Alle inzendingen over eenzaamheid kent vel

Een ontdekking dat in de goddelijke spiegel een eigen beeld ontstaat, want perfectie kent zo vele andere gezichten. ik tel het op de vingers de stuurloze klok van de haat of liefde of zijn deze in de tijd verjaard? ze is de energiebron van mijn verslaving bijeen vergaard, ik leef in het verdict van wit en zwart.…

chatters virtueel alleen uit hun vel springen het met bingo thuis niet meer uitzingen…

Kent U de mensen die zeggen niets te wensen te hebben. Kent u de mannen die zeggen genoeg aan hun vrouwen te hebben? Kent U kinderen, die tevreden zijn met wat ze bezitten? Kent U ze wel? Woon ik dan in de verkeerde stad?…

Wat klaag ik om mijn eenzaam lot, Schoon Lief, en dat ‘k u nimmer vinde Op mijn overal verdoolde tocht? Gij waart toch ’t Ene dat ik zocht,- Schoon ik ’t in vele vormen minde – In d’ eeuwige eenzaamheid van god.…

kent inmiddels vele smarten. Een hart dat al veertig jaar onophoudelijk klopt.…

geen ligstoel die mij meer bekoort dan die waarop je zont geen ogen die ik mooier vind dan die waarmee je spint geen blik lokt mij zo fel dan je donker vel nooit vertel ik iemand hoe je mij bedwelmt ooit vertel ik wel de zon van je ogen in dat vel.…

Dat eerste geweld dat zonovergoten land dat zo begeerd vel…

Haar hand had het moeilijker op weg onder zijn T-shirt naar zijn vel hij was sneller streelde haar kneep haar tepel lichtjes ja dat wel…

Vreemd is dat toch, Mensen die menen Te weten dat zware Depressie hetzelfde Is als niet lekker In je vel zitten - Geen benul hebben Ze van de vraag Die ik mij stel Leven of niet leven? - Dat is heel iets anders Dan dat jij me vraagt: Hoe zit je in je vel?…

Geen troost, geen zoete woorden Geen gehuichel aan m’n graf Ik ben u vóór, ik beken Mijn leven was u tot straf Vervloek me als ik verstijf Vervloek me als m’n mond niet meer sluit en mijn ziel zal in rottend vel de tranenrivier afdrijven naar de kolken van de hel…

Niemand kent wie ik verlies. Verloren toekomst en levenslang gemis. Het verstand aanvaardt het gevoel blijft. Kwetsbaar om te delen eenzaam om te dragen. Een hart vol liefde voor vele kinderen. Maar niemand die me mama/oma noemen zal. Het moedervuur blijft branden tegen beter weten in.…

Vergis je niet in je vrienden niet iedereen die je kent is een vriend Velen zoeken je zwakke punten om er vervolgens zelf beter van te worden. Je zult er altijd slechter van worden. Ze zijn met velen Ik bied je slechts mijn hand Neem hem aan nu het nog kan…

Een eenzame laan Tussen vele bomen Een gedachte slechts En stil verder dromen Geen sterveling Die mij hier ziet Ik wil slechts wezen De eenzame wandelaar Die natuur bewondert En in stilte geniet Een stille laan Tussen vele bomen En niemand te zien Ik loop hier eenzaam Met mijn illusies In die stille laan In de verte fluit een…

Zo kwetsbaar, zo klein, hoe het voelt, om tussen vele mensen toch eenzaam te zijn.…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

Wie kent er geen,een eenzaam mens, die heeft het bovenstaand als wens. Een beetje aandacht, kort en fijn, jij ook zou eenzaam kunnen zijn. Dus kijk eens op, en om je heen, er zijn veel mensen echt alleen.…

Een druppel in een zee van water die ene korrel in de zandwoestijn dat naaldje in een bos met sparren de ijskristal in de reuzengletsjer die ster in dat eindeloze heelal een seconde in die eeuwige tijd soms kun je toch eenzaam zijn tussen al die drie miljard mensen zoekend naar een zielsverwant…

Het samenspel van vele dingen, het weefselwerk van 't tafeldoek, het doet mijn hart van vreugde zingen al kent het spijt en smart en vloek, al moet een paal mijn vrijheid ringen, al moet ik spellen 't levensboek.…

Ik droomde dat het anders was Drinkend van het puurste water Hervond ik dromen van veel later Terwijl ik in eenzaamheid genas Het fluiten verliet mij nimmer meer Geen vogels bij de ochtendzon Handen bedekten hoofden met een kom Toch het gekrijs, keer op keer Velen bliezen hier hun laatste wolk Dat tot een mistbank samensmolt Voor eeuwig…

Het leven kent vele vragen En gedachten die in de tijd vervagen Vraag je morgen iets aan mij Dan is er alweer een gisteren geweest met een ervaring erbij…

Het hart kent vele kleuren, kent liefde en kent zeker ook de pijn. Wat zou er toch met ons gebeuren als we ze niet meer kunnen herkennen en wij deze kleuren niet meer zijn. We zouden verdwalen in onze tranen op paden die leiden naar donker, kil en zwart.…

wit eenzaam toilet verbondenheid met velen een menselijke, onontkoombare behoefte doorspelen!…

Kent u ze nog, de spelen van de straat, weet u nog, hoe buiten spelen gaat? Kent u nog het hoepelen, touwtje springen en meer van die genoeglijke buiten-dingen? Weet u nog van knikkeren en verstoppertje spelen Dan bent u met weinig want echt, er zijn er velen die niet meer weten wat buiten spelen is!…

kortstondig de kinderen die spelevaren op de vijver schoorvoetend gaat het volk voorbij een monitor toont iets afwijkends iemand zucht – kucht twee vrouwen twijfelen over de aankoop van een bundel 'steek je hand onder een bladzijde en je schrikt je ziet de poriën in je huid zó dun is het papier'…

Misschien een eenzame droom Die rondwaalt Geen uitweg meer kent Gonst door mijn hoofd Die me troost kan bieden En me zegt Dat hij Als enige droom Ook nog kan overleven Er is nog hoop…

De zee kent vele grijze dromen. ----------------------------------- uit: 'Op het nachtslot', 1985.…

Een nagel in je vel, U kent dat wel, Niet echt knus. Ik kan u wel tippen: die dingen niet te kort knippen.…

Zijn lippen zijn vergrendeld Zijn vingers zijn de wind, Niemand had hem begrepen, maar het was een eenzaam kind. Zijn gezicht kent geen emotie Misschien had hij er geen, Eenzaam, gesloten, een kind van de aarde, Zijn leven was van steen... Zonder dat hij het vernemen kon, Was hij voorgoed verdwenen.…

Mijn hart, dat ontroering kent om de lach van een kind het weerzien na lange tijd met een goede vriendin. Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…