Alle inzendingen over erosie

Na jaren van eeuwigheid daalt regen neer als verzameld stof uit de verveelde atmosfeer. Als de bergen stof hoger dan wolken blijken, zullen bomen boven toppen van hemelen reiken. Wat kan toch de reden zijn dat het stof zich blijft herhalen als hoogten zijn geëvenaard om uit af te dalen. En zonder vallende vaart geen stenen rollen…

stil sluipt het water bedwingt rotsen en bergen haar wapen is tijd…

De kopiëen van jouw voeten staan nog vers in het zand Ze vagen langzaam weg Door de zee, de wind, een hand Ik volg het spoor dat steeds duidelijker begint te worden Tot ik eindig bij nu Er was nog veel te moeten Dromen al op papier De letters stromen weg Door tranen, de dood, nu hier Ik kan niet door zonder het samen eeuwig oud worden…

ik oefen mezelf in afwezigheid denk gedachten die niet helen voel lust die niet wil delen proef liefde zonder zekerheid tabak rookt straf en zindert snel geest en wijn wissen sporen uit Dionysos bespeelt harp en fluit ja ik geloof in een hemelse hel rots in de branding ben ik wel af als grof gruis val ik uit handen deze golf zal zonder…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

van de huid ingebed , de tijd houdt me in z’n greep en wijst mij met zijn adem aan als ik de merktekens in de spiegels lees in dat blazoen word ik gerangschikt naar de archieven van het hart, verwachting op de schaduwloze getijden die ik naar hartenlust nog wil berijden, het visioen te vervullen als het levensnet zich sluit,in de erosie…

erosie is de meest ultieme vorm van geduld en vasthoudendheid de tijd mag hier geen naam hebben…

de stenen tafel is niet meer, erosie heeft de tekens weggepoetst een god is iemand die zichzelf doceert de mens, hij weegt niet meer of minder dan zijn uitgekauwde ik dan strootjes met zijn nageslacht, dat diepgevroren wacht en wacht…

Een oude traan, erosie van gedachten, de stem die door duizend gangen galmde om te verstommen in leegte.…

fossiele resten van de wonden aan mijn ziel als scherpgekante stenen wachtend op de balsem der erosie ijskristallen snakkend naar het vuur dat ik zelf niet stoken kan gletsjer die geen waterval kan zijn ongeschreide tranen doen het meeste pijn…

Hoe laat de liefde zich nog voor ons vertalen bij de erosie. Buik en maag zitten voor, de billen vanachter je verstaat ze nooit. Reincarneren is toch over willen doen wat fout is gegaan.…

Lang geleden gewacht, hart van steen Onbereikbaar, onaantastbaar Eeuwen geleden gevormd, erosie verkleurd Natuur bracht ons samen, dichter bij elkaar Het gaf ons een gezicht, de versmelting voltooid Jij gaf me die kus…

hoe het geweten verdwaalt in de woestijn door niet te bewegen in een zandstorm minder en minder wordt en begraven zo raakt een mens afgestompt en groeit het niet begrijpen van rots en wind slechts zijn, er levenslang over doen…

Erosie brengt verwarring, wist dat laatste vast, strooit vraagtekens op de branding, dus afscheid lijkt gepast.…

Erosie - het asfalt verbreedt de natuur versmalt. Sinds de laatste klimaattop ijsbeert hij niet meer.…

Maar nu, een leven verder de erosie. Wat over bleef na het smelten, de slakken, verkoold verdriet.…

de kale rots smelt aan mijn handen spreekt vloeiend over haar ontstaan de eeuwen lijken ongemerkt aan haar voorbij te zijn gegaan zij kent de oude talen heeft generaties lang zien vechten voor hun toekomstidealen majestueus verheft zij zich in de woestijn met aan de voet een lichte pijn daar verbrokkelen haar lagen door erosie…

