Alle inzendingen over emotieloos

Zonder hoop is hopeloos zonder reden redeloos geen horloge, tijdloos zonder liefde liefdeloos geen emotie emotieloos zonder belang, belangeloos, maar er is nog nooit een mens geboren die emotieloos, zonder reden belangeloos in een tijdloos omhulsel, als hopeloos te boek stond.…

Bijna wezenloos omdat hij verkoos, te sterven, kijkt zij voor zich uit, niet te bevatten, dat hij, die nooit sprak over de dood, nu stil met gevouwen handen daar, in die houten kist ligt. Bijna harteloos, omdat hij vergat, dat er meer mensen mee geraakt werden, dan hij ooit kon overzien. Bijna redeloos, omdat er geen echte reden was…

kronkelend zacht worden ze versmacht populisme, modernisme het gevolg van een emotieloos automatisme.…

als een zinloos emotieloos wandelen is dit verdriet, de eenzame natuur.…

Zoals vergeelde fotos van langvervlogen mensen mij niets meer zeggen, zo zal men ooit, ook mijn portret emotieloos bezien. Dan is er niets meer van mij over.…

Stil sta ik in de regen emotieloos. Achteloos als een levenloos object. Achtergelaten in mijn gedachtes leven, denken, verloren in het waarom.…

Twee letters twee cijfers MH17 en 298 maal een punt uit.…

Emotieloos, geen kans meer op eeuwige liefde... Ik blijf achter, en zweef nu verder tussen hemel en hel...…

Gevoelens geplet, Emotieloos geplaveid Mijn plek bestrijden. Toch, eens, onverlet Heb ik aan iedereen schijt, Niet te vermijden.…

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

Slechts omhuld door het warme licht vanuit de hoge ramen voor een ieder in zicht staat zij daar starend naar de vijver door seizoenen heen staat zij maar bewegenloos gebeiteld uit steen emotieloos starend naar de vijver…

Maar nu Japan er eentje heeft gehad, meldt men emotieloos de stralingswaarde. De boel ontploft, het water lekt in zee. Je leest het allemaal… op bladzij twee.…

Doffe ogen, spanning in je hoofd, emotieloos zeg je woorden die je niet meent. Uit de grijze diepte van je wezen komt een traan, als een sprankje hoop. Weifelend, stap voor stap, kom je terug van de dood lopende weg.…

Dezelfde toon en ook een eend’re blik Op VROM, Defensie, SZW, EZ Wie goed kijkt, ziet een vleugje binnenpret Henricus blijft altijd dezelfde ik Emotieloos vervult hij trouw zijn plicht Verblikken kan hij niet met één gezicht…

Je duldde geen horizon geen weg uit ’t verdriet een glimlach of de zon je zag ze beiden niet je kwam bij me terug in emotieloos vragen het eten was bedorven de rugzak niet te dragen je kon niet tegen tegenslag jouw moeder was gestorven in een akelig zwart verleden je hield niet van ’t heden vond al mijn woorden laf de strijd werd…

Emotieloos lig ik in bed geen hand, geen band, alleen verstand in bed... Ik droom niet meer niet nog een keer die hand... Die mij niet pakt- geen vriendschapsband, maar opstand in mijn niemandsland... Ik kan het niet vermijden, ik heb gewoon- een beetje, zelfmedelijden...…

Zijn bloeddoorlopen ogen Staken rechtstreeks in haar ziel Als een bot mes in haar hart Hij draaide het nog een slag "Sorry" zei hij zo vaak Met een uitgestreken blik Emotieloos; genadeloos Zo leefde zij dag na dag Haar ziel is eindelijk veilig Nu heeft ze nooit meer pijn Maar als iemand haar gered had Zou ze nu nog in leven zijn…

Ik zag je vannacht, tranen weglachend, emotieloos dansend. Ik zag je vannacht, gevoelens moordend, lichaamstaal miskend. Ik zag je vannacht, leven in het moment, bestemming onbekend. Ik zag je vannacht.......…

onder de lappendeken slaapt een leven met gerafelde emoties emoties toegedekt met een deken van hoop hoop op een vlak leven emotieloos zonder diepe dalen geen grote hoogtes hoop op rustig kabbelende gevoelens onafhankelijk van stemmingen hoop op een vredig leven bij tijd en wijle…

Een dood vogeltje zal nooit meer kunnen vliegen jou help ik opstaan…

De kroeg was leeg jij was er niet De muziek zweeg jij was er niet Kaarsen brandden het licht zo kil mensen praatten de ruimte stil Koud mijn handen bevroren mijn hart kleurloze wanden mijn hoofd verward Wijn was water gezelligheid koel vooraf de kater emotieloos gevoel…

een mooi boeket alleen de bloemen spraken niet gekregen maar zonder liefde in een vaas gezet zag je ogen emotieloos langs vorm en kleuren gaan jij nam ze aan een routineus gebaar het kaartje was je totaal ontgaan heb het teruggenomen deze bloemen zullen zonder warmte nooit tot bloeien komen…

De strijd is gestreden Een strijd zonder winnaar Een breuk zonder aanwijsbare reden In gelukkige tijden ondenkbaar De strijd is gestreden Het is nu eindelijk welletjes Tijd om de horizon te verbreden Een einde aan psychologische spelletjes De strijd is gestreden Het afscheid kort en emotieloos De tranen reeds verspeeld in het verleden…

heb de laatste stukjes gelegd de puzzel van mijn leven zijn uiteindelijke vorm gegeven maar alles voelt emotieloos heb nooit de goede kleur kunnen bekennen in wennen aan de kleine scenes gaan daar smeult en vonkt de liefde nog plaats en tijdloos zonder gêne maar het vlakke overheerst zwart wit in een bestaan met grijs gezicht…

de woorden zijn geschreven in klank en kleur tot zin geweven strofen structureren het verhaal de wende lijkt banaal voorkomt puntig een schandaal het mes is kil gezet in harmonie fileert emotieloos patronen om de pointe weg te honen de woorden zijn gekist gedicht en titel al begraven schrijvers naam is van het kruis gewist…

glanzende tanden een rimpeloos gelaat geconserveerd door botox en fotoshop Perfectie en schoonheid zorgvuldig verpakt omhuld door de buitenkant het innerlijk verstopt Rijkdom, luxe en weelde steeds groeiende welvaart een wereld die draait om ego en streven naar meer Leven in deze nieuwe tijd de huidige maatschappij koud en kil, emotieloos…

Ik zie het pistool tegen zijn slaap, het emotieloos afvuren, geen film maar echt. Het vergeten hiervan, ...zal mijn leven lang duren...…

Toegerust met nieuwe lentes is de wachtkamer emotieloos terwijl ieders hart om een vergeet - me – nietje vraagt al zijn ze reeds geplukt en verwaterd door de langen vazen waarin droogboeketten zwijgen en zich rijpen aan het frêle licht zachtjes schuifelen de voeten onder de langgerekte benen en is verveling het uur van het moment…

emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft zij, teken na teken, een geheim waarvan alleen zij zelf de code breken kan automutilatie is een noodsignaal een schreeuw om hulp, bestemd voor ons allemaal…

bruinig in de lijst jij en hij in de verleden tijd de fotografenlach je hand die je een ander gaf de pose van geluk vereeuwigd in dit plaatje je liefde was al stuk over de stilte in je ogen is verder nooit gesproken je bleef een levenlang gesloten hij heeft geleden onder het gebrek aan kleur zwart wit wees hem al snel de deur emotieloos…