Alle inzendingen over fata motgana: bar in

de tocht in de karavaan door eindeloze woestijn met een stokkie slaan op de platte trommel nergens groene oase water en geitenkazen wel vaak fata morgana een bar in Barcelona waar wij ons subito laven verschonen en beschaven over de drukte verwonderen als het dan gaat donderen zoeken we veilig heen komen om in de droogte af te stomen…

Ik hang hier maar Wat zou ik spartelen? Helemaal voor mezelf de pot thee, de tafel de kamers van ons huis met zijn nieuwe ramen de krassen in de kast al de cadeautjes die ik aan jou gaf en de poster van het schitterende water aan de horizon met de schim van een schip Ik hang hier maar wat rond in jouw afwezigheid niet in staat tot…

Mijn kat was weer vannacht van huis en kwam al waggelende thuis. Er zat van alles in zijn baard, had voor dessert een muis bewaard. Was nog een beetje in de war, want hij kwam uit de katerbar.…

In veel van onze Groningse cafés Komen de bazen dapper in verzet Tegen de nieuwe antirokerswet, Maar dat zal niet lang duren naar ik vrees. Straks volgt de boete en dan kost het geld. Dan is een Groninger niet meer zo’n held.…

In diverse bar’ s en café’ s loopt men niet meer naar de plee ’s maar laat men domweg lopen, wat men aan de bar toch blijft verkopen. De meesten zitten er niet mee scheelt een loopje naar de wc behalve voor de grote hopen daarvoor moet men toch blijven lopen.…

Van sneeuw die niet smelt en van barre nachtvorst en van stille vogels een februarizondag en een winter die beklijft…

o, de verscheurende pijn in die overvolle rubberboot haar land ziet zij nooit meer nu kent ze barensnood mannen schreeuwen wild een oude beschaving nadert de zee houdt haar vast weet wat baren zijn ze wordt aan land gedragen daar wordt haar zoon geboren artsen zonder grenzen redders in de nood…

Droomwolken ontsluieren de slaapdronken ogen als straks een wereld ontwaakt blijkt zij doch slechts een fata morgana in het spel der liefde…

Ik heb u eens ontmoet, een lang vervlogen dag t is jaren her, de plaats ben ik vergeten t was eerst en enig keer dat ik u zag U was bekend, ik had het moeten weten U las wat voor, het waren vast sonnetten De verzen zaten strak gebeeldhouwd in t corset Van rijm en ritme volgens oude wetten Maar ach een kniesoor, die daar nu nog steeds op let…

Oh verzuchtende scheet van gezapigheid om eenmaal uniek te klinken mijn impasse uit te breiden op jou te mogen drinken dat morgen door mijn bed verspreid je woorden leuren je verschijning je deining je onzin je verdwijning wat er stond te gebeuren als ik langer was gebleven een veeg teken had gegeven zo trillend in de morgenstond vreemde…

Aan de bar waar stemmen klonken in de verte naar het scheen, wat het rotgevoel versterkte dat ik helemaal alleen een omhulsel op een kruk, een niemand leek te zijn, een levend ornament zonder emoties, zonder pijn was daar plots die enkele gedachte die mij terugbracht naar voorheen.…

klapdeuren de bar links, toilet rechts het lampje boven het middenpad belicht witte matrozenpakken en ernstige gezichten van jongemannen die in shanghai hun onschuld verloren ik drink en wacht geduldig…

steunen is hun klaagzang Zij mag niet hellen - zacht en recht schuift zij door de smalle gang Veilig huis voorzichtig uitgedragen Van ver klinkt krassen van een kraai Achter het raam in spiegelluchten - waar zij zwaaiend hoort te staan - ziet de vader nu zijn zonen zuchten Ooit gebaard, gezoogd door haar, hoeden zij hun moeders baar…

jij die nog zo kort maar bent weet jij van leven weet het van jou? jij kwam een lange weg won een hele wedloop onbewust jij weet net als ik alles draait om dit moment van één naar twee jij en ik wij voelen ook zonder levenslint dat een band ons samenbindt jij en ik hier door een poort in barensnood hartje…

Het doet zo'n pijn, telkens als ik op het punt sta, me bevecht om een nieuw gedicht te baren. Uiteindelijk na het geschrevene, kom ik tot bedaren: ik weet, er is nu een nieuw bewustzijn via mijn etherisch lichaam op aarde gekomen. Ik weet: dit is het werk waarvan ik wist te zullen vervullen tot het einde van mijn dromen.…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

Is het waar of ben ik aan het dromen De nachten ijzige koud De dag niet meer vertrouwd Jij mijn Fata Morgana Hoe kom ik hier uit…

Het is als roken van marihuana tijdens een fata morgana.…

Ik ren door het dorre land En de wind staat stil De hitte schroeit het zand De lucht trilt Voor mijn ogen daagt de horizon Een vruchtbaar dal; een heuvelkom Een glinsterend meer ligt in bereik En de wind strijkt door mijn haar De grond is echter uitgedroogd Geen enkele palm wordt hier gedoogd Geen koelte en geen frisse bries Ik sta stil…

Hier leef ik in de spiegel van de lucht en drink het licht uit kleine dingen de wind vraagt mij ten dans, de zee zal blijven zingen en de zon kust gedroomde woorden wakker tot een nieuw gedicht als een kleurrijke vlinder die ik vond op het strand van mijn gedachten...…

ik weet nog van het zand en die enorme vlakte van mijn handen rond mijn mond roepend naar een fata morgana waar mensen zwijgend staarden die alles omvattende stilte en de eenzaamheid die mij overviel…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

woestijnzand verblindt zieners en dolenden verhindert zicht op einde(r) oase van nuchterheid en werkelijkheidsbesef vervangt fata morgana het paard wordt achter de wagen gespannen de karavaan keert om…

Een glinsterend meer zij heeft stralend gehoopt op een oase in de woestijn dichtbij en teer haar toeverlaat blijkt enkel een fata morgana te zijn wijkt naar ver zwarte tranen huilt haar diep zuchtende ziel.…

Jouw woorden gevangen in het virtuele vlak door schijn omgeven jouw vingers sturen foute woorden uit de chaos van je brein met een klik sluit ik af met het besef dat je een fata morgana bleek te zijn…

Als uit de verte Ken ik jou Een horizon niet Aangeraakt Toch zo bekend Zelfs zonder oogopslag Onzichtbaar Vaak gezien Als uit de verte Zie ik jou Fata morgana Onontdekt Toch zo bekend Zelfs zonder woord Stilzwijgend Veel gezegd.…

de weerspiegeling in mijn droom gaf een close up van je ver gezicht alsof ik je even kon aanraken met ogen dicht zelfs op de tast onbereikbaar blijf je als een fata morgana van een liefdes-oase in een eenzame nacht…

in niemandsland pak ik je hand in ogen op verloren stappen in het zand van de woestijn markeren slechts je laatste sporen mag ik in groen weer de oase zijn nee geen fata morgana wel je paradijsje na alle pijn…

Wat voor baren, Is openbaren ? Is het voldragen, Kunnen we dan wagen, Het open te baren. Zonder mij er in te mengen Het is meer onder de aandacht brengen.…

zei ik op mijn beurt 'misschien komt een bril van pas' weerhoudt u van het -in schijn zien- van 'n Fata Morgan?…