Alle inzendingen over erehagen

Gezang van merels formeren een erehaag naar laatste zonlicht.…

de nacht komt aan het zacht verglijden van stromen woorden, gedachten het weten, voelen zacht verlangen naar huid, mond, lichaam wegdromen vervagen in hoge luchten zoeken naar erehagen verdwalen in mist dan zachte contouren in sterrenvonk lichaam lief…

In de laagste tonen dieper dan de diepste bas, zijn de octaven los gebroken, niet te temmen vandaag, blijven we de beste vrienden, geconditioneerd tot onneembare erehaag.…

Nog voordat alle stemmen zijn geteld Vormt ongeacht succes of nederlaag Elke partij een blije erehaag Voor haar gevierde politieke held. Ik neem de poppenkast in ogenschouw En krijg dan van mijn stem meteen berouw.…

Vruchtwater De Schelde ontplooit zich Zijn naakte spiegel bedekt nu De matte en laffe rand Bloemen reiken de hand: Een erehaag, gadegeslagen Neergepend in vogelperspectief De tijd aan de dijk gezet Vergrijst in spaakwielen…

Zoals een BBB-heldin betaamt Kwam zij per tractor naar het Binnenhof Alsof het hier de Gouden Koets betrof Eén zetel maakte haar op slag befaamd Op klompen vormde zich een erehaag Zo kwam het platteland dus naar Den Haag…

ze zijn me dierbaar zowel de doden als de levenden waar ik nu aan denk de bomen hebben even stilgestaan een rij gevormd als een erehaag maar gaan nu weer hun eigen weg ’t is goed geweest ritselen ze zachtjes voor een laatste keer eren koning winter in een naaktheid die geen mens bezitten kan…

benen grijsgedraaid met blote benen het langdurig incontinente weer had de natuur een wulpse overdadigheid gegeven het groen heupwiegde, en schreeuwde me uitbundig toe De lokale muggen hadden een voor mij onvoorziene rol in hun klamvochtig schouwspel Ik werd gulzig onthaald als een langverwachte gast Het mugpeloton opgesteld in erehaag…

grijsgedraaid met blote benen Het langdurig incontinente weer had de natuur een wulpse overdadigheid gegeven Het groen heupwiegde, en schreeuwde me uitbundig toe De lokale muggen hadden voor mij een onvoorziene rol in hun klamvochtig schouwspel Ik werd gulzig onthaald als een langverwachte gast het mugpeleton opgesteld in erehaag…

Gezeten aan de dis Komen spijzen voorbij In overvloed, rijkelijk bedeeld Borden vol goede moed Hunkeren jeukende magen Naar verlossing in genade Drijven vier jaargetijden Op een bed van bier en wijn Verstrooit geluid in gordijnen Met verdwaalde woorden bedrukt Wisselt het licht van wacht Quattro stagioni, een erehaag Is er koffie…

Heer Winter heeft zijn notariële akte opgemaakt, de toezegging tot een ceremonie in witte kant is geschied; balancerend tussen monnikachtige stilzwijgendheid en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis voltrekt zich achter een gaasgordijn van mist in ijzige sereniteit een processie van terugtrekking en berusting: in erehaag…

Voor Mila Op het rechte pad Groen aan weerszijden Werpt het rad zijn schaduw Hoe regelmatig draait het Rustig haal je adem, zelfs De ganzen houden rekening met je Geluidloos promoten ze groei De zon in de rug trek ik de kar Dat je de mond van je moeder hebt Gebarentaalt het riet De wilgen vormen een erehaag Die niemand beknot…

zich niet foppen door het steunen van onvermoeibare instrumenten in het ven en griend, wat voor alle buitenlieden als concert - zaal dient, op het podium bij woelig water recipieert het donker, op tonen dieper dan de diepste bas, vandaag zijn de losgelaten octaven niet te stemmen, blijven we de beste vrienden, geformeerd tot erehaag…

duurde Verlang naar ‘t ritme der dagen wandel over het schelpenpad langs de ringsloot van de polder waai uit op het boogbruggetje luister er naar de stilte ruik er het drassige groen Een eend die voor mij waggelt houdt me met moeite op afstand beetje dom als je kan vliegen traag komen koeien op mij af vormen herkauwend ‘n erehaag…

concertzaal dient, op het gedimde voetlicht en met z’n zwaarste bas recipieert het sluipend donker zich op tonen dieper dan de diepste plas, maar na vandaag worden de octaven in een hand gebald reactie op het duister door zich te sluiten, onverslijtbaar tot de heropening, zonder de kraamtijd te benoemen, uitgestald in een erehaag…

spelen met zijn onbestemde instrumenten van het fluitend griend, wat voor buitenlieden als concertzaal dient, bij de woeligste plas recipieert het donker zich op tonen dieper dan de diepste bas, maar na vandaag worden alle octaven in een vuist gebald onverslijtbaar zonder de tijd te roemen, de dagen formeren zichzelf tot erehaag…

sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag vieren moeten om het daarna nooit vergeten te kunnen zodat zij ons in gedachten zullen blijven als langzaam de zon de nevel zegeviert verdwaald dan de rouw schoorvoetend door dansende bladeren waaiend geleid naar de erehaag…

Een erehaag voor vrome volwassenen die met ernstig gelaat het gebedshuis verlaten. Op dat moment zelfs letterlijk buitenkerkelijk wachten we op het teken van de zondagschoolleiding eerbiedig het huis van God te mogen betreden. De ruime stilte wordt verpletterd door superbe orgelklanken. De organist speelt niet voor mij.…

op het gedimde voetlicht en met z’n zwaarste bas recipieert het sluipend donker wat wegsluipt tot op het diepste van de plas, Maar na vandaag worden de octaven in een hand samengebald, soufflages uit het zicht door die te sluiten, hoorbaar door de ouverture van een nieuw seizoen kraamtijd van de bloesem te benoemen, uitgestald als erehaag…

Het wil "in" ons leven Het strijdt voor zijn eigen bestaan En geeft niets om een mensenleven Er zijn er al zovelen gegaan Hier werkt de kracht van de natuur De sterkste wind Een strijd van lange duur Wilskracht die ons samen bind Doodse uitvaarten, hoeveel komen er nog vandaag Geen verhaal en geen mooi lied Buiten een erehaag…