Alle inzendingen over duizend jaar

duizenden jaren geleden boetseerden mensenhanden een kist in de vorm van een boot sterke mensenhanden borgen zacht een lichaam in het zandduin te ruste duizenden jaren later scrollen gladde mensenhanden door de digitale krant bebrilde mensenogen kijken nu naar half geloken dode ogen de lippen iets uit elkaar alsof ze nog…

druppels gestold licht duizend jaar opgesloten bevrijd uit de grond…

Wij op weg naar altijd nog duizend jaar klaar staan voor elkaar als vrienden als zielschrijvers als lichjes die elkaar verstaan in ieder magisch bos…

Ken ik je een dag of duizend jaren? of is het de herinnering aan een ver verleden, waarin een afspraak voor de toekomst werd gemaakt?…

Soms moet ik zo verlangen naar blauwgras, wimperparelgras, zoals ons tuintje vroeger was, honderd jaar, duizend jaar, liesgras, trilgras, liefdegras, duizend jaar geleden, maar kweldergras, knolbeemdgras, kijk daar eens even, daar scherpgras, hardgras, tandjesgras, een lege kleine zoogdiervacht, kamgras, baardgras, borstelgras, zo onaantastbaar…

heersten duizend jaren lang duizend tellen uitgescholden in fascinerende stromingen verwondering geeft pure schilderkunst open je ogen de routekaart van het leven, onze visuele cultuur als openbaring in schildersinkt duizend jaren drukken de onuitwisbare stempel op beeldende kunst.…

Op mijn pad ligt een bemoste steen Hij ligt daar vast, al duizend jaar, Met bos en bomen is hij één, Ik word hem nauwelijks gewaar, Maar kan er niet omheen.…

je stroomt bijna over van wilskracht in de morgen, in de middag, in een kerstnacht verscheep je, en voedt, vrij van weeklacht duizend jaren, zonder maren, dat mag aandacht…

Liefde over duizend jaar dat zijn jij en ik vandaag maar dan op betere matrassen Misschien de mannen iets of wat langere kalebassen in retromodieuze kamerjassen.…

Duizend jaren. Aan het klooster, toen hij weerkwam, Deed een vreemde waker open. In de boeken van voor eeuwen Vond - zodra hij in zijn cel trad Lag en stierf hij - vond de Prior Bij de naam die hij genoemd had Jaar en dag - een lentemorgen Toen hij ging, voor duizend jaren.…

Onzichtbare lijn naar dat land van zand onder het heetst van de zon waar gedachten dwalen in het labyrint wanneer was het in die duizenden jaren dat wij zagen wie wij waren door donkere ogen bezield…

Ik weet niet eens meer een naam plaats of land en toch dat gevoel raak ik nooit meer kwijt het verlangen instictief, zo intens alsof ik door duizend zonnen word omarmd waarheen zal ik gaan kan ik zoeken wat ik eens verloren heb de vele duizenden jaren gelee…

wil ik huizen wanneer mijn hart het niet meer doet middels bloesem van de kersen stuur ik jou een laatste groet daar zal ik dromen over de buren een duizend jaar of tien in deze ronding wil ik rusten hou ik het voor gezien…

Nog voel ik het zand door vingers glijden de hete zon branden op mijn huid en de waterkruik die ik klotsend droeg op mijn hoofd tijd verdween gleed weg in duizenden jaren naar een land ver van mij vandaan…

zuilen beeldfragmenten triomfbogen ruines in een levende stad de restanten van een beschaving van hebzucht en verwording grofheid hoogmoed en genialiteit treurigmakende restanten zijn nog welsprekend onder de zon die scheen hier duizenden jaren geleden net als nu…

De nacht zingt haar gedachten in purperen gloed baart zachte gele stralen van de volle maan streelt met kille bries over zilveren huid en laat duizenden jaren verstrijken in tijd voorbij eeuwigheid…

Daarom wordt over duizend jaar de leus: ‘Wees extra kritisch in je partnerkeus!’…

de golven kennen geen naam onthouden en vergeten niets dromen spoelen aan al duizend jaar en nog langer de ark der verworpenen werpt zich op de rotsen een reis die begon als enkeling tussen ontelbaren enkele maanden oud en morgen weer…

Marieke, neem dit boeket van zinnen laat je beminnen ranke benen,lieve geest ik was er 100 jaar geleden en zal er over duizend jaar kabbelend over de wereldzee nog fluisterend zijn.…

De ene kenner zegt zelfs: er zijn eiken Die duizend jaren hebben zien verstrijken, Een ander echter noemt die schatting fout. Alleen Irene kan d'r achter komen; Die kan het gewoon vragen aan de bomen.…

In oerwouden en woestijnen, op rotsige hellingen en onder het oppervlak van elke zee; al duizenden jaren verbrokkelen zuilen. Geen vesting kan ons beschermen tegen het verdriet dat we voelen in het aangezicht van tijd…

het afscheid zal ik schrijven in herhalend zwart met gordijnen dicht als getuigen van de taal die ik opraap uit de nachtvlakte van de kamer en de duizend jaren die ik heb geleefd in mijn woorden zoals de minnaar de vlinderkoning voorheen, met ziel en zinnen in het weggegleden landschap, dicht begroeid ik heb geen angst…

nu komt verzoening in deze na-nacht heersen over schuld en onschuld zoals oude geesten van duizend jaar zal ik zwijgen en liggen als de aangebeten hond de bezworen zoektocht naar rust en vrede langer dan leven mag ik leven langer en liever dan lief…

Gisteren, vroeger en nog levens ver wil ik je weer ontmoeten verlangen onstilbaar, meer en meer ik wacht zo'n duizend jaar, echt waar je zal me vinden en herkennen mijn ogen, hart, totale wezen zien rivieren vloeien samen, onvermijdelijk het tijdstip volgend dat het juiste is.…

Gedachten krijgen vleugels vliegen duizenden jaren hier vandaan ik zie hem staan zijn naam kent geen taal zijn verhaal werpt schaduw in de woestijn ik voel zijn pijn ogen stralen een donker bestaan en ik moet hem laten gaan een laatste kus in gouden stralen…

hoewel de kille winternacht me naar het bed noodt onder het warme welkom van het wollen dek hou ik de sterren in de natintelende donkerte daar boven mij in rij op wacht nog even vast en voel hoe die oneindigheid een brug van duizenden jaren spant over de alledaagse scepsis voor de magie van deze kerstnacht…

jaren lang soms voel ik mij onzeker en soms wat bang Maar als ik jou dan kussen mag wordt dit een mooie dag Ik wandel door de schaduw van mijn verleden en blik een terug naar wat ik heb gedaan Er is geen verschil tussen toen en heden alsof de wereld stil is blijven staan De sterren staan hetzelfde al duizend jaren lang soms voel ik mij onzeker…

Er is nog tijd om te wandelen op de dammen, nog duizend jaar. Wees niet bang als het krijst in je hoofd : het zijn meeuwen. Achter de hoek wacht niemand.…

Hoe groot jouw dieperik is minstens zo groot als die van mij leer ik steeds meer bevatten Daar waart een lichtje rond op zoek naar jou, verscholen verdwaald in schelpen duisternis Jij vat het lichtje aan sluit het voorgoed in zodat over duizend jaar een parel verschijnt in het hart ons stralen van een nieuwe maan…

Nijdig werpt de zee haar golven op 't strand met de vele verloren dromen die al duizende jaren meezwalpen op zoek naar hun thuisland.…