Alle inzendingen over erfenis

Nooit geweten lieve vriend Dat je nog wat na zou laten Had niet eens in de gaten Dat je wat bezat. Maar familie staat Hiernaast te schelden Zoekt in alle gaten En hoeken De notaris komt naar binnen Het stel raakt buiten zinnen Want alles is weg, opgemaakt Wat rest, is een donderbui Die zijn weerga niet kent Ik mis je mijn vriend…

Welke erfenis ontvangen de kinderen? – Alleen de toekomst.…

Wát een erfenis, laat ze na, Mary is niet meer... Verdrietig zijn is op gepáste wijze toegestaan, want haar kennende, zal de show in 't hiernamaals, zéker verder gaan!…

buiten zwaait de morgen naar een vroege wandelaar die daarvoor de nacht gemeten heeft met het splijten van woorden net zolang tot vernedering zijn jonge vrouw met het kind aan haar borst had gegrepen hij doet het plichtsgetrouw sterfelijk, zoals zijn vader hem heeft geleerd om in gebonden schaduw eigen pijnen te genezen plichtsgetrouw…

in hoge vlucht zweef ik ontbloot van zwaartekracht overzie de grauwe grond van het ondermaanse in blauwe baatzucht waar klauwen gierig worden gepoot op de dood der dingen heb ik het erf gelaten voor wat het is en mijn laatste kaap gerond om te hemelvaren in een tijdloze ruimteslaap…

stilte zei de man hij rust condoleances over en weer gesnotter door helende woorden gesust hij ging zo plots zonder enig verweer starend in zijn graf werd ik me ervan bewust wat een ander me ook gaf jij gaf me meer…

Hoe lang duurt leven tot je bent vergeten. Ren je mee, of blijf je staan, en laat die ander verder gaan met waar je bent gebleven? In tijd rest slechts nog wat je zaait: een ander zal je oogsten; gaat door met wat je achterliet bebouwt jouw akker van verdriet met groene vreugdetranen. Laat geen verschroeide aarde na, waar niemand nog…

Berend Vrolijk uit Zuid Laren telde bijna honderd jaren maar kon zich nog goed verpozen met een glas en minnekozen. Op een dag -voor hem geen fijne- moest hij voor de Heer verschijnen; en toen bleek dat hij met sparen een miljoen wist te vergaren. Neven, nichten, nooit gezien dachten ~als de rouwdienst klaar is gaan we mee naar de notaris…

Ik heb twee volle dozen post en een la met oude spullen een herfstblad uit 1989 de vleugels die mama me aandeed om te zien wat ik moest zijn en een paar restjes van haar stem uit de verstolen momenten dat ik mijn adem inhield om de geheimen te horen die ze onderaan de trap besprak Ik ruik weer wat ik wilde heel de dag haar liefde en…

heb respect voor de notaris gewis mensen emotioneel binnenkomend wat staat ons te wachten de overledene rust in ieder geval zacht enorme spanning het staat op ieders gezicht te lezen hij/zij heeft toch hopelijk aan mij gedacht de notariszak wordt geopend in dit kantoor is intense stilte ontstaan het voorlezen van…

Al vele kasten opgeschoond en weldra zal nu blijken of al het kuisen wordt beloond met opgespoorde lijken Ze vallen krakend uit het hout en tuimelen op de planken al is ‘t gebeente eeuwenoud ze staan op om te bedanken Want ook een lijkje in een kast - ‘t is nauwelijks te verstaan – wil eindelijk weer herleven heeft genoeg van de verleden…

ik heb mijn stad zien stijgen en zien dalen een ongekende hoogte of een goot beladen tafels, soms genadebrood beschuit met muisjes, dan weer galgenmalen ik heb mijn stad zien lijden en zien beven na weer een aanslag op haar warme hart dan oogde zij vaak somber en verward maar steeds had zij de wil tot overleven ik zie mijn stad verbleken…

Mijn tante van onschatbare waarde rook naar geluk, damessigaartjes en koperpoets. Ze woonde in een hofje en keek graag naar buiten, niet dat er veel te zien was, maar tante had fantasie. Mensen waren vriendelijk, ze zwaaide altijd terug. Op een avond, (men dacht omstreeks acht uur), wond ze de klok op, warmde een glaasje melk en trok haar…

ik zwijg gedwee, verstrooid pak ik je hand als nooit genietend van jouw erfenis, hoe jij na mij je hart met lange wolken tooit…

