse bochten Ik heb nog nooit zó kansloos iets bevochten Geen wezen maakt me kwaad, maar niemand ziet me droever…

Immer droever Thans op d' oever Van het graf, Onder 't breken Van de weke Wandelstaf, Strek ik de armen Onder 't kermen t' Uwaart heen! Zij me in 't donker Slechts één flonker Van uw heilzon afgebeên!…