Dunne vitrage
voor een open raam
die lage zonnestralen
ze zoog ze zwijgend op
ik zag de laatste vogels gaan en
windstil
sliep de tijd op donzen kussens
haar sjaal
geweven lila zijde
losjes op een vensterbank
drie oranje tulpen
jubelden geluidloos
uit een witte Jugendstil
om de poef waarop ze zat
dwarrelstof in het licht
als confetti…
naakt het podium
waar de stralen zon
dwarrelstof gevangen houdt
in de stilte van de leegte
na het allerlaatste applaus
bet zij haar glanzende ogen
met de mooiste herinnering
ergens verder wenkt de weg
een groene laan vol rust
met bankjes langs de randen
waar gedempte stemmen vragen
nog even halt te houden
voor een keuveltje en
een pauze…
273
Bezig met laden