Alle inzendingen over druppelen

Ik vang de druppels met mijn handen laat ze los in ledige lucht wil de woorden toch behouden tijdens deze nachtelijke vlucht veeg de rimpels langs het kussen laat de sombere lijnen met rust vang de lach weer in mijn ogen wanneer de zon mij wakker kust ook al zullen dagen duister, lang en misschien eenzaam…

wind schoonde de noordoosterhoek droogde overtollig vocht in scherpend zicht winter helderde hoog in het diepe blauw waar kou nog amper condenseerde het wit van wolkjes verdween en in de legitieme uitstraling verscheen de eerste vorst hij ijsde zijn doorzichtigheid dicht bij de grond waar dauw zijn druppels vond…

Verlaat me nooit, herken me, raak me aan, ik zie je tussen de druppels staan.…

het lijkt op een sprookje fantasie, toverij de helft van de hemel één groot schilderij 't is het werk van de zonneschijn die glanst en danst de zon die de regen in elk druppeltje raakt en van tien miljoen druppels één regenboog maakt…

Fonkelend als een diamant Een traan op weg naar beneden Met daarin het beeld van jou Langzaam uit m'n ziel gegleden Glinsterend vocht op mijn wang Een zee van opgehoopt verdriet Het gemis gevormd in elke druppel Vanaf het moment dat jij me verliet Mijn hart huilt en schreeuwt om jou Maar jij kunt mijn verdriet niet horen Ik verdrink langzaam…

zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen goud je zal ze nimmer aanschouwen zo gevoelloos voor mensenogen deze druppels…

de rozevingerige dageraad de oude visser telt heel langzaam de pasgesneden inktvismoten snij met een scheermes in het ros de huid van Aurora gaat bloeden haar lippen in de huid gekerfd schilder ze voor eeuwig en langer vast het beeld wil niet blijven, dwingt mij keer op keer te snijden in haar vel haar lippen tieren welig op haar buik druppelen…

het dragen van emmertjes water naar zee en oceaan voor warmte aan de vissen geeft heden een ozonkater zont straalt ongebroken aan celsianen hebben uitgewezen het zoute water is gerezen smelt maakt steeds ijs vrij de pool krijgt zelfs eigen tij tijd voor de greep uit ons vriesvak naar ijsblokjes voor in de koelzak als druppels op een…

als ik over jou vertel zit ik vaak op mezelf te wachten stil starend naar de richting van de wind jij die het eenzame raakt door de woorden van morgen ligt uitgestrekt in verre gedachten ongekend in handen van gisteren en vandaag als ik je tederheid ontvouw in kleine druppels regen zie ik jou mijn glimlach vragen jij die…

baad met mij en was je aura in de heldere druppels van het meer. zwem in mijn armen. heb vertrouwen in de regendruppels en in mij en toe zwom de prinses in het meer en waste haar aura in de armen van de man met de zeeblauwe ogen.…

Januari baart schrille dagen schenkt fluisterdunne lichten luchten, wrang en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende…

De dwaling in de druppels als duizenden onbekende gedachten vormend tot een waterval van ongekende melancholie.…

Een druppel bloed karmijnrood als offer aan hun vrij bestaan vanuit de bladerkroon ziet zij de dood niemand lijkt verder aangedaan. Met een onverhoopte sprong tuimelde fataal funest een kwetsbaar pluizig vogeljong uit moeders veilige takkennest.…

De wind speelt met de druppels die over de tafel rollen tot zij vallen op een blad dat gekleurd wacht op een zachte dood. Binnen wordt stil bemind voor de open haard. Men kan het geluk niet op daarom blijft er zoveel geluk ongebruikt.. Geluk van een vakantie vriendschap in een ver zonnig oord.…

De koude sneeuw valt zachtjes op mijn hand Ik denk aan je De sneeuw smelt Ik wens je hier Een waterdruppel ligt in m'n hand Ik voel je hand in de mijne Hij glijdt langzaam weg tussen m'n vingers Ik voel je wegebben Er valt een druppel in de sneeuw Ik probeer de herinnering vast te houden Er valt een nieuw sneeuwvlokje…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

het druppen van de kraan heeft de klok doen roesten minuten duurden langer vielen uiteindelijk stil water kan de tijd niet stoppen slechts de maat valt weg de duur van het verloop telkens dezelfde druppel die op dezelfde plaats valt holt de hardste steensoort uit zo voed je op, zei vader even zag ik weer zijn handen verweerd, vol sproeten…

mij geveld schuldig aan hoogmoed en -verraad die jij met eenzaamheid vergeldt veroordeeld tot de glimlach op jouw felbegeerde lippen de nectar van mijn waarheid waar je mij niet van laat nippen mijn ketenen zijn nog warm ik verbrak ze pas geleden de nieuwe zijn nog warm van toen jij me ze liet smeden nu kost iedere seconde mij een druppel…

