Alle inzendingen over eindeloze

als ik naar de koude trek duizenden, ja duizend kilometers in een bijna eeuwige tijd haast tot slapends toe in de verveling en ik alsmaar, onophoudelijk, verder doorrijd zonder maar iemand te zien, geen enkeling langs het groen, van zwarte geasfalteerde wegen met die eeuwige witte lijn in het midden wat zeg ik.....een lange slang die mij sprakeloos…

jou om je te haten en toch te weten dat ik dat niet kan om te doen alsof ik niet meer om je geef het is zo moeilijk een ander te vinden wanneer ik weet dat jij de ware voor me bent om toe te geven dat ik niet meer van je hou al doe ik dat nog het is zo moeilijk omdat ik weet dat je me alles hebt geleerd en dat ik nu dat eindeloze…

Return to sender dacht ik even In antwoord op Uw brief Zo mooi getypt door een onderdaan En zo dacht ik; dan maar een vervolg aangaan. Hoi God (T) dank U voor het antwoord U weet precies hoe of het hoort Ik stel een vraag en krijg retour Een antwoord, da's best wel stoer Ik weet best dat U niet op ongeluk aast Niet in de cockpit zat, of…

Eindeloze straten Met rijen vol Eindeloze mensen Met hun hoofd Eindeloos ver weg En onbereikbaar Net als hun Eindeloze gedachten…

Maar als ik dan diep in je ogen vind De eindeloze liefde, die er leeft, Als ik gevoel, hoezeer jij mij bemint: Dan word ik klein, en ’t hoofd, trots opgericht, Zakt neer, - mijn hand, die jouwe vastnam, beeft: Kussend je mond, sluit ik mijn ogen dicht.…

Als 't maantje in mijn venster schijnt, Dan kan ik niet meer slapen; Dan komt de vraag: Waar is die God, Die alles heeft geschapen? De stille nacht, het eenzaam uur, Het suizlen door de linden; Dan denk ik aan de dood en 't graf En aan verloren vrinden. Dan wordt de geest zo onrustvol, En haakt naar 't onbekende, Als ik in 's hemels sterrenveld…

Eindeloze Vrijheid.…

Toen het nachtelijk stil zacht zuchtte ruiste de wind de dorste bladeren eruit Verloor de herfst zijn laatste vruchten zo zuchtte ‘t stil zijn ritselend geluid   Toen ‘t gele licht in ’t duister landde wachtte ‘t donker hem hunkerend op De zachte gloed, die hem overmande gleed geruisloos op de hoge duintop   Ik woonde stil in het holst der…

Hoe mooi die menigte hoe in de zon ze wachtten Ik in schaduw in een steegje, in de koelte mensen sprak leuzen las van keuzes Een vrouw liep langs met kind aan hand in d'andere de Nederlandse vlag Dan bewoog de stoet Een juichen, opzwepend Véél rood wit blauw, Veel rode harten, Véél 'k hou van jou Gezonde goede mensen die ergens voor…

Schemering, wacht... Beeld en pas vertragen tot nacht Lange wacht getijden van gevoel gewoel tot ik op de dag aanspoel verloren tussen jouw waarheid en de mijne Toch doorgaan, de blik achterom verankerd... deze dag doorstaan Ik heb geen kracht Schemering, wacht...…

de horizon van de eindeloze emotiezee is onbereikbaar dichtbij…

gebroken aan de vloedlijn van verlangen door het eindeloze ritme van toenadering en afstand neem mij mee gebroken aan de vloedlijn van gevoelens die verdwijnen in het eindeloze ritme van het dagelijkse bestaan wanneer de zee weer komt zal ik mij overgeven en niet meer verlangen neem mij mee…

Een kudde modder- schapen in de schemering – eindeloze hei.…

Lieve schat, weet je nog hoe wij altijd liggen: Ik met mijn buikje tegen jou billen. Je haren strelen dan zachtjes mijn neus: Ik kan je zo ruiken, ja dat is heus. Met mijn rechterhand pak ik dan zachtjes je borst vast: Ik kan je bijna voelen, maar niet heus, wat een last. En dan... kruip ik heel dicht tegen je aan: Ja, ik kan je bijna verstaan…

