Alle inzendingen over eenzaam

Verloren gelopen in de nacht van de eenzaamheid Een bos waar iedere boom luistert Maar niet in bloei komt te staan De lente vergeten De zomer reeds gekomen Stralend loop ik verder in de schitterende zon Waar de nacht mij volgt Mijn karma spreekt zich stil uit Geef mij het licht van de lente Waar een nieuwe straal mijn verlangen verlicht…

Zittend in een veld met bloemen gevuld vol van gedachten haar wensen vervuld vrij als een vogel zo anders dan wij zal zij eeuwig wachten op iemand, zoals zij…

´P.S.V. Waterreus. Ooijer. Faber. Bouma en Heintze (46. Lee) Rommedahl (46. Park), Van Bommel, Vogel en Robben (67. Bruggink) Vennegoor of Hesselink en Kezman.´* Opa kijkt. Wie zegt dat hij nooit iemand ziet? ----------------------------------------- *Opstelling PSV tegen FC Zwolle 6-0 (5-0); Trouw, 7 februari 2003…

Schept vreugd in zandhoekige woestijnen met spaden van verhulde eenzaamheid. Al zoudt ge de wereld verkleinen: blijft staan dat ge geen naam zijt, en worden zult, zolang het bestaan uw bestaan niet duldt. En wanneer gij slechts met luchtledigheid wordt verblijd, kunt ge op ieder onachtzaam ogenblik verdwijnen.…

Hij wandelt, draaft of loopt zijn gangetje en de barmhartige blijft staan, geeft gul en bedankt de middag voor het late licht de wolken achter de zon de poëtische blijheid op zijn gezicht voor de woorden in het natte gras zo stillend voor de hongerige die aandacht nam voor hand en volmaken van weer een nieuwe dag het paard dat hem…

Wat ze altijd al wilde had ze eindelijk bereikt, kilo’s viel ze af sinds haar vriend haar dumpte nu is ze dikke maatjes met koeken en chips…

Ik kijk naar buiten alles is somber de wereld lijkt te huilen mensen lopen over straat iedereen lijkt eenzaam eenzaam zoals ik ik voel de tranen komen het lijkt net of ik stik ik voel een brok in mijn keel nee, ik wil niet meer ik wil niet meer leven het lijkt of de druppels me begrijpen ze blijven maar vechten en strijden alsof ze strijden…

Ik voel me eenzaam, Zo alleen doet pijn, Ik voel me eenzaam en zo klein. Van de bomen vallen bladeren, De dagen schieten voorbij, Maar gelukkig voel ik het voorjaar naderen, Dat geeft me een gevoel, zo vrij.…

Ze belichaamt het huis dat haar bewoont van binnen uit verteerd de kamers altijd leeg dragen de sporen niet van onverwacht bezoek Het knaagt aan haar zodat ze 's avonds de treden van de trap doet kraken en troost vindt in zijn echo Soms laat ze de deur op een kier het licht nog even aan voor de kinderen in haar hoofd ze weet dat ze…

Laat mij je helpen in je strijd tegen de eenzaamheid…

Zie de mensen eenzaam sterven, gehuld in schone bloemenpracht van ieder die aan hen dacht!…

De knotwilg treurt zacht om het verlies van z'n maats ook hij is eenzaam…

Even verdween de mist uit je ogen, toen je van mij werd weggeleid, de dood kwam vol mededogen en ik deelde met jou de eenzaamheid. De dood geeft het leven zijn enige zin, maar is hij het einde of juist het begin?…

vind me schenk me rust, geen eenzaamheid breek de spiegel vergeet de functie van de tijd leg je ogen in het duister zie! de gloed die schijnt ga voorbij het gefluister red het leven dat verkwijnt…

en dat het dan zo alleen is en dat het dan zo moelijk is dat de dagen zo leeg zijn, zo zinloos zo doelloos zo hemelschrijnend uitzichtloos en dat het dan zo stil is en dat het dan zo stil blijft dat er geen lach komt geen glimlach geen bevrijding verlossing geen oplossing en dat er dan geen stem is en dat er dan geen lijf is…

Wegslikkend mijn braaksel Verkies ik het verder laven Toegevend aan krankzinnigheid Wenk ik de ober met vertroebelde blik Gemist genot doet mij dorsten Dorre eenzaamheid is de drang Smacht ik naar vrouwen en borsten Verdringt de illusie het maakt mij bang En als ik eenzaam huiswaarts keer Bespot door anderen in ongewis Val ik op mijn bed…

De stilte van dit uur voert mij weg uit het heden, Als in de verte ik tuur hoor ik stemmen uit het verleden Voor me zie ik mijn jeugd Daarachter loopt de realiteit Ik zie vergane vreugd Waar is hij gebleven die tijd Ik zie een groene weide Wij beiden hand in hand Hoor nog wat wij toen zeiden Voel onze sterke band Toch is die gebroken…

In mijn eigen gecreëerde wereld is nooit sprake van eenzaamheid deze wereld is gevuld met herinneringen aan jou altijd en overal de enige koning die daar heerst ben jij voor altijd…

Eenzaam zag ik de boom daar staan, zijn leven had geen vruchten meer gedragen, en niemand keek hem aan, ik ben even naar hem toe gegaan, hij verwachte mij ook niet, zachtjes begon hij toen te zingen, een zo eenzaam treurig bomenlied.…

Bedrukkend en zwaar hangt zwaartekracht aan mijn hart terwijl kille tranen rode wijn druppelen uit mijn glasgordijn mijn kraan alleen maar gal kan spuwen en mijn glas alleen op tafel staat…

soms komt het weer boven het zwijgen, de stilte alleen in de massa en steeds weer die kilte de sombere dagen zwart en verlaten de leegte was voelbaar niets meer te praten een moeizaam verleden hetgeen mij niet beviel voorbij, maar niet over graaft het diep in mijn ziel…

Het eten staat op het fornuis en buiten kreunen zacht de bomen in de winden van oktober. Hoe donker is het huis. En dat ik heel alleen alleen moet dragen, wat reeds zolang geleden is. Ik nooit voorkomen kon. Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar…

Als een rode klaproos staand langs de kant van de weg als een bosje halfverwelkte goudgelen tulpen in een vaas met troebel water als een mens alleen…

Maar ik weet nu uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

Hol klinken mijn voetstappen door de nacht Geen mens die op mij wacht Niemand bij mij aan mijn zij die het monotone ritme kan doorbreken Geen stem die mij begeleidt door de tijd, heel even...…

zoals elke nacht eenzaam en alleen in het grote bed en wakker worden door het gelach en gepraat van de buren. elk woord van mij is er een te veel dus daarom niet gesproken maar onuitgesproken eenzaam en alleen.…

nachten wachten op de dag stilte in een huid van ondoordringbaar stof afgewend kruipt traag een vage angst naar later als water likkend oevers van het onbekende…

eenzaamheid eenzaamheid is dat ene lege plekje in je hart waar nog best iemand in past.... januari 2007…

Alleen thuiszittend, in eenzaamheid? Ik weet het niet. Het voelt niet goed. Niemand die het ziet. En niemand die wat doet. Ik ga zo maar eens slapen. Dromen van mooie dingen. Lekker onder mijn eigen laken. Mijzelf huilend in slaap te zingen. Alleen……

Wat ben je eenzaam, als je je gedachten alleen op papier durft te zetten. Wat blijft je eenzaam, als je je hart niet durft te volgen…