Weer eens zo leeg en energieloos.
Ik weet niet waarom iedere keer opnieuw.
Alles steekt me dieper en maakt me boos.
Even gaat het goed en voel ik me als nieuw.
Nooit weten hoe lang het zal duren.
Steeds opnieuw wachten op dat licht.
Minuten voelen als uren.
Alles blijft een donker zicht.
Zo leeg, zo energieloos.…
branderige ogen
solo ontwaken
de schaduw volgt zijn eentonige weg
energieloos ontbijt
het huis tekent kribbel krabbel
zijn geest is bevuild met zwarte regen
automatische piloot op het werk
herinneringen krassen zijn ziel
Pffffff
een lachend kind met negen vingers maakt een opening in het vastgeroeste deksel…
overhand kreeg
in je gezicht en het
licht kwetsbare
langzaam werd gewist
de strijd tegen
tijd is een natuurlijk
proces en kent de
ups en downs in
de charme van de
seizoenen als partners
om mee te leven
maar daar waar
niet stralen in somberte
verblijft en de lach
geen enkel slot open krijgt
schuiven we aan bij de
burn-out die energieloos…
te horen was
dan stormde de herrie naar buiten
als een horde wilde paarden
over de open weide
als mijn hart luidop spreken kon
dan deden je oren nu pijn
want het zou gillen en tieren
om zoveel ongeloof
maar zoals gewoonlijk
blijf je onbewogen
in bewuste onwetendheid
al is het dan uit zelfbescherming
ondertussen holt mijn lichaam
energieloos…
Als dan alles in mij stil wordt,
energieloos, zacht en vredig,
geef ik mij nederig over,
de winter, 'n periode heel ledig.
Om strakjes weer te ontwaken,
in lente zonnestralen gloed,
nieuw leven zal zich ontluiken,
nieuwe keuzes met volle moed.…