Alle inzendingen over en dichters

De reiger danst met afgehakte poten de merel zingt met doorgesneden keel de dichter schrijft met haar ontstolen woorden alleen de laster is wat er blijvend blijft.…

Levend ben ik dood en dood kan ik niet leven, of zoiets, ik ben dichterlijk wel vaker de weg kwijt. Welke zinnen kun je nog meer ratelend haspelen en jezelf inkleden met dichterlijk imponeren? Terwijl je alleen maar aan het klooien bent, toch is de verleiding groot om soms serieus genomen te willen worden, om voor vol te worden aangezien.…

De Hells Angels houden ons gevangen, we sluipen door eindeloze rotsgangen van een mysterieuze sekte, kom, collega-dichter, laten we de goeroe de nek omdraaien en veinzen dat we lid willen worden van de Hells Angels.…

De dichter raakt ontwaakt, zoals bijna elke nacht. Het is drie uur vier precies, om heel precies te zijn. Zijn droom is uitgedroomd. Zij ademt niet meer zwaar. Het werd stil naast hem. Ben je wakker, vraag ik haar. Weet je wel hoe laat het is? Ben je al langer wakker? Heb je het naar je zin?…

Dichters en economen weten, wat moderne mensen nodig hebben. Zij weten méér dan biologen. Economen ontwikkelen nieuwe strategieën. Beschermers werken volgens IPM. Chemici maken nieuwe middelen. Dichters nieuwe woorden! BioBeschermingsmiddelen.…

Dames, ik zeg u wordt nooit verliefd op een dichter, tenzij je af wilt vallen, je wordt kilo's lichter, tijdens zijn nadrukkelijke af- en aanwezigheid, want vaak is er voor een warme maaltijd geen tijd, dan weer voltooit hij zijn gedicht met jou in bed, terwijl jij net de aardappels op het vuur hebt gezet.…

tred ik ben het zelf die het hoofd bezet dromen wil verdichten een eenheid wil bundelen van lentelichten als een vlammend vuur dans ik mijn zinsverrukking ik stapel, strijk en vier mijn bestaan in letters op blocnote of kreukelpapier maar ach, alles is meteen zoveel hoe zou ik het geheel ooit kunnen benoemen het leven van een dichter…

hérschept wat dichters verzinnen in gedachten, luidop als ooit Cees Buddingh’ nooit versagend gaat ze door én door met penselen van haar versjes waarvan André Hazes post mortem een stijve krijgt…

De dichter heeft een horrelvoet een bochel op zijn rug en wantrouwt taal geluk is hem te banaal Leven doet hij van de lucht en de kinderen houdt hij zoet Hij raakt de bochel op zijn rug gaat zijn eigen gang, onverstoord Hij hompelt voort en droomt zijn drog…

Waar ooit iedere boom en blad zich nestelde in de zachte morgen sluipt nu de nacht ongedurig rond maar tijd dringt zich op gestaag de wingerd wacht op de bloei en jij zal zijn waar ik jou plaats dichter bij of ver van waar ons was…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van het blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht Schoonheid en beest dichter contra gedicht: pupil blinde vlek.…

Ik weet niet of het wel zo’n goed idee is, zo’n prachtig doelwit in dit tijdsgewricht dat zoveel dichter bij de hemel ligt, wat voor een moslimterrorist een pré is. Reclame lijkt me ook bij voorbaat dwaas, daar je juist díe lui lokt met de term: opblaasbaar.…

ik, de dichter deel met u de verveling door enkele minuten heen volg mij in het trage ademen der seconden vier de oogleden ze zijn door loomheid te zwaar bevonden maak de wimpers tot één horizon waar licht verstilt en de dag zich aan donkerte vertilt…

welkom te horen klinkt als zuivere muziek zo blij eindelijk bij je te zijn terug in de warmte ik schrijf de dijken dichter tegen elkaar als lichamen krullend welkom te horen achterover leunend in hoog gras blikken van vreugde spiedend naar patrijzenslag…