Oh,eindeloze zee, neem mijn gevoelens even mee Laat ze deinen op de golven, zodat ze onder zeewier zijn bedolven Neem ze mee naar verlaten stranden, naar onbekende oorden,en landen Laat ze op de rotsen stuk slaan, of in het glanzende zout opgaan laat ze zich mengen met het zand aan de kust, dan heeft mijn hart heel eventjes rust.…

oogje dicht knijpt om het laatste licht in sterren te zien brengt spanning vertes van samen eindelijk dichterbij juist daar waar handen vingers krijgen om in zachte streling actie en reactie te peilen heeft liefde de uiteindelijke regie er was geen aanval en verdediging wel de pure bewondering van zoveel schoonheid in eindeloze…

ik liefde eindelijk voel ik hoop waar ik zo lang op heb gewacht maar de angst blijft de angst om gescheiden te worden van degene van wie ik hou Eindeloos verzonken in de diepte van jouw ogen Eindeloos verliefd maar toch zeer overwogen leef ik, Eindeloos golvend in de tijden die gaan komen met jou verder naar het leven van mijn eindeloze…

aan te vertellen Straks ben ik bevallen en dan kom je niet kijken, het is niet voor te stellen Toch ben ik ontzettend blij, we gingen voor een derde kind Ik weet zeker dat jij het ook geweldig vindt Ach, ik heb het je vorige week wel verteld, en samen met de kinderen viooltjes geplant Ik weet niet of je geluisterd hebt, daar heel ver aan die eindeloze…

omdat ik met dit hart van vlees en bloed bemin zal ik wie was en wie er nog zal komen een leven lang herinneren en dromen voor wie ik liefheb is mijn eindeloze zin…

Zeven weken terug, duistere gedachten. Ik wilde je zo graag, maar ik moest nog even wachten. Smachtend naar je warme adem, verlangend naar je hartstocht. Naar je lichaam en je seks, naar het passionele vocht. Gewoon de seks bedrijven, want liefde was er niet. Het zou voor één keer zijn, als je het daar dan maar bij liet… Je had…

Alsjeblieft... luister nu eens naar mijn geroep om jou, ik probeer je te bereiken maar jij hoort niets. Het lijkt wel of je mijlen ver weg bent, alsof er een glazen muur tussen ons staat, ik probeer wanhopig, ... geen antwoord. Dit is hopeloos, toch blijf ik proberen, ik wil je bereiken, toch word mijn geroep niet gehoord.…

Lippen blazen bellen minnen nachten dromen zee en zand hand in hand de slaap overwinnen en de lakens zij bekennen schoonheid aan elkaar daar vind ik je in mijn armen droom ik je een land waar de zon nooit ondergaat laat ik mij het liefst verleiden door jouw glimlach die onze gedachten deelt en in het diepste van mijn zinnen de…

Nu verzucht ’t hele land kap nou toch eens met die sneeuw we zijn het zat het wordt teveel stop nu maar eens onderhand jaren riepen diezelfde mensen een witte Kerst is lang gelee die zou er moeten komen en iedereen riep driftig mee. Dan komt er een mooie witte niet alleen Kerst, welnee, veel meer uren dagen weken maanden zitten we er nu…

tussen de heuvels nabij het land zo vlak als een gulden een middenweg die wij samen delen tussen muren van steen en paden van asfalt is het brein inmiddels in beton gegoten omdat het ze niet lukt deze observeerders te slopen langs tuinen van goud door velden van zout gegoten in spijt vergeven is tijd laat alles nog eens los wij vloeien…

wolken die je gedachten laten kolken laat de rust in je hoofd vrij haal de steen van je hart licht het lood van je voeten en spring samen met mij in de zee, die eindeloze zee…

midden voorbijgangers wierookwalmen galmende psalmen laat het licht zich met zoveel leven ontdekken dat het de tijd breekt tot een eindeloze ommevaart van kleurrijke ogenblikken die me helpen om voor het eerst benevens leven te begeven…

Eén nachtje slapen, dan is 't weer zover Voor dat TV-icoon uit het verleden Wiens eerste loopbaan wegvalt bij z'n tweede Als schijnsel van 'n lang gedoofde ster Door ieder lichtjaar, elke tijdsbarrière Loodst Van der Togt zijn supplementscarrière…

terwijl ze toezien hoe alles komt even blijft weer verdwijnt wortelen ze zich in elkaar doorgronden de diepte op zoek naar onwankelbaarheid de kracht van hun gehechtheid met bloei in de kruinen als eindeloze lente te verwoorden…

In de rozentuin, jouw blauwe ogen, je blonde haren in een zwoele nacht. Dat vergeet ik nimmer meer. Terwijl de wind speelt met ons haar en de maan schijnt op ons gelaat kijken wij naar de sterren en dan weer naar elkaar. En we hebben elkander eindeloos lief tussen hemel en aard.…

Mijn dagen gaan nu al zo lang in klamme regelmaat; mijn nachten evenzo want slapen is gelijk aan waken. Mijn dagen, nachten gaan zo moe voorbij, seconden traag, tot in de eeuwigheid, in levenloze regelmaat. Ontdaan van alle lust tot leven is mij mijn einde niet gegeven ; mijn nachten-dagen gaan maar voort in klamme regelmaat van eenzaamheid…