Er schuilt een witte stilte in de regen tussen druppel en plas weerkaatsen zonnesterren als bliksemstralen in verborgen glas. Er zweeft een rust door stervend groen een onzichtbare wind voelbaar en zacht een okeren licht dat tussen twijgjes reikt tot het hart weer overgaat in een nieuwe nacht.…

Kom liefste , laat ons baden in een woordenloze stilte waarin we elkaar tastbaar verstaan Laten we ons verfrissen in een alleszeggend gevoel waarbij we onszelf hoorbaar vergeten Laat druppels van tedere liefde over onze huid stromen zodat die zich zichtbaar vermengen met elkaar Kom liefste, laten we elkaar beminnen en genieten van elkaar…

Zondagmorgen, Dimanche radio, rust, calme druppels hangen als parels perles de pluie, aan het balconhekje, grille een paardebloem daar pis-en-lit ici, hier de geraniums bevroren glacés, sans couleur kleurloos hangend uit de plantenbakken bacs de plantes, voilà le rouge-gorge du matin daar is het roodborstje van elke morgen, Sjefke…

opgesloten in dit vertrek hou ik m'n mond luister naar de buizen luister naar het druppelende water niet dat ik daar wat mee kan, een muis rent radeloos om me heen en verdwijnt door een kier, hij wel. ik niet, mijn huilende stem echoot droog tegen de muren, ik blijf zitten waar ik zit en treur, huil bakstenen tranen.…

In mij kolkt een woeste zee, die bij springvloed tranen golvend voedt Zoute, zilte druppels benemen het zicht van binnen en buiten, de zielezee doet ze uiten, zodat de druk van binnen verlicht Sporentrekkend in ogen, op huid, de ziel loopt over, komt golvend eruit Storm neemt af, zee komt tot rust en traag wordt weggeveegd, de laatste…

de regen striemt dikke opgehitste strepen water zoals de moesson in het regenwoud vandaag wil het niet echt licht worden de laatste bladeren verlaten levensloos de bomen gaan op hun rug liggen in de zompige ondergrond druppels kletteren onophoudend op onze ingepakte lichamen de takken en bladeren ritselen, kraken en knakken onder…

Bomen druilen druppels langs de bladerloze stammen. Water moddert verder tot de rand de lippen raakt. Vogels schuilen verder tot de storm weer overdrijft.…

dat ik nog niet waarlijk voor minder dan de helft wist waar het leven werkelijk om gaat Kippen nog eerder tanden zouden krijgen het zou gaan sneeuwen in de hete hel Alles dat ik deed, af te doen was als onbelangrijke, onzinnige liefhebberij afleiding voor zelfgeschapen onwetenheid Dan zou je beginnen met kussen en bijten tot de laatste druppel…

pas zie ik dat ijsbloemen op het glas door koude lucht met een zucht in schitterende verschijningsvormen prijken we zullen vandaag niet naar buiten maar naar binnen kijken hoe lichtstralen een poging doen die bloemen te ontdooien als sneeuw voor de zon uit zelfbehoud voor later vormen ze een regenbui ééngeworden met alle druppels…

de schrijfpen trilt op het papier aanblaast 't gedicht hier-en-nu mijmeringwoorden druppelen waaien open aan de linkerhand (doet mij de wintersneeuw, de kou vergeten op de achtergrond) zucht ik naar de eerste Lentewind als klankgazelle aan m’n rechterhand dat ik bemin, vol lichte geluidjes puur en pril op de wijzers van licht dag…

voel je die druppels om ons heen..? Dit is ons laatste restje verdriet.. want meer dan dat.. was er niet. ...hij begrijpt haar wel.. al scheppend van.. alweer.. een nieuwe luchtbel.…

peppels kwispelen met hun toppen in buurtwegen een muze van trots oh, zo eerlijk, zo vrij bladeren dempen gekruist als druppels van één toon met kleuren en schaduwen dat vormen kent wijd vertakt is in het licht net als woorden, die opgaan in noten door de winden van het hart bloed en adem tussen land en sterren in de lucht van licht…