men weet zich gewogen en te licht/zwaar bevonden (de keuze is aan u) zelf weet ik er alles van des dichters verzen worden dikwijls gewogen en wanneer het tegenzit woorden te licht/zwaar bevonden en het incasseringsvermogen op de proef wordt gesteld dan schop ook ik wel eens ergens tegenaan…

daglicht breekt de nacht in bleke stukken waarin schaduwen onwennig concurreren met door de duisternis prijsgegeven beelden geluiden even nog te onderscheiden voor de kakofonie van leeg lawaai de stad in dendert de dichter wacht tot ook deze dag weer donkeren zal…

Agendaloos daalt de avond schrikt niemand als op het station een didgeridoo zijn aardklanken uitstoot de drum van de passagierstrein aanwelt en je iemand aan de overzijde van het windverlaten perron door de bewegende ruiten van de coupé heen ziet en niet verdwijnt niet verdwijnt -------------------------------- Uit: 'Dichters in…

het zijn slechts enkele gedichten en niet de dichter die overleeft uitverkoren woorden die blijven hangen in het collectieve geheugen de poëet zal spoedig vervagen sommige verzen van zijn hand trillen nog wat na in de ether soms kan je ze horen als gefluister van wind in kruinen van de bomen…

soms ga je af op de fluister van de wind die ruist in je hartenklop Keuzes maken je volgt de pen van hem die pretendeert geen "schrijver" te zijn en je gaat van zijn woorden houden omdat je emoties tussen de zinnen leest, ongeschreven maar hoorbaar in de fluister je noemt hem "dichter"…

laat een woord drijven op mijn vijver stil de dorst laat een woord zweven door de wolkenlucht als een zucht leg de klei aan mijn voeten ik zal het koesteren en vormen naar jou en mij schrijf een woord van vuur zodat we ons kunnen warmen in dichterlijke armen…

zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend zoals hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

Overrompeld zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend als hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

Als de dichter niet is, niets is geen persoon en geen haven een niemand zonder heimwee en met geen enkel verlangen gezwicht voor een woord een theorie zonder bloed een metafoor zonder gevoel ben ik bij je achter een boom verschuil ik je als stilte in een droom bewaar ik je laat ik je niet gaandeweg een niemandsland…

Vertrouw de dichter, wantrouw zijn verhaal, gebouwd op eigen visie. Schaamte of zonde, zijn de onrijpe appels uit de boom van de geest. Eenzaamheid is stilte waar gekoesterde dromen tot stilstand komen.…

Er is opnieuw een dichter overleden Die ook als psychiater roem genoot Hij legde fijnbesnaard emoties bloot Waarbij metriek en rijm er niet toe deden Hij gaf ons heel pregnante beelden mee Maar jonge sla, nog slap, in bedjes, nee…

Ik stop mijn lach in een doos mijn tranen zijn voor de rivier mijn woede behoeft geen thuis wat ik meeneem op mijn reis zijn wat losse zinnen dan kan ik wellicht aan mijn boek beginnen ook pak ik de cognac neem een slok en in mijn hoofd wordt het lichter eerst dan voel ik mij de echte dichter.…

Ik maak, nu eerlijkheid weer lijkt te lonen Een einde aan de donderdag-illusies En meld mijn dichterlijke bloedtransfusies Mijn prik en slik en shotjes cortisonen Schiet jij in wat je goed wilt doen tekort Spuit voor succes, in elke tak van sport…

De kleermaker is Wat lang van Stof De schoenmaker blijft Bij wat hij Leest De chirurg moet Onder het Mes De advocaat loopt Op Eieren De piloot ziet Ze soms Vliegen De postbode is Bezorgd door TNT De schrijver is Dichter bij Huis De prins krijgt Binnenkort Koninginnensoep…

ik vang de wind in jouw zeilen en klim naar boven om van daar af de wolken te bespelen van mijlen ver en dan weer dichter zie ik jou vieren, en overstag de natuur naar jouw hand zetten trots kleurt de avond geel…