Gij langstlevende, ga nog niet draag mijn kindsdeel in uw hart het mooiste ligt in het verschiet voor wie gewisse doden tart mijn erfenis behoort u toe tot in de diepste genen gezaam zijn wij nooit levensmoe zo God ons tijd wil lenen zijt elkanders toebehoren boven doffe droefenis wie uit doden wordt herboren verschoont zich van verdoemenis…

Warme trieste tranen, verlaten vele ogen Belang in jou is groot, vooral in jouw vermogen. Bedankt hoor lieve opa, 't was leuk dat je er was. Maar door jouw snelle einde, begint ons leven pas. Vrede in de hemel waar je naar toe zal gaan. Kijk maar naar beneden en zie wat is ontstaan. Die natte trieste ogen, werden snel weer droog, bij het tellen…

de tijd is in ontstaan heel diep gegaan van golfje naar deeltje molecuul tot cel en winnaar in de eindigheid van het menselijk spel zij geeft de wereldwonderen van ouders als nalatenschap presenteert de schat van heden wij hebben die tijden stil gezet hun erfenis gered uit het verleden opdat zij zullen stralen en leidraad mogen…

Ik ken geen andere weg dan die ik ingeslagen heb op een keerpunt heb ik nooit gestaan ben altijd rechtdoor gegaan het eindpunt komt in zicht ik ga door ik kijk niet wat achter mij ligt daar liggen zeker onze scherven mijn nalatenschap is een ivoren toren jij zult hem erven een echo van mijn dichterschap zul je horen bij de beklimming…

Vandaag liep ik in ‘t hofje naast de kerk Waar beukenbomen tot de hemel groeien De wilde bloemen in de paden bloeien En korstmos grijs de tijd schrijft op hun zerk Hun namen Pieternel en Adriaan Door zon en regen bijna weggesleten Zal ik zo lang ik leef niet meer vergeten Omdat ik zo veel moois van ze heb staan Een cabinetje van mahoniehout…

De grootste erfenis voor mijn kinderen is de liefde die ik bij me draag geen geld of materiële dingen maar de liefde uit mijn leven die geef ik hen graag. Ik wil dat ze zullen beseffen dat liefde het grootste geluk is en dat ze dat van mij krijgen als hun grootste erfenis.…

Ik geef op tot niet meer denken de mensen van tevreden leven die niet gedenken de erfenis, erfenis: de aristocratie van het verstand gesproken Thorbecke zacht, maar levendig de liberalen, liberalen: ik gedenk het principe van samen leven, vrijheid in een natie langzaam stromend, stromend: zonder aandacht, zonde leven niet meer weten…

Resteert nog de meewarige erfenis van de last, de schuld, en de leegte…

het uur van afscheid nemen doet pijn waar het geliefden van ons wegrukt en de tranen vloeien van hartenpijn toch gaat men er zelden onder gebukt als de erfenis groot is en niet klein…

Elke dag leid ik een vreedzaam leven hier waarvan ik geniet ofschoon de oorlog, de pijn teleurstellingen en verdriet in mij zijn geworteld; het is de erfenis die mijn vader in mij achter liet.…

De erfenis die hij ons heeft gegeven: het understatement tot een kunst verheven.…

Zo leerde ik door deze erfenis dat geven eigenlijk ontvangen is.…

Geluk en gelukkig zijn vind ik in herinnering, opgeslagen als erfenis. Als dat ligt in wat ik nog weet (en zolang ik niet vergeet) mijmer ik in het hier en nu, wat weldra deel uit kan gaan maken van wat is geweest, en de rest is gewoon geschiedenis.…

Zijn erfenis valt zeker te besmeuren Want Neverland had nooit mogen gebeuren…

Ze lag al onder vuur sinds 'Scheveningen' Dossiers die stapelden zich hoger op De vonkenregen kostte haar de kop En zonden, die haar wethouders begingen Haar erfenis een spoor van onvermogen Te licht bevonden en te licht gewogen…

Zijn “erfenis” in vele illustraties fungeren vaak als werkplaatsdecoraties. Toch doet zijn heengaan mij een beetje zeer. Ik heb mijzelf beloofd - om hem te eren - dat ik zijn werk opnieuw ga bestuderen.…