1. Hiervoor werd een sloot gedempt, een vete uitgevochten, maar zelfs een maliënkolder bood geen soelaas tegen de kruisboog van de geschiedenis. Wie hier nog jager is, heet smelleken, vliegt in het geniep achter struiken en duinen, overvalt genadeloos in stilte onverbiddelijk. Wat hier verleden heet, spoelt aan, breekt af bij zijn…

warm glijdt zand door mijn handen op het eindeloze strand zag bergen rotsen en rivieren in trage stroom passeren deeltjes kwarts door zee gedragen en aan land gebracht nog vol herinnering aan hun bestaan de vroege vormen vergaan stukjes uit de scheppingstijd opnieuw geboren delen in dit tropisch paradijs…

ik wil oogsten maar de velden zijn leeg in schraalheid nog restanten venijnig stuift de droge wind het zand op duinenrijen het groen dat welig tierde is al decennia lang aan het verdwijnen als het oog van een orkaan is de woestijn ontstaan zijn strijd woedt op de flanken als het stof is neergedaald toont het eindelijk zijn…

je rolde weg na jarenlang het zicht gedomineerd te hebben bergafwaarts in een wolk van steen en gruis het stof vooruit om later naamloos weer het dal te vullen tussen andere tekenen des tijds jouw tand ontbreekt zodat de bergkam slissend stormen preekt nog piekt de pijn als lage wolken poetsen erosie kent alleen het samenzijn…

woordloos spreekt de boom verlatenheid leunend tegen hete wind en zand uit de woestijn zijn kroon is in verdrogen kaalgeschoren tot het laatste leven in een dorp dat niet mag zijn muren dwars gebarsten in generatieslang bestaan kapotte daken fluisteren nachts hun troosteloos vergaan zand rukt op met lange duinen in vorm en kleur…

je rotst in ongenaakbaarheid maar in de stilte hoor ik dat je splijt onder de hete zon als ik rust je warme voeten heb gekust dan zijn we samen thuis in eigen eenzaamheid daar waar jij kiert de nachtelijke tranen vangt breekt vorst je langzaam open slopend omdat er kilte huist jouw ongenaakbaarheid is schone schijn daar waar…

Fraai opgetuigd verschijnt op tv een nieuwe ster, ze is een hype al gauw zien we haar niet meer in stilte afgetuigd en afgevoerd Als we haar weer tegen komen verbaasd ons haar veroudering snelheid en erosie van de tijd beseffen weer dat de tijd vliegt Hoeveel we zelf ouder werden lezen we af van haar gezicht…

Erosie Het regent woorden in een onbegrepen woud de modder spoelt weg. --- Vondelpark Verduisterde maan schijnt in het Kattenlaantje stil valt er een traan. --- 31 april De tuin schiet in bloei moederlente spreidt haar vleugels de sneeuwuil blijft thuis. --- Vogel Kwinkelerende haiku gebouwd uit woorden wiegend op de…

spiralend speelt zand met wind in de woestijn het heilige vuur is al lang gedoofd in de schoot van rots en overhang verlaten ruïnes wachten op sloop door erosie van gestapelde steen het schimmig leven naast de scheve olijfboom is zijn schuilplaats al kwijt steeds hoger duinen woestijnen laten culturen stranden in verzanden…

Erosie van de ironie herschikking van de toonsoort ordenen illusies.…

Het vaste is aan vraat en erosie onderhevig. In zijn permanente staat verschuilt zich reeds zijn ondergang. Want dat wat staat, kan gelezen, worden aangeraakt, begrepen en door tweeden worden eigengemaakt. De interpreten doen hun heilzaam werk. Als maden vreten zij zich door het pasgestorven lichaam opdat het nieuwe wordt gevoed.…

ook lawines worden steeds groter naarmate erosie meer vat krijgt op het gesteente de oppermachtige rots heet graag massief maar als de verbondenheid verdwijnt kiezelt alles bergafwaarts kwadratisch neemt de snelheid van dit proces toe met vocht en vorst als actieve daders in vriezende nachten met slang en appel legitimeert…

Oefening staalt spieren schuurt erosie weg ik zweet stofwolken korrels zout in zand. En zie een reebok spichtig wegschieten een onbewaakt moment valt op slag dood.…