Alle inzendingen over eenzaamheid

Onbeslapen blijft één kant in mijn bed, waar het dekbed meedogenloos toont: deze plek is door niemand meer bezet, dit bed wordt in eenzaamheid bewoond. Maar ik hou alle mogelijkheden open en kom jij wel in mijn bed gekropen.…

Je was me komen halen Hand in hand liep ik met je mee De wolf en het schaap Het zijn niet de herinneringen die pijn doen Maar een verloren liefde die steeds verder verdwijnt Kwijnend aan dit offerblok van medelijden Lijkt enkel Je eenzame lied angsten te beteugelen…

een leeg glas op een lege tafel het zicht is meer dan het zien met de ogen op de bodem van het glas ligt het sterven van de tijd de schilder toont de gestolde eenzaamheid in vage lijnen en een witte vlek het lege glas op een verlaten tafel…

HELIOS DAGOPENING Zo komt hij op in volheid met een aura van rood kom maar vlug, de nacht was koud van eenzaamheid van malende gedachten Met gesloten ogen ontstaat in mijn hoofd jouw gelaat omkranst van verzachten *bij een foto van Jessica van Haaren…

Het komt steeds dichterbij het einde waar de dood voor staat niet langer in droeve eenzaamheid er is een grensgebied van dromen de zon boven de borstvallei van een vrouw, een mooie dame het is niet de liefde die ons vervreemd door naaktheid bereiken wij het water.…

(haiku’s) EEN GROTE STER die bekende ster nog steeds mijn idool eenzaam boven de Noordpool DE GOOCHELAAR wie kent hem nog die goochelaar die plots verdween in zijn laatste truc VIOOL ze bespeelt voor elk met prachtige kleurklanken het eerste viooltje…

Stilte van alleen zijn probeer ik woorden geschiedenis vertelt bevrijd mezelf in zelfgekozen avond eenzaamheid, papieren zee wanneer ik aan je denk mis ik schaduw, leegte in het alleen zijn is er niemand zoals jij probeer je te begrijpen.…

Mein bratwurst ist gefallen Luid snikkend loop ik rond Daar ligt hij in de blubber Eenzaam stervend op de grond Rust zacht, mijn arme bratwurst Toch kan het nog erger zijn... Toen ik gisteren stond te jodelen Viel ik in een diep . . . . . . . . . . . . . RAVIJN.…

Als ook het wereldgebeuren vervaagt in de schimmigheid der dagen, dan sterft de tijd in eenzaamheid, komen herinneringen steeds meer tot leven.…

zag ik door de kieren kleine stukjes zee ik rook geuren van jasmijn en as vond ik achter een schutting verscheurd verdriet in zwart achteloos zand werd het nacht ik sloot eenzaamheid en liefde in mijn wakkere armen samen…

Ik wandel en zoek immer naar haar om, eens alleen en dan eenzaam, hyperdom speuren naar een nieuw begin. Mijn leven blijft een wandeling.…

kun je vrede stichten in het reine komen met je ongenoegen en misstappen die op het geweten drukken de gevoelens van eenzaamheid het gemis aan liefde de onvervulde verwachtingen en het gevoel van tekorten wat is er nodig om te leven en te laten leven om gewoon een tevreden mens te zijn?…

Zo eenzaam en alleen, en niemand die het ziet.…

Zo eenzaam en alleen, en niemand die het ziet.…

… Eenzaam en peinzend in je koude bed ligt Dat ergens op aarde een man jouw naam… Jouw naam prevelt met een pijnlijk gezicht En die man zul jij op een goede dag vinden Bloedband zal je verkilde hart verwarmen Je zult je hoofd verschuilen in zijn armen En tranen zullen jullie wederom verbinden……

Gij zijt mijn hart, mijn eenzaam levend hart, de daden van mijn lijf slaan rondom hard, wreed klaterende stem veinst vreugd en smart, bliksemt mijn lijf, maar binnen is 't al zwart - eenzaam in mij leeft gij, mijn levend hart.…

Eenzaam dwaalde ze door de stad Vluchtend voor de pijn in haar hart Kinderen speelden en lachten Langs haar wang liep een traan Eenzaam liep hij in de regen Vluchtend voor het verdriet in zijn hart Achter de wolken scheen de zon Langs zijn wang liep een traan Opeens zag ze het licht Haar ziel verwarmde zich met de zon…

en de eenzaamheid vreet je ooit nog op... wat jij nooit zal kunnen maakt mij juist sterker, want... ik kan het wél alleen... Maar wil ik dat...?…

En geen van wie daar staren Met dode blik, o ziel, weet wie gij zijt, En dat rond uw geheimen wonderbare Elk mijner woorden strekt een eenzaamheid. 'k Ben liefdeleeg...…

gleed gleed het eenzaam in haar huilend hart In automutilatie vertaalde zich dat leed aangezien alles zwarter leek dan zwart Wanneer ‘t donker viel, dropen tranen ’s morgens ontwaakte steeds haar lach Iedereen zou haar zeer gelukkig wanen Dat geluk evenwel, speelde zij overdag…

In stilte, in eenzaamheid meende ik het oprecht, echte liefde ! In stilte, probeerde ik vast te leggen, in dichtvorm, voor inzicht in werkelijkheid ! Er heerst een hoge norm om in menselijke, Aardse begrippen, uit te drukken... dat wat Eeuwigheid precies inhoudt.…

Toch weer ontvouwd, na 't eenzaam avondeten, Des nachts op wacht, te kooi en na 't verhalen; Voor hen die zoveel eenzaamheid verbeten Is uit die letters leeftocht nog te halen. Tussen lieve en liefhebbende steeds staat er Van kroost, huis, dorp en eiland weer 't alleen Bij trouw, geboorte en dood gevarieerd relaas.…

Ik schraap alle hoop bijeen voor een beminnelijke rol in minder eenzame verhalen.…

zo’n eenzaam bankje in het bos zoveel wat ze ziet en weet ze zou zoveel kunnen vertellen bijvoorbeeld over die oudjes die bedaard op haar zitten te dommelen over het hondje dat zopas met z’n plas liet weten dat hij net voor hen hier was de oudjes gaan er half in zitten denkend aan de laatste regen – ’t is niet erg ze dragen immers een…

en beluisteren nog waardevol en van heel veel nut en dat allemaal uit zo’n eenzame verlaten put* * in ons weiland zit nog een oude waterput die behoorde bij een klein huisje wat daar ooit heeft gestaan.…

Daar sta je dan eenzaam in de kosmos doortrokken van ziekte en allerlei andere gevaren om je heen Is er nog een weg terug uit dit aan waanzin grenzende tijdperk de vreemde wanorde die ook ons huis is binnen gedrongen soms hebben we geen andere keus dan ons te verzoenen met ons lot Zoals de dichter zijn zwarte letters grift in poëzie iets…

Elk altaar is de verloren schaduw van bevroren dromen en geluk dat elk woord bedwingt in het zwijgen van het paar dat alleen maar zoekt naar de liefde die hun naar dit paradijs van eenzaamheid bracht waar ze alleen gestorven nog samen een oude fantasie kunnen delen…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…

Ik leefde in de wanhoop In een eenzaam ik Zonder liefde in mijn leven Tranen vielen druppelsdik Zat gevangen in mijn warboel In een spinnenweb vol draden Want ik was niet meer ik Mijn geest, te emotioneel beladen Maar de tijden zijn veranderd Ik vecht en breek me vrij Want iemand deed me beseffen Deze wereld is ook van mij!…

De vervallen kerk wordt verlicht door een eenzame vuurpijl En krijgt net iets te veel eer. Overtrekkende ganzenvleugels klappen duizendmaal En dan slaapt de polder